Ogród Ramy

Jakich ludzi wysłalibyście jako przedstawicieli ludzkości na spotkanie z obcą rasą, której motywów nie znacie? Naukowców, zwykłych ludzi, ochotników, czy może skazańców? 🤔 I jak bardzo ten wybór mógłby wpłynąć na kolejne relacje z obcymi?

"Ogród Ramy" mogę podzielić na dwie części, w pierwszej obserwujemy losy osób, które starają się przetrwać na pokładzie Ramy II, po tym, jak statek zaczął się oddalać od Ziemi. W drugiej poznajemy dzieje około dwóch tysięcy osób, którzy zgłosili się do zasiedlenia Marsa, lecz zamiast tego zostali przedstawicielami ludzkości, którą chcieli obserwować Ramowie. Ludzie ci w odpowiednio przystosowanym środowisku mieli żyć podobnie jak na Ziemi, jednak ich duży odsetek to byli więźniowie, którzy woleli zasiedlić Marsa niż gnić w więzieniu do końca swych dni...
Czy już domyślacie się jak to wszystko może się skończyć?

W serii Rama najwięcej sci-fi było w pierwszym tomie, zarówno drugi, jak i trzeci bardziej skupia się na etyce, moralności i socjologii, jest też tu trochę filozofii i odrobiną mistycyzm.
Czyta się to dobrze, choć były momenty, gdy zastanawiałam się ile z tego napisał Clarke, a ile Lee 🤔

Przy czytaniu tej części odczuwałam sporą frustrację. Zastanawiałam się dlaczego ktoś na Ziemi zdecydował się wysłać jako reprezentację ludzkości sporo osób z wyrokiem za morderstwo. Denerwowałam się czytając o tym, jak niewiele potrzeba, by władzę przejęli ludzie, którzy kierują się własnym interesem, a nie dobrem ogółu.
Trochę nie pasowało mi to, iż większość osób wybranych na statek obcych odznaczało się wysokim poziomem inteligencji, to jednak dali się zmanipulować jednostkom żądnym władzy. Poziom agresji wśród zaledwie 2 tysięcy osób wydawał mi się dosyć zawyżony, jednak rozumiem ten zabieg autorów książki.

Czytając tego typu powieści zaczynam się zastanawiać, czy ludzkość rzeczywiście zawsze będzie dążyła do dominacji nad słabszymi? Czy jesteś skazani na rządy osób potrafiących zmanipulować większość? Czy faktycznie potrzebujemy kogoś, kto potrząśnie ludzkością, by przestała dążyć do destrukcji?

Jakich ludzi wysłalibyście jako przedstawicieli ludzkości na spotkanie z obcą rasą, której motywów nie znacie? Naukowców, zwykłych ludzi, ochotników, czy może skazańców? 🤔 I jak bardzo ten wybór mógłby wpłynąć na kolejne relacje z obcymi?

"Ogród Ramy" mogę podzielić na dwie części, w pierwszej obserwujemy losy osób, które starają się przetrwać na pokładzie Ramy II, po tym,...

Kolejny tom opowieści o Ramie i kolejna zmiana tonu. Czy to dobrze, czy źle… ciężko stwierdzić.

“Ogród Ramy” w gruncie rzeczy można podzielić na trzy części, każda cechuje się naciskiem na nieco inne aspekty. Mamy więc kontynuację podróży w nieznane z poprzedniego tomu, poznawanie Ramów nieco lepiej i trochę… kontrowersyjnych decyzji i dyskusji dotyczących przedłużania gatunku. Miks relacji pomiędzy bohaterami i poznawania technologii Ramów ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale ogółem czyta się całkiem przyjemnie. Następnie otrzymujemy dość oklepaną (przynajmniej na nasze czasy i aktualny stan gatunku, książka została wydana oryginalnie prawie 30 lat temu) opowieść o tworzeniu szerszego społeczeństwa od zera, co (spojler alert) oczywiście szybko zamienia się w spiralę problemów i dość oklepane wnioski dotyczące natury społeczeństwa. No i na deser powrót do eksploracji Ramy i ponowne spotkanie z poznanymi w poprzednich tomach “ptakami”.

