Rama II

Ramowie wszystko robią trzy razy. Nie dziwne więc, że czytelnicy w czasach wydawania książki oczekiwali, iż seria będzie trylogią - będąc w przyszłości widzimy jednak, że tomów jest osiem. Nie uprzedzajmy jednak wypadków - w drugim tomie Clarke, tym razem do spółki z Gentrym, zabierają nas znowu do Ramy, ale tym razem nieco innej - zarówno pod kątem samego statku obcych jak i sposobu w jaki poprowadzona jest fabuła.

Znaczną różnicą pomiędzy poprzedniczką, a tym tomem jest podejście do struktury samej powieści. “Spotkanie z Ramą” stanowiło bardziej opis konceptu niż faktyczną historię, “Rama II” przechyla szalę całkiem w drugą stronę. Dostajemy nieco więcej informacji o statku obcych, ale stanowi on teraz lokalizację, w której mają miejsce wydarzenia, nie gra już pierwszych skrzypiec. Autorzy dużo bardziej skupiają się na relacjach pomiędzy postaciami, ich motywacjami i rozterkami - dialogi nie służą już opisywaniu Ramy, a faktycznym rozmowom pomiędzy (naprawdę dobrze) zarysowanymi bohaterami. Nie wszystkim oczywiście się to spodoba - odejście od schematu twardego science-fiction na poczet dramatu może nieco zaskoczyć osoby, którym tom pierwszy przypadł do gustu. Osobiście uważam to za dobrą decyzję, chociaż wolałbym by balans pomiędzy tymi dwoma elementami był nieco inny. Momentami książka sprawia wrażenie jakby mogła mieć miejsce w dowolnym innym miejscu i jest to nieco rozczarowujące, w końcu Rama wydaje się mieć do zaoferowania dużo więcej niż zostało to pokazane. Dodatkowo, wydaje się, że autorzy mają problem z pogodzeniem eksploracji obcej cywilizacji i budowaniem relacji między bohaterami, jeśli ma miejsce jedno to drugie ulega zawieszeniu.

“Rama II” ma dość klasyczną strukturę, łatwo da się wydzielić wstęp, rozwinięcie i zakończenie - osobiście dobrze bawiłem się przy pierwszych dwóch i nieco zawiodłem końcówką. Wątki są pomijane, intryga stanowiąca główną siłę napędową fabuły rozmywa się i nie dostaje zakończenia na jakie zasługuje. Przesunięcie ciężaru na wątek romansowy (dość drętwy swoją drogą) nie robi powieści dobrze, a całość traci na dynamiczności i napięciu.

Statek obcych dalej skrywa w sobie wiele tajemnic i osobiście chętnie do niego jeszcze raz wrócę - tą wizytę uznaję za udaną, chociaż bardzo odmienną od pierwszej. Czy mogło być lepiej? No mogło, herbata jakaś takaś za słodka, ale gospodarze całkiem mili no i miejsce całkiem ciekawe.

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

Ramowie wszystko robią trzy razy. Nie dziwne więc, że czytelnicy w czasach wydawania książki oczekiwali, iż seria będzie trylogią - będąc w przyszłości widzimy jednak, że tomów jest osiem. Nie uprzedzajmy jednak wypadków - w drugim tomie Clarke, tym razem do spółki z Gentrym, zabierają nas znowu do Ramy, ale tym razem nieco innej - zarówno pod kątem samego statku obcych jak...

O ile pierwsza część to było coś super, bardzo ciekawe podejście i opis eksploracji to w drugiej części skręciło to w jakimś metafizycznym kierunku i w gruncie rzeczy nie wiem w jakim. Zakładam, że to z powodu bycia 2gim tomem w trylogii, ale liczę, że 3ci tom jednak coś więcej niż tylko metafizykę pokażę

O ile pierwsza część to było coś super, bardzo ciekawe podejście i opis eksploracji to w drugiej części skręciło to w jakimś metafizycznym kierunku i w gruncie rzeczy nie wiem w jakim. Zakładam, że to z powodu bycia 2gim tomem w trylogii, ale liczę, że 3ci tom jednak coś więcej niż tylko metafizykę pokażę

