Robert Dejtrowski - Fotografia

Wiosenna wierzba nad brzegiem starorzecza... gdzieś tam nad Wisłą...

I choć taka inna, wcale nie była samotna. Rosła w towarzystwie innych wierzb, tuż obok nadwiślańskiego starorzecza. Otaczały ją ze wszystkich stron. Były wśród nich i młodziaki o kilkunastu centymetrach średnicy - rozpoczynające dopiero swoją ziemską historię. Były też i te ogromne, których nie byłem w stanie objąć bez pomocy rodziny - zahartowane przez życie i naznaczone zębem czasu.

Mam ją utrwaloną na slajdach sprzed... dobrych dwudziestu lat. W otoczeniu tych samych wierzb, tylko... jakby trochę mniejszych.

Kiedy podszedłem bliżej okazało się, że drzewo przegrało walkę z czasem...

... samo życie... nie zrealizuje więc kilku fotograficznych planów, które wiązałem z tą wierzbą. Coś odeszło bezpowrotnie...  Pozostaną tylko zdjęcia. I wspomnienia.

Dziś trochę wspomnień i rozmyślań na temat przemijania. Początek roku sprzyja takim refleksjom.
Pierwsze zdjęcie zrobiłem prawie dwadzieścia lat temu. Pewnego wieczora na przedwiośniu, wracałem do pozostawionego w pobliskiej wsi samochodu. Gdy je robiłem, nie wiedziałem jeszcze, że jakiś kilometr dalej na końcu drogi stoi dom... Mniej więcej na środku zdjęcia, tuż za widocznymi na horyzoncie drzewami. Na skraju wilgotnych łąk, gdzie wiosną można brodzić wśród kaczeńców i słuchać rechotu żab a latem świerszcze dają czadu tak, że drży powietrze.
I nie wiedziałem również, że po kilku latach w tym domu... zamieszkam.




Drugie ujęcie  pochodzi sprzed dwóch lat. Czas nie był łaskaw dla jednej z wierzb. Cały jej wierzchołek obumarł. Połowa pnia wypróchniała. Ktoś w środku rozpalił ognisko i nieźle drzewo przypalił. Ale żyje. Wierzby są twarde. Jakiś fragment zdrowego pnia, który zostanie wśród próchna wystarczy, by drzewo wypuściło wiosną nowe liście.




A kolejną fotografię zrobiłem kilka dni temu - 1 stycznia 2013 roku. Nie tylko czas ale i człowiek nie był łaskaw. Jednej wierzby już nie ma. Druga straciła kawał kory. Pod nią też ktoś niedawno rozpalił ognisko. Wygląda to trochę na przygotowania do znalezienia pretekstu do wycięcia. Pewnie ona wkrótce również będzie tylko wspomnieniem. Pozostanie na fotografiach i zaklęta w umyśle paru ludzi...




I jeszcze, żeby było bardziej nieprawdopodobnie, to okazało się, że drugie i trzecie zdjęcie ma taki sam oryginalny numer pliku... nadawany przez aparat. Dzieli je jedynie dwa lata oraz równych 30 000 kłapnięć migawki. Numeracja z racji na czterocyfrowość powtarza się co 10 000 zdjęć.

Kilka dni temu tuż nad Wisłą... Wieczorem...






Po zachodzie słońca mgła tak zgęstniała, że miałem problem z powrotem do domu. Jechałem dosłownie 10 km/godz... z nosem przy szybie samochodu, nie zawsze wiedząc co się z tej mgły wynurzy... dalsza droga, drzewo, rów... ?  Parę razy czułem pod kołami, ze zjeżdżam na pobocze, bo nie było widać gdzie się droga kończy. Coś nieprawdopodobnego! Przejechanie kilku kilometrów zajęło mi z pół godziny i zmęczyło jak podróż przez ćwierć Polski. Najbardziej niesamowite było to, że w tej mgle nie poznawałem dobrze znanych mi okolic. Droga, którą jeździłem tysiące razy wyglądała obco...  jak z zupełnie innej bajki...

Wstałem... było jeszcze ciemno.
Wyszedłem przed dom.
Na niebie były gwiazdy, świecił księżyc.
System, który od tej pory pracował w trybie awaryjnym uruchomił się w pełnej wersji.
Wróciłem do domu, naszykowałem sprzęt i wypiłem gorącą herbatę.
Dobudziłem się całkiem skrobiąc szyby samochodu...
W tym czasie zachmurzyło się prawie całe niebo ale jak już się rozbudziłem, postanowiłem jednak podjechać nad Wisłę.
Postałem sobie nad brzegiem, nawet nie wysiadając z samochodu. Chyba z godzinę albo więcej...
Zawróciłem do domu.
W lusterku zobaczyłem, że jednak słońce pojawiło się tuż nad horyzontem. Wyskoczyłem jak oparzony, dobiegłem do samotnej wierzby na środku łąki. Zdążyłem zrobić trzy klatki, zmieniając nieco ujęcia.
Chmury pokonały słońce.
Wróciłem do domu.
Usiadłem w fotelu.
System przełączył się w stan spoczynku...

Miesiące włóczęgi i poszukiwań... by znaleźć tych kilka drzew!  Gotowych pozować do następnej odsłony  "Opowieści o starych drzewach"

wśród wierzb,