Pomijając nieco nietypowe rozważania bohaterów dotyczące obowiązku zadbania o przetrwanie ludzkości (na pokładzie Ramy) i dość absurdalnie kliniczne, bez emocjonalne podejście do dywersyfikacji puli genowej… “Ogród Ramy” czyta się w porządku. Najlepsze fragmenty pojawiają się niestety pod koniec, gdzie klimat historii wraca do tego poczucia przygody i odkrywania czegoś niesamowitego, które mogliśmy zaznać poprzednich tomach. Pierwsze dwie części “Ogrodu” są nieco nudne, nie z racji braku konceptu czy nieumiejętności prowadzenia fabuły, a raczej z racji przewidywalności. Początek nie oferuje większego poczucia zagrożenia, brakuje napięcia i niepewności jak protagoniści wyjdą z bardzo nietypowej sytuacji. Środek… najzwyczajniej nie oferuje nic nowego w temacie odizolowanych, międzygwiezdnych kolonii ludzkich i pesymistycznego podejścia do natury ludzkiej. Autorzy mogli spożytkować ten czas prezentując nam nowych, ciekawych bohaterów, ale wszystkie postacie wprowadzane do historii wypadają blado.

Gdyby nie końcówka, gdzie w końcu stajemy przed jakąś tajemnicą i mamy okazję wciągnąć się na nowo w zagadki Ramy, prawdopodobnie byłbym niezadowolony z lektury. A tak to… nie sądzę, żebym wspominał ten konkretny tom serii szczególnie ciepło, chociaż nie powiedziałbym, że żałuję poświęconego czasu. Biorąc pod uwagę, że to nie jest jeszcze koniec historii to traktuję to jako chwilową zadyszkę w trakcie dłuższego maratonu. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejny tom odkupi błędy “Ogrodu Ramy”.

PS: Warsztatu nie ma co omawiać, doświadczeni autorzy, którzy wiedzą, co robią. Jest po prostu solidnie.

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

Kolejny tom opowieści o Ramie i kolejna zmiana tonu. Czy to dobrze, czy źle… ciężko stwierdzić.

“Ogród Ramy” w gruncie rzeczy można podzielić na trzy części, każda cechuje się naciskiem na nieco inne aspekty. Mamy więc kontynuację podróży w nieznane z poprzedniego tomu, poznawanie Ramów nieco lepiej i trochę… kontrowersyjnych decyzji i dyskusji dotyczących przedłużania...

Trzeci tom tego cyklu, tym razem bardziej skupia się na procesach społecznych i aspektach socjologicznych ludzi w nowym, wydawało się idealnym środowisku, jest mniej poznania nieznanego, a więcej o starych przypadłościach co siedzą w człowieku od wieków. Czyta się dość fajnie, szybko, chociaż mnie osobiście momentami przytłaczała i miałem dyskomfort, bo co raz mniej sf w tym cyklu, a bardziej staje się to studium psychologiczne człowieczeństwa, ale to może kwestia mojego podejścia i nastawienia:)

Trzeci tom tego cyklu, tym razem bardziej skupia się na procesach społecznych i aspektach socjologicznych ludzi w nowym, wydawało się idealnym środowisku, jest mniej poznania nieznanego, a więcej o starych przypadłościach co siedzą w człowieku od wieków. Czyta się dość fajnie, szybko, chociaż mnie osobiście momentami przytłaczała i miałem dyskomfort, bo co raz mniej sf w...

Część s/f czyli tak jakby pierwsza połowa książki jest naprawdę fascynująca...... po czym zaczyna się kompletna sraczkowata telenowela, mam dziwne przeczucie że to za tym stoi Gentry, zapychając strony czymś, co nawet na sajfaj się nie nadaje. Szkoda. Pierwsza Rama była genialna, druga, choć trochę dłużąca się, miała zaskakujące zwroty i genialne rozwiązania s/f. Ogrody miały obiecujący początek...... Mam nadzieję że Tajemnica..... to zrekompensuje.