Pierwsze 200-250 stron można z powodzeniem wyciąć, ewentualnie skompresować do max 20 i wtedy można by z czystym sumieniem zaliczyć tę pozycję do literatury sci-fi. A tak? No cóż, czytelnik odnosi wrażenie, że ma do czynienia z obyczajówką, raczej niższych lotów, i musi non stop zerkać na okładkę/tytuł, żeby przypomnieć sobie, że jednak nie taki był zamysł autora.
Początek ciężki do przebrnięcia, niemniej jak już uda się przez to przejść, dotrzeć do etapu eksploracji statku obcych, zaczyna się robić ciekawie. Przypominają się obrazy z pierwszej części, które skłoniły do sięgnięcia po ciąg dalszy.
W tej pozycji, w odróżnieniu od "Ramy", jest znacznie więcej wątków pobocznych, nierzadko zbędne dygresje dotyczące historii poszczególnych załogantów. Mocno zwalniają tempo akcji, nierzadko irytują niewnosząc nic do fabuły.
Oprócz tematyki statku obcych, dużo miejsca poświęcone ludzkim dylematom, doświadczeniom, również, o dziwo, natury mistycznej.

Pierwsze 200-250 stron można z powodzeniem wyciąć, ewentualnie skompresować do max 20 i wtedy można by z czystym sumieniem zaliczyć tę pozycję do literatury sci-fi. A tak? No cóż, czytelnik odnosi wrażenie, że ma do czynienia z obyczajówką, raczej niższych lotów, i musi non stop zerkać na okładkę/tytuł, żeby przypomnieć sobie, że jednak nie taki był zamysł autora.
Początek...

Ględzenie "starego dziada" o religii, wkręty moralizatorskie, w tym o aborcji, zafascynowanie urodą nastolatek i młodych kobiet. Widać kryzys wieku średniego autora od pierwszych rozdziałów. Wszystkie cechy dobrej książki SF ;). Pierwsza część tak bardzo nie uwidaczniała fantazji sennych autora. No może te dwie żony. Następnych części nawet nie chwytam bo nie mam cierpliwości.

Ględzenie "starego dziada" o religii, wkręty moralizatorskie, w tym o aborcji, zafascynowanie urodą nastolatek i młodych kobiet. Widać kryzys wieku średniego autora od pierwszych rozdziałów. Wszystkie cechy dobrej książki SF ;). Pierwsza część tak bardzo nie uwidaczniała fantazji sennych autora. No może te dwie żony. Następnych części nawet nie chwytam bo nie mam cierpliwości.

Zawiodłem się i na tej książce i na pomysłach Clarke'a. Druga część mimo, że jest dwa razy dłuższą, to też jest dwa razy słabsza. Momentami książka po prostu odklejona a nie pomysłowa. Oprócz samego założenia i rozwinięcia pomysłu jest mało nowego sci-fi i zero ciekawych pomysłów. Mimo to chce przeczytać całą sagę do końca, bo przeczytałem już parę książek Clarke i on naprawdę potrafi być pomysłowy. Nie wiem czy polecić. Może jeżeli nie masz aktualnie nic lepszego do czytania.

Zawiodłem się i na tej książce i na pomysłach Clarke'a. Druga część mimo, że jest dwa razy dłuższą, to też jest dwa razy słabsza. Momentami książka po prostu odklejona a nie pomysłowa. Oprócz samego założenia i rozwinięcia pomysłu jest mało nowego sci-fi i zero ciekawych pomysłów. Mimo to chce przeczytać całą sagę do końca, bo przeczytałem już parę książek Clarke i on...

