Tajemnica Ramy

Tajemnica Ramy rozwiązana!

„Tajemnica Ramy” to finałowy tom genialnej, klasycznej serii s-f pt. Rama. Akcja powieści rozpoczyna się bezpośrednio po wydarzeniach z tomu trzeciego – „Ogrodu Ramy”. Powracamy na pokład Ramy – statku obcej cywilizacji, gdzie społeczność ludzi pochłonięta jest konfliktem wewnętrznym, a mała grupa z nich trafia do ‘miasta’ obcego gatunku… Kto stworzył Ramę i w jakim celu to uczynił?

Zwieńczenie serii Rama Clarke i Lee zrobili z przytupem! Powracamy do znanych z poprzednich części bohaterów – pierwszych mieszkańców Ramy: Nicole des Jardins i Wakefielda, ich dzieci i mieszkańców Nowego Edenu (ludzkiej kolonii na statku). Wraz z bohaterami uciekamy przed śmiercią, ratujemy najbliższych, przedzieramy się przez podziemne tunele i… odkrywamy tajemnice oktopająków – innego gatunku, żyjącego na Ramie.

Autorzy popuścili wodze wyobraźni tworząc świat Ramy z ogromnym rozmachem, wyposażając go w różnorodne gatunki istot. Kreacja oktopająków jako gatunku – ich fascynująca i dogłębnie opisana biologia oraz system komunikacji zasługują na ogromne uznanie!

Jednak Rama to nie tylko s-f z epicką fabułą. Seria ta ma również wymiar egzystencjalno-moralny, a społeczność ludzką można w niej podzielić niejako na dwa ‘obozy’. Rama to opowieść o ludzkich przywarach, niepohamowanym dążeniu do panowania wszędzie i nad wszystkim, nie liczeniu się z krzywdą innych oraz obawami przed tym co nieznane. Z drugiej jednak strony to też opowieść o ludzkiej ciekawości świata, odkrywaniu tego, co nieznane i zdolności do asymilacji. „Tajemnica Ramy” to także rozważania o starości i nieuchronnym kresie życia…

Autorzy wprowadzili do fabuły sporo zwrotów akcji i intrygujących zdarzeń. Tytułowa tajemnica Ramy wprawdzie nie wywołuje, koniec końców, efektu wow, natomiast seria jako całość już jak najbardziej tak!

I można by się czepiać, że „Tajemnica Ramy” jest tomem nieco przegadanym. Że nie wszystkie tajemnice zostały w pełni wyjaśnione. Stąd ocena o oczko niżej niż poprzednie tomy. Jednak wszystko to rozmywa się, mając obraz tej serii jako całości. Serii, która wypada absolutnie genialnie!

A na koniec nasuwa się jedno pytanie, które wprawdzie w pełni zrozumieją jedynie Ci co przeczytali całą serię, jednak z perspektywy człowieka jako gatunku jest kluczowe:

Czy człowieka czeka taki sam los jak inne punkty świetlne na mapie czasoprzestrzeni?

…

Reasumując, Rama to seria wielkiego kalibru. To epickie s-f napisane z wielkim rozmachem, bogate w kwestie ‘science’ i fascynujące w kwestii ‘fiction’. Okraszone egzystencjalizmem i kwestiami etycznymi. To świetna opowieść dla miłośników sci-fi!

Całą serię bardzo polecam!

Moja ocena: 8,5/10

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Tajemnica Ramy rozwiązana!

„Tajemnica Ramy” to finałowy tom genialnej, klasycznej serii s-f pt. Rama. Akcja powieści rozpoczyna się bezpośrednio po wydarzeniach z tomu trzeciego – „Ogrodu Ramy”. Powracamy na pokład Ramy – statku obcej cywilizacji, gdzie społeczność ludzi pochłonięta jest konfliktem wewnętrznym, a mała grupa z nich trafia do ‘miasta’ obcego gatunku… Kto...

Tajemnica Ramy to znów obszerna powieść i miejscami przegadana, ale tym razem nieco mniej mi to przeszkadzało. Prawdopodobnie dlatego, że w tym finałowym tomie bardzo dużo się dzieje, mamy wiele zwrotów akcji, dowiadujemy się nowych informacji, szczególnie o oktopająkach, ale również o Ramie, czy Punkcie Węzłowym. Owszem, zdarzają się sceny, który niewiele wnoszą do całej historii i można by je skrócić lub nawet usunąć, ale chyba zdążyłem się już do tego przyzwyczaić po Ogrodzie Ramy. Tajemnica Ramy rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym zakończył się trzeci tom, więc śledzimy dalsze losy Nicole oraz jej męża, który uciekł do Nowego Jorku, a także ich rodziny. To, co odkryją i zobaczą, zmieni ich postrzeganie o Ramie, oktopająkach i ich miejscu we wszechświecie.