Część s/f czyli tak jakby pierwsza połowa książki jest naprawdę fascynująca...... po czym zaczyna się kompletna sraczkowata telenowela, mam dziwne przeczucie że to za tym stoi Gentry, zapychając strony czymś, co nawet na sajfaj się nie nadaje. Szkoda. Pierwsza Rama była genialna, druga, choć trochę dłużąca się, miała zaskakujące zwroty i genialne rozwiązania s/f. Ogrody...

„Spotkanie z Ramą” było świetną, choć nieco krótką historią science-fiction. Kontynuacja, „Rama II”, była z kolei książką bardzo męczącą, całkowicie odmienną od swojej poprzedniczki. Mimo tego, że nieco zraziła mnie do owego uniwersum, postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę i zabrałam się za „Ogród Ramy”. Otrzymałam coś pomiędzy pierwszym i drugim tomem, nieco lepsze od „Ramy II”, ale też nieco gorsze od „Spotkania z Ramą”. To w sumie taka kosmiczna telenowela, w której śledzimy perypetie trójki kosmonautów oraz ich dzieci, dla których dorastanie w przestrzeni kosmicznej to jedyne życie, jakie znają. Chyba nieco dziwnie jednak żyje się ze świadomością tego, że aby zapewnić ciągłość rasy ludzkiej w nowym, obcym miejscu, trzeba będzie spłodzić potomków z przyrodnim bratem albo byłym partnerem matki...

Mimo wszystko ta część przewyższa wartością drugi tom, bowiem zdecydowanie więcej się tutaj dzieje, jest ciekawiej, nie czułam się aż tak znużona ową historią, chociaż nie jest to też dokładnie to, czego poszukuję w powieściach science-fiction. Owszem, ciekawił mnie motyw nowego obszaru i kolonii do której trafili bohaterowie, z zainteresowaniem obserwowałam to, jak ludzkość odnajduje się w tej nowej rzeczywistości, podziwiałam to, jak bohaterowie chwilami potrafią się poświęcić i żyć w imię większego dobra, ale jednak jak dla mnie, jest tutaj jakby za mało science-fiction w science-fiction. Jednak sam kierunek, w którym zmierzała (i w sumie zmierza nadal, bo to nie jest koniec naszych przygód z Ramą) fabuła, uważam za przyjemny. Właściwie jak człowiek się nieco przestawi ze swoim odbiorem na to, że ma do czynienia z raczej prostą i niezbyt skomplikowaną historią kolonizowania kosmosu i nie będzie od niej oczekiwał nic wybitnego, to ta powieść może się podobać.

„Spotkanie z Ramą” było świetną, choć nieco krótką historią science-fiction. Kontynuacja, „Rama II”, była z kolei książką bardzo męczącą, całkowicie odmienną od swojej poprzedniczki. Mimo tego, że nieco zraziła mnie do owego uniwersum, postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę i zabrałam się za „Ogród Ramy”. Otrzymałam coś pomiędzy pierwszym i drugim tomem, nieco lepsze od...

Ogród Ramy to powieść science fiction autorstwa Arthura C. Clarke’a i Gentry’ego Lee, będąca kontynuacją powieści Spotkanie z Ramą i Rama II, które opowiadały o spotkaniu ludzkości z obcym statkiem kosmicznym. Historia ta ukazały się nakładem Domu Wydawniczego Rebis w ramach cyklu Wehikuł Czasu.

Statek kosmiczny Rama II uciekł z Ziemi po ataku rakietowym, zabierając ze sobą trójkę rozbitków z Newtona. Nicole des Jardins, Richard Wakefield i Peter O’Toole stają w obliczu niepewnej przyszłości, zdani wyłącznie na siebie. Mimo przeciwności losu walczą o przetrwanie i starają się zrozumieć Obcych, którzy porwali ich statek. Ku ich zdziwieniu, Obcy okazują się badaczami inteligentnych gatunków w kosmosie i decydują o powrocie Ramy na ich planetę. To niesie ze sobą zarówno nadzieję na nowy raj, jak i obawy przed nieznanym.