Po pierwszym tomie opisującym wnętrze tajemniczego statku przemierzającego nasz Układ Słoneczny, spodziewałam się, że drugi tom będzie bardzo podobny. Jednak to było coś bardzo innego.
Obszerny drugi tom początkowo mnie zdziwił... Autorzy, bo tym razem jest ich dwóch, bardzo duży nacisk położyli na bohaterów, czyli osoby, które zostały wyznaczone do zbadania i porównania drugiego statku obcych, który wleciał do naszego Układu ok. 70 lat po swoim poprzedniku.
Dużo miejsca poświęcili też opisowi historii świata po wizycie Ramy. Otóż świat przeżył kryzys gospodarczy, co spowodowało zmniejszenie środków na badania oraz rozwój podróży kosmicznych. Podczas tych 70 lat po ciężkich dla świata momentach, ledwo zdołał on "dźwignąć się" na tyle, by pozostać na tym samym, lub może ledwie wyższym poziomie, co podczas pierwszego spotkania z Ramą.
Przygotowania do podróży wgłąb Ramy II wymagały sponsorów, więc na pokład dwóch statków, które tam leciały wyznaczono nie tylko samych naukowców oraz wojskowych, ale też włoską dziennikarkę i byłą modelkę oraz drugiego dziennikarza, którzy mieli za zadanie filmować poczynania reszty załogi.
Dziennikarka Francesca Sabatini, to piekielnie ambitna i wybitnie inteligentna kobieta, której dążenie do sławy i sukcesu determinuje całe jej życie. Brak moralnych barier ułatwia jej zdobycie tego czego pragnie, bez względu na to kogo pogrąży po drodze do swego celu. Ta postać od samego początku wzbudzała we mnie odrazę.
Większą część powieści widzimy jednak z perspektywy innej uczestniczki podróży. Inteligentna i skryta lekarka Nicole des Jardins, o francusko-afrykańskich korzeniach to całkowite przeciwieństwo dziennikarki. Jej przeszłość, późniejsze śledztwo, które przeprowadza na statku, a także podróż wgłąb Ramy II, są najciekawszymi momentami całej powieści. To jej oraz pewnemu genialnemu naukowcowi z bandą małych robocików cytujących Szekspira, kibicowałam.

Ta powieść ma jeszcze kilku ważnych bohaterów, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Jak już możecie się domyślić, to interakcje między nimi były najważniejszymi punktami tej historii. Samo porównanie dwóch statków obcych zostało trochę zepchnięte na margines, choć w pewnym momencie zaważyło o decyzjach zarówno załogi, jak i osób decyzyjnych na Ziemi.

"Rama II" jest więc książką wielowątkową, skupiającą się na etycznych, moralnych, a nawet religijnych dylematach. Może w czytelniku zaszczepić pewne wątpliwości, a na pewno zmusić do przemyślenia wielu spraw.
Pomimo obszerności, powieść nie zamyka wszystkich wątków. Liczę, że choć kilka zostanie zakończonych w kolejnym tomie, po który na pewno sięgnę już niebawem.

Podsumowując:
To nie było to, czego się spodziewałam, niemniej powieść wciągnęła mnie i podobała mi się. Zmusiła mnie do zastanowienia się nad wieloma decyzjami, które zostały podjęte w tej historii. Wnętrze samego statku zarówno mnie zachwycało, jak i w pewnych momentach, przerażało. Jak zawsze jestem pod wielkim wrażeniem umysłu, który stworzył ten statek, nawet jeśli to tylko fantastyka.

Nie będę zdradzać więcej - przeczytajcie sami.

Po pierwszym tomie opisującym wnętrze tajemniczego statku przemierzającego nasz Układ Słoneczny, spodziewałam się, że drugi tom będzie bardzo podobny. Jednak to było coś bardzo innego.
Obszerny drugi tom początkowo mnie zdziwił... Autorzy, bo tym razem jest ich dwóch, bardzo duży nacisk położyli na bohaterów, czyli osoby, które zostały wyznaczone do zbadania i porównania...

"Rama II" jest kontynuacją "Spotkania z Ramą", której akcja dzieje się 70 lat po pierwszym kontakcie ze statkiem obcych. Książka jest dużo bardziej obszerna, w większym stopniu skupia się na historiach członków załogi i ich relacjach. W zakresie "obyczajówki" Clarke jednak raczej mistrzem nie był i to jest w sumie moje jedyne istotne zastrzeżenie do tej książki - perypetie bohaterów trochę przynudzały, nie były jakoś szczególnie angażujące (z wyjątkiem przeszłości Nicole). Sam statek okazał się jednak niezwykle fascynujący, podobnie jak to miało miejsce w pierwszej książce.

Ogólnie - książka nieco mniej świeża niż "Spotkanie z Ramą", ale warta przeczytania. Zapewne wkrótce sięgnę również po dalszy ciąg tej historii.

"Rama II" jest kontynuacją "Spotkania z Ramą", której akcja dzieje się 70 lat po pierwszym kontakcie ze statkiem obcych. Książka jest dużo bardziej obszerna, w większym stopniu skupia się na historiach członków załogi i ich relacjach. W zakresie "obyczajówki" Clarke jednak raczej mistrzem nie był i to jest w sumie moje jedyne istotne zastrzeżenie do tej książki - perypetie...