Jak sugeruje tytuł czwartego domu, dowiemy się z niego o tajemnicach Ramy - dlaczego powstała, czym jest, jakie ma zadanie, ale również czym jest Punkt Węzłowy i dlaczego powstał. Tajemnica Ramy bardzo dobrze i w sposób satysfakcjonujący kończy cały cykl Rama, który będę dobrze wspominał. Arthur C. Clarke był zdecydowanie bardziej oszczędny w słowach niż Gentry Lee, co widać po kolejnych tomach cyklu, które momentami były troszkę przegadane. Nie zmienia to faktu, że cały cykl to bardzo dobre lub dobre książki science fiction, które warto znać.

Tajemnica Ramy to ostatni, finałowy tom cyklu Rama, pełen akcji i zwrotów akcji, z którego dowiadujemy się nowych informacji o Ramie, Punkcie Węzłowym i wielu innych rzeczach.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2024/07/tajemnica-ramy-arthur-c-clarke-gentry.html

Tajemnica Ramy to znów obszerna powieść i miejscami przegadana, ale tym razem nieco mniej mi to przeszkadzało. Prawdopodobnie dlatego, że w tym finałowym tomie bardzo dużo się dzieje, mamy wiele zwrotów akcji, dowiadujemy się nowych informacji, szczególnie o oktopająkach, ale również o Ramie, czy Punkcie Węzłowym. Owszem, zdarzają się sceny, który niewiele wnoszą do całej...

Klasyczna seria SF

Ludzkie mają skłonność do autodestrukcji. Dobitnie pokazał to bunt Toshia w nowym Edenie.

Nicole zostają skazana na śmierć, ucieka do męża.
Jednak nie można liczyć na spokój. Nie keidy Dorotka się oktopająki.

Twarda oprawa,poprawiona wersja, fascynująca ciekawa historia.

Klasyczna seria SF

Ludzkie mają skłonność do autodestrukcji. Dobitnie pokazał to bunt Toshia w nowym Edenie.

Nicole zostają skazana na śmierć, ucieka do męża.
Jednak nie można liczyć na spokój. Nie keidy Dorotka się oktopająki.

Twarda oprawa,poprawiona wersja, fascynująca ciekawa historia.

„KONIEC” RAMY

No i mamy ostatni tom cyklu „Rama”. W oryginale wydanie całej tetralogii zajęło autorom ponad dwadzieścia lat, w Polsce Rebis ze wznowieniem uwinął się w nieco ponad rok i wreszcie mamy finał. Z tym, że ten finał to nie tak do końca koniec, a na pewno nie pożegnanie, bo trzy lata po „Tajemnicy Ramy” jej współautor, Gentry Lee, już solo, wrócił do uniwersum i napisał powieść „Bright Messengers”, którą kontynuował po czterech latach „Double Full Moon Night”. Obie jednak działy się pomiędzy pierwszą a drugą częścią cyklu i – co tu dużo mówić – uznania się nie doczekały. Więc czwórka to ta powieść, która wieńczy dzieło, domyka wątki i dostarcza zabawy jeszcze lepszej, niż w poprzednich dwóch tomach.

Nicole uciekła, teraz schronienia szuka u swojego męża. Gdy rodzina znów się spotyka, wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku. Ale czy aby na pewno?
Czym są tajemnicze oktopająki? I jakie mają zamiary? A przede wszystkim czego wszyscy dowiedzą się na temat Ramów?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2024/06/tajemnica-ramy-arthur-c-clarke-gentry.html

„KONIEC” RAMY

No i mamy ostatni tom cyklu „Rama”. W oryginale wydanie całej tetralogii zajęło autorom ponad dwadzieścia lat, w Polsce Rebis ze wznowieniem uwinął się w nieco ponad rok i wreszcie mamy finał. Z tym, że ten finał to nie tak do końca koniec, a na pewno nie pożegnanie, bo trzy lata po „Tajemnicy Ramy” jej współautor, Gentry Lee, już solo, wrócił do uniwersum i...

IG:ksiazki_wloczykija
Muszę się przyznać, że do tej części podchodziłam z dużą rezerwą. W końcu to czwarty tom znakomitej serii Clarke’a i Lee’ego. Po tak znakomitych poprzednich częściach łatwo było się rozczarować. Ale nie ukrywając już po kilku pierwszych stronach wiedziałam, że ta książka pochłonie mnie bez reszty, od A do Z.