W trzecim tomie czytelnik zostaje wciągnięty w wir wydarzeń. Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy wnoszą do historii świeżą dynamikę i nowe wątki. Odkrywamy obce istoty i miejsca, co rozszerza granice wyobraźni i wzbudza ciekawość. Autorzy kładą duży nacisk na relacje między bohaterami i interakcje społeczne. Obserwujemy, jak rozwijają się przyjaźnie, rodzą się konflikty i kształtują się sojusze. Te relacje stają się fundamentem dla opisywanych problemów, z którymi zmaga się społeczność Nowego Edenu.

Powieść Ogród Ramy autorstwa Arthura C. Clarke’a i Gentry Lee to nie tylko dzieło science fiction pełne szczegółów naukowych, ale przede wszystkim pasjonująca historia o ludziach i ich zmaganiach w obliczu niewyobrażalnego odkrycia. Książka obfituje w szczegółowe opisy kosmicznych zjawisk, technologicznych nowinek i odkryć naukowych. Mimo to, dzięki umiejętnemu przedstawieniu tych zagadnień, nie nuży nawet czytelników nieobeznanych z tematem. Autorzy zrozumiałym językiem tłumaczą skomplikowane koncepcje, czyniąc je fascynującymi elementami fabuły.

Ogród Ramy jak i dwa pierwsze tomy to prawdziwa klasyka gatunku, która z pewnością zachwyci nie tylko fanów science fiction, ale również wszystkich miłośników dobrej literatury. Język autora jest prosty, ale jednocześnie bogaty i plastyczny, co sprawia, że czytanie tej powieści to prawdziwa przyjemność.

Ogród Ramy to powieść science fiction autorstwa Arthura C. Clarke’a i Gentry’ego Lee, będąca kontynuacją powieści Spotkanie z Ramą i Rama II, które opowiadały o spotkaniu ludzkości z obcym statkiem kosmicznym. Historia ta ukazały się nakładem Domu Wydawniczego Rebis w ramach cyklu Wehikuł Czasu.

Statek kosmiczny Rama II uciekł z Ziemi po ataku rakietowym, zabierając ze...

Duże rozczarowanie - niestety książka strasznie mi się dłużyła. Większość fabuły to w zasadzie telenowela, tyle że odbywająca się na pokładzie statku kosmicznego. Literacko opowieść ta również nie porywa - opisy sytuacji, elementy odkrywania świata - w tej części są zdecydowanie słabsze, powierzchowne, chyba autorowi po prostu zabrakło już świeżych pomysłów.

Książka ma swoje ciekawsze momenty, ale w porównaniu do poprzednich odsłon serii - jest to zdecydowany spadek formy. Mnie "Ogród Ramy" zniechęcił do dalszej eksploracji tego uniwersum - raczej zakończę tutaj swoją przygodę z Ramą.

Duże rozczarowanie - niestety książka strasznie mi się dłużyła. Większość fabuły to w zasadzie telenowela, tyle że odbywająca się na pokładzie statku kosmicznego. Literacko opowieść ta również nie porywa - opisy sytuacji, elementy odkrywania świata - w tej części są zdecydowanie słabsze, powierzchowne, chyba autorowi po prostu zabrakło już świeżych pomysłów.

Książka ma...

Z misją od Obcych…

Minęło kilka lat od kiedy statek obcych – Rama II opuścił Układ Słoneczny wraz z trójką kosmonautów na pokładzie. Nicole, Richard i Michael stworzyli na Ramie swoją własną mini-społeczność, godząc się z myślą, że już nigdy nie wrócą na Ziemię. Ze szczęśliwego związku Nicole i Richarda pojawiły się nawet dzieci. Nikt z nich jednak nie spodziewa się, że dostaną od Obcych misję i część z nich będzie musiała wrócić w pobliże Ziemi…