„Tchórze wielokrotnie giną przed śmiercią, odważny umiera tylko raz.”

Powieść fantastycznie wiodła, zwłaszcza pierwsza połowa niesamowicie wciągnęła. Podobał mi się klimat wielkiej niewiadomej wsparty atrakcyjnie rozpisanym tłem społecznych, politycznych i gospodarczych uwarunkowań w międzynarodowym ujęciu. Druga połowa skoncentrowała się na sensacji rozgrywającej się na statku obcych. Intryga ciekawie rozpisana, wdarło się nieco kryminalnego zarysu, okoliczności doprowadzały do scen pełnych napięcia i niepokoju. Autorzy atrakcyjnie prowadzili wielką kosmiczną zagadkę, ogromną dysproporcję między technologią twórców międzygalaktycznego pojazdu a ludzkością oszołomioną poziomem inteligencji i wypełnioną ekscytacją wobec pojawiającej się możliwości eksploracji.

Pierwszy tom („Spotkanie z Ramą”),powiązany z dwa tysiące sto trzydziestym rokiem, kiedy ziemscy kosmonauci weszli na pokład obcego obiektu, skonstruowanego miliony lat temu na drugim końcu Galaktyki, wprowadził w tajemniczość obcego obiektu, zestawił z nią kondycję ziemskiej cywilizacji i miejsca homo sapiens we wszechświecie. W drugim otrzymałam obszerniejszy obraz. Fabuła nie należała do celowo trzymających się prostoty, jak poprzednio, mniej też przestrzeni pozostawiła dla czytelnika do dywagacji, jednak wciąż zachęcała do rozmyślań i bawiła brzmieniem. Również skala bohaterów nie reprezentowała bogactwa, ale nie przeszkadzało mi to. Odpowiadało mi, że każda postać miała swoje uzasadnienie w przebiegu scenariusza zdarzeń. Wybiegłam w rok dwa tysiące sto dziewięćdziesiąty siódmy, kiedy do Ziemi zbliżył się drugi statek Obcych, zaś Międzynarodowa Agencja Kosmiczna gromadziła środki, aby zorganizować wyprawę dwunastoosobowej załogi do jego wnętrza, poddać analizie strukturę statku w celu stwierdzenia potencjalnego zagrożenia dla Ziemi. Rama wrócił i ludzkości raz jeszcze dane było spotkać się z przeznaczeniem.

https://bookendorfina.blogspot.com/2024/02/rama-ii.html

„Tchórze wielokrotnie giną przed śmiercią, odważny umiera tylko raz.”

Powieść fantastycznie wiodła, zwłaszcza pierwsza połowa niesamowicie wciągnęła. Podobał mi się klimat wielkiej niewiadomej wsparty atrakcyjnie rozpisanym tłem społecznych, politycznych i gospodarczych uwarunkowań w międzynarodowym ujęciu. Druga połowa skoncentrowała się na sensacji rozgrywającej się na...

Na początku niechętnie odebrałem wplecenie w świetny s/f...... space opery, z nutką kryminału i dramatami załogantów, ale magia Ramy mi to wszystko wynagrodziła.

Na początku niechętnie odebrałem wplecenie w świetny s/f...... space opery, z nutką kryminału i dramatami załogantów, ale magia Ramy mi to wszystko wynagrodziła.

wyśmienite pozycja chyba najlepszej serii wydawniczej SF jaka wychodzi w naszym kraju.
Książka pełna tajemnic i niedopowiedzeń, nie mająca jakby konkretnego zakończenia i zadające wiele pytań uważnemu czytelnikowi. Wydawałoby się że to może być nudne - a jednak jest przeciwnie. Każda chwila spędzona z bohaterami "Ramy II" to cudowne chwile które dają świetną rozrywkę i dają sporo do myślenia.
Polecam - to pozycja obowiązkowa dla każdego fana SF !
Szkoda tylko, że na kolejny tom trzeba czekać kilka miesięcy ..

wyśmienite pozycja chyba najlepszej serii wydawniczej SF jaka wychodzi w naszym kraju.
Książka pełna tajemnic i niedopowiedzeń, nie mająca jakby konkretnego zakończenia i zadające wiele pytań uważnemu czytelnikowi. Wydawałoby się że to może być nudne - a jednak jest przeciwnie. Każda chwila spędzona z bohaterami "Ramy II" to cudowne chwile które dają świetną rozrywkę i...