Złowieszczy bunt Nakamury w Edenie, mrozi krew w żyłach i udowadnia, że zło czyha nawet pośród gwiazd. Nicole, skazana na śmierć, cudem ucieka, by odnaleźć bezpieczne schronienie u boku męża w NJ. Ich sielanka niestety nie trwa długo, ponieważ spotkanie z oktopająkami stawia przed nimi niebezpieczne i nowe wyzwania jak i pytania. Czy oby okażą się sprzymierzeńcami czy może wrogami?

Autorzy mistrzowsko budują napięcie, co powoduje tym samym, że serwują nam doskonałe zwroty akcji, od których ciężko nam się oderwać. Sylwetki bohaterów są doskonale nakreślone, przez co możemy się z nimi, każdy na swój sposób utożsamić. Intryga gęstnieje z każdą przerzuconą stroną, a my niczym detektywi, musimy podążać ukrytymi śladami by rozwikłać tę niesamowitą zagadkę.

Rama III kontynuuje swoją podróż do Punktu Węzłowego, a my wraz z bohaterami zbliżamy się do poznania prawdy o jej twórcach. Co takiego, tak naprawdę odkryjemy?

Ten niesamowity finał sagi, zachwyca swoim rozmachem, rozmiarem i przede wszystkim pomysłowością. Autorzy nie dają nam gotowych odpowiedzi, prowokując nas tym samym do refleksji i obszernej dyskusji. To więcej niż pewne, że wrócę do tej sagi jeszcze nie jeden raz.

A wy znacie którąś z części tej niesamowitej sagi? Podziel się swoimi wrażeniami w komentarzu!

IG:ksiazki_wloczykija
Muszę się przyznać, że do tej części podchodziłam z dużą rezerwą. W końcu to czwarty tom znakomitej serii Clarke’a i Lee’ego. Po tak znakomitych poprzednich częściach łatwo było się rozczarować. Ale nie ukrywając już po kilku pierwszych stronach wiedziałam, że ta książka pochłonie mnie bez reszty, od A do Z.

Złowieszczy bunt Nakamury w Edenie, mrozi...

Dno i wodorosty. Bzdury kompletne.

Dno i wodorosty. Bzdury kompletne.

Absolutnie genialna, najlepsza książka cyklu. Dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi i w sposób nadzwyczaj skuteczny pobudza wyobraźnie. Myślę, że gdybym nazwał ją Opus Magnum w katalogu Clarke wcale bym nie przesadził. Majstersztyk.

Absolutnie genialna, najlepsza książka cyklu. Dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi i w sposób nadzwyczaj skuteczny pobudza wyobraźnie. Myślę, że gdybym nazwał ją Opus Magnum w katalogu Clarke wcale bym nie przesadził. Majstersztyk.

Najlepsza część cyklu - oczywiście pomijając te niezbyt ciekawe filozoficzne wstawki wiecznego socjalizmu ( swoją drogą, jak wielu jest piewców socjalizmu po tej stronie, gdzie jednak socjalizmu nie było ).
Doskonale zilustrowane obce formy życia - ich społeczności , cykle życia , formy porozumiewania się - wreszcie opis degeneracji ludzkiej społeczności.
Zakończenie nie bardzo mi się spodobało - jednak sądząc po własnych doświadczeniach byłoby trochę inne i wydaje się naciągane. Ale dzięki 4 tomowi można mówić o cyklu Ramy jak o Klasyce.

Najlepsza część cyklu - oczywiście pomijając te niezbyt ciekawe filozoficzne wstawki wiecznego socjalizmu ( swoją drogą, jak wielu jest piewców socjalizmu po tej stronie, gdzie jednak socjalizmu nie było ).
Doskonale zilustrowane obce formy życia - ich społeczności , cykle życia , formy porozumiewania się - wreszcie opis degeneracji ludzkiej społeczności.
Zakończenie nie...

Jest to pozycja o ludziach i ludzkiej naturze, zaś cała reszta książki jest dla dla ich pokazania a także pewnej krytycznej oceny ze strony autora.

Jest to pozycja o ludziach i ludzkiej naturze, zaś cała reszta książki jest dla dla ich pokazania a także pewnej krytycznej oceny ze strony autora.

Jest to pozycja o ludziach i ludzkiej naturze, zaś cała reszta książki jest dla dla ich pokazania a także pewnej krytycznej oceny ze strony autora.

Jest to pozycja o ludziach i ludzkiej naturze, zaś cała reszta książki jest dla dla ich pokazania a także pewnej krytycznej oceny ze strony autora.