„Ogród Ramy” to kolejna po „Ramie II” świetna kontynuacja serii. Fabularnie powieść tę można podzielić na kilka wyodrębnionych segmentów: codzienne życie w Ramie II, punkt węzłowy, powrót w kierunku Ziemi, tworzenie nowej społeczności i związane z tym problemy, wyprawa Richarda na spotkanie z nowymi gatunkami i wojna. Każda z nich na swój sposób fascynuje, dotykając złożonych problemów natury moralnej, etycznej, społecznej, biologiczno-ewolucyjnej etc. Począwszy od rozważań z samego początku powieści – w jaki sposób w ograniczonej grupie ludzi, ludzi w większości zbliżonych genetycznie, sprawić, by gatunek przetrwał bez szkody wynikłej z kumulacji mutacji, mogących powodować w każdym kolejnym pokoleniu coraz więcej chorób? Tematyka ta, tak z jednej strony fascynująca, z drugiej może się wydawać wysoce kontrowersyjna. I, osobiście, można się nie zgadzać z kierunkiem w jakim ten aspekt został poprowadzony, a jednak nie sposób odmówić autorom podjęcia intrygującej tematyki, która idealnie pasuje do fabuły powieści.

Ponadto, w piątym segmencie powieści, autorzy odsłaniają prawdziwą naturę człowieka jako gatunku. Gatunku, w którym w dużej mierze jednostki patrzą się jedynie na samych siebie. Gatunku, który zamiast myśleć perspektywicznie patrzy się jedynie na tu i teraz (przykład: programowanie zmian klimatycznych na statku). Gatunku, w którym panuje kult pieniądza i rozrywki. Gatunku, który nie potrafi nie prowadzić z kimś wojny – jak nie pomiędzy sobą nawzajem to z innymi gatunkami…

Pomimo zaklasyfikowania cyklu Rama do klasyki s-f serię tę czyta się jak świetną, współczesną opowieść. Mnogość tematów, w zrozumiały sposób tłumaczone kwestie ‘science’ i intrygujące pomysły w zakresie ‘fiction’, a także liczne analogie do współczesnego świata sprawiają, że w świecie Ramy można przepaść. Podkreślę też jeszcze raz to o czym wspominałam przy tomie II – dobrze zrobiła tej serii współpraca Clarke’a z Lee. Mam wrażenie, że dzięki temu czuć większą lekkość kolejnych tomów serii, poszczególne zdarzenia są bardziej rozbudowane, co sprawia, że czytelnik może ‘zbliżyć się’ do bohaterów, lepiej ich poznać i polubić. Do tego wstawki odnośnie Szekspira (które, fakt faktem, w większej ilości można było znaleźć w Ramie II) czy nawiązania do Eleonory Akwitańskiej, urozmaicają opowieść.

I jedynie to niesprecyzowane zakończenie oraz dziwne, jakby metaforyczne, ostatnie strony sprawiły, że „Ogród Ramy”, w moim osobistym rankingu, nie pobił „Ramy II”. Natomiast sama koncepcja tytułowego ‘ogrodu’, która wprawdzie nie została w pełni wyjaśniona, lecz wiele można się domyślić z całego toku powieści, bardzo przypadła mi do gustu. A kilka intrygujących spraw, które pojawiły się na kartach historii i nie zostały wytłumaczone sprawiają, że z niecierpliwością będę wypatrywać wznowienia kolejnego tomu serii.

Całą serię bardzo polecam!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Z misją od Obcych…

Minęło kilka lat od kiedy statek obcych – Rama II opuścił Układ Słoneczny wraz z trójką kosmonautów na pokładzie. Nicole, Richard i Michael stworzyli na Ramie swoją własną mini-społeczność, godząc się z myślą, że już nigdy nie wrócą na Ziemię. Ze szczęśliwego związku Nicole i Richarda pojawiły się nawet dzieci. Nikt z nich jednak nie spodziewa się, że...

Ogród Ramy pokazuje dalsze losy trójki członków załogi Newtona, czyli Nicole, Richarda i Petera, którzy w Ramie II zmierzają ku niewiadomemu, którym okaże się tajemniczy punkt węzłowy. Tam jednak nie znajdą oczekiwanych odpowiedzi na nurtujące ich pytania, wręcz pojawia się ich jeszcze więcej, a na dodatek zostaną wysłani z powrotem ku Ziemi, żeby zabrać większą liczbę osób, aby Obcy mogli lepiej poznać ludzi. Jak się można łatwo domyślić, nie wszystko pójdzie dobrze i to, co miało stać się Nowym Edenem, ludzka natura i chęć władzy wypaczą i zniszczą.

W trzecim tomie bardzo dużo się dzieje, poznajemy nowych bohaterów, obce istoty i miejsca. Co więcej autorzy poświęcają bardzo dużo czasu relacjom między bohaterami i interakcjom społecznym, co stanie się podstawą do opisywanych problemów, jakie napotka cała społeczność zamieszkała w Nowym Edenie. Nie brakuje tutaj również pewnych kontrowersji, które moim zdaniem niekoniecznie musiały się tutaj znaleźć. Nie chcę zdradzać dokładnie o co chodzi, ale pewne rozwiązania fabularne zdecydowanie mogą zrazić do dalszej lektury. Owszem, jest to wszystko dobrze wyjaśnione i uargumentowane, co nie zmienia faktu, że nie są to normalne zachowanie, nawet zważywszy na sytuacje, w jakich znaleźli się bohaterowie. Bez tych elementów, myślę, że wydźwięk samej książki byłby lepszy, choć wymagałoby to zmienienia niektórych wątków.

Ogród Ramy to dobra kontynuacja Ramy II. W trzecim tomie więcej się dzieje, mamy dużo akcji, ciekawych interakcji społecznych i rozważań, ale również nie brakuje tutaj kontrowersyjnych elementów, które mogą zrazić czytelnika do dalszej lektury.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2024/03/ogrod-ramy-arthur-c-clarke-gentry-lee.html

Ogród Ramy pokazuje dalsze losy trójki członków załogi Newtona, czyli Nicole, Richarda i Petera, którzy w Ramie II zmierzają ku niewiadomemu, którym okaże się tajemniczy punkt węzłowy. Tam jednak nie znajdą oczekiwanych odpowiedzi na nurtujące ich pytania, wręcz pojawia się ich jeszcze więcej, a na dodatek zostaną wysłani z powrotem ku Ziemi, żeby zabrać większą liczbę...

SAMA RAMA

No i doczekałem się wznowienia trzeciego tomu „Ramy” – czyli przedostatniej odsłony głównej serii, bo może i Lee dopisał potem jeszcze dwie książki z tego uniwersum, ale „Rama” jako taka kończy się na czterech tomach. Więc i na reedycję czwartego też liczę i wierzę, że Rebis nie zawiedzie, jak i nie zawiódł z kompletem „Odysei kosmicznej”. Bo trójeczka świetna jest, ma parę kontrowersyjnych momentów, które można było sobie darować, jak darować w poprzedniej części można było sobie pewne niemalże romansowe elementy (nie mówię, że trzeba było darować sobie wątki poświęcone miłości, ale ich ujęcie rodem z romansów). Ale cała znakomita reszta rekompensuje nam to wszystko z nawiązką.

Niespełna rok po wydarzeniach poprzedniej części, Rama II z trójką uwięzionych na jej pokładzie astronautów, przemierza przestrzeń kosmiczną. Nie mogąc wiele zrobić, starają się przede wszystkim przetrwać, ale i dotrzeć do celu. Spotkanie z obcymi jednak przebiega nieoczekiwanie i…

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2024/03/ogrod-ramy-arthur-c-clarke-gentry-lee.html

SAMA RAMA

No i doczekałem się wznowienia trzeciego tomu „Ramy” – czyli przedostatniej odsłony głównej serii, bo może i Lee dopisał potem jeszcze dwie książki z tego uniwersum, ale „Rama” jako taka kończy się na czterech tomach. Więc i na reedycję czwartego też liczę i wierzę, że Rebis nie zawiedzie, jak i nie zawiódł z kompletem „Odysei kosmicznej”. Bo trójeczka świetna...