Prosta sprawa

Z bohaterami książek jak w życiu. Niektórych polubi się już od pierwszej strony, do innych trzeba się przekonać, a jeszcze innych nie polubi wcale. Ja do Bezimiennego poczułam od razu nić sympatii, już od pierwszego rozdziału. To pierwszy taki bohater stworzony przez Chmielarza, który zaskarbił sobie moją całkowitą przychylność - być może dlatego nie będę do końca obiektywna. Książka bardziej sensacyjna, niż kryminał. Akcja jest bardzo szybka, czyta się płynnie, lekko, z ogromną przyjemnością. Główny bohater jest nieprzeciętny, tę historię opowiada z własnej perspektywy, ale co dziwne przez całą lekturę właściwie nie poznajemy jego imienia, nie wiemy kim tak naprawdę jest, czym się zajmuje. Jego tożsamość pozostaje dla nas tajemnicą. To trochę taka książka o superbohaterze, który zjawia się, by przeciwdziałać złu, bo Bezimienny wydaje się być wręcz niezniszczalny. Osobiście - bardzo mi się podobała.

Z bohaterami książek jak w życiu. Niektórych polubi się już od pierwszej strony, do innych trzeba się przekonać, a jeszcze innych nie polubi wcale. Ja do Bezimiennego poczułam od razu nić sympatii, już od pierwszego rozdziału. To pierwszy taki bohater stworzony przez Chmielarza, który zaskarbił sobie moją całkowitą przychylność - być może dlatego nie będę do końca...

Audiobook, przyzwoicie przeczytany. Z powodu upału nie mam siły czytać osobiście :P Kryminał z serii "zabili go i uciekł". Główny bohater tajemniczy heros, który powala sześciu za jednym zamachem . Trup ściele się gęsto, ale czasem aż bez sensu. Nikt się martwi padniętymi bandytami. Dobrym się wszystko udaje, a złym niekoniecznie. Wszystko w okolicach Jeleniej Góry, która stanowi tylko dość martwe dekoracje. No, dość sztampowa rozrywka, ale z braku laku może być.

Audiobook, przyzwoicie przeczytany. Z powodu upału nie mam siły czytać osobiście :P Kryminał z serii "zabili go i uciekł". Główny bohater tajemniczy heros, który powala sześciu za jednym zamachem . Trup ściele się gęsto, ale czasem aż bez sensu. Nikt się martwi padniętymi bandytami. Dobrym się wszystko udaje, a złym niekoniecznie. Wszystko w okolicach Jeleniej Góry, która...

Wojciech Chmielarz nie zaniża swojego wysokiego poziomu.

Wojciech Chmielarz nie zaniża swojego wysokiego poziomu.

Bardzo przyjemna w odbiorze książka. I nawet nie ma znaczenia że zakończenie jest zupełnie fantastyczne i nieprawdopodobne jak w amerykańskim filmie.

Bardzo przyjemna w odbiorze książka. I nawet nie ma znaczenia że zakończenie jest zupełnie fantastyczne i nieprawdopodobne jak w amerykańskim filmie.

Zaskakująco dobra książka. Chyba sięgnę po następną.

Zaskakująco dobra książka. Chyba sięgnę po następną.

Moje pierwsze spotkanie z Wojciechem Chmielarzem – seria Bezimienny. Podczas pandemii autor publikował opowiadania w swoich SM i przyjęły się na tyle dobrze, że powstała z nich cała książka.

Pewnego dnia do Jeleniej Góry przyjeżdża główny bohater, aby odwiedzić swojego przyjaciela – Prostego. Zastaje splądrowane mieszkanie, a po chwili przychodzi mu zmierzyć się z dwoma bandziorami, którzy od początku chcą pokazać kto tu rządzi, ale nie widzą na kogo trafili. Czytelnik również musi się tego domyślać, jedno jest pewne – mężczyzna jest inteligentny, błyskotliwy i potrafi się bić. Od razu zdaje sobie sprawę, że Prosty ma nie lada kłopoty i musiał wyjść z dołka, by zaopiekować się chorą na raka córką. Musi go znaleźć, zanim zrobi to półświatek, któremu wspomniany przyjaciel zalazł za skórę. Okazuje się, że sprawa jest grubsza, bo mamy tu i polskich przestępców, i czeskich, i Cyganów, i analityczkę ABW, które radzi sobie dość kiepsko i mogłaby skończyć marnie, gdyby nie pomoc Bezimiennego.

Mamy sporo elementów zaskoczenia. Ukazane jest jak życie może wywrócić się dosłownie do góry nogami – w jaki sposób z wysokiej pozycji można spaść na samo dno i odwrotnie. Zgodzę się z innymi recenzentami, że Bezimienny to taki nasz polski Jack Reacher.

Moje pierwsze spotkanie z Wojciechem Chmielarzem – seria Bezimienny. Podczas pandemii autor publikował opowiadania w swoich SM i przyjęły się na tyle dobrze, że powstała z nich cała książka.

Pewnego dnia do Jeleniej Góry przyjeżdża główny bohater, aby odwiedzić swojego przyjaciela – Prostego. Zastaje splądrowane mieszkanie, a po chwili przychodzi mu zmierzyć się z dwoma...

Dobrze napisana książka którą czyta się z zapartym tchem, z przyjemnością sięgnę po kontynuacje.

Dobrze napisana książka którą czyta się z zapartym tchem, z przyjemnością sięgnę po kontynuacje.

Ta książka powinna mieć tytuł nie „Prosta sprawa” a „Sprawa Prostego”, bo o człowieka o takim przydomku głównie tu chodzi. Uwikłany w niezbyt czyste sprawki „Prosty” znika bez śladu, wraz ze swoim ciężko chorym dzieckiem i kupą trefnej forsy. Szukają go i bandyci, i służby i pewien Bezimienny, który sprawia wrażenie urodzonego do wdeptywania w kłopoty i wychodzenia z nich bez szwanku. Było już? Było!
Kłopot z kryminałami jest taki, że repertuar przestępczej działalności godnej umieszczenia w książce jest dość ograniczony – morderstwa (najlepiej seryjne),narkotyki (produkcja lub handel),broń, prostytucja (organizacja, kontrola, dostarczanie świeżego „mięsa”),haracze, wymuszenia, zbieranie haków na VIPów, porwania dla okupu, kradzieże na wielką skalę. O jakichś tam marnych skokach na kiosk nikt nie będzie czytał…
Ale fajnie jest poczytać coś o paskudnych bandytach na naszym rodzimym terenie, zwłaszcza z dala od Warszawy czy innych dużych polskich miast. Chmielarz osadził akcję w Kotlinie Jeleniogórskiej, w otoczeniu pięknych Karkonoszy, blisko uroczych miejscowości kojarzących się na co dzień z nartami, wakacjami i wypoczynkiem a nie z zorganizowaną przestępczością. A oprócz naszej polskiej brutalnej szajki w grze są i bandyci z Czech, i grupa niemiecka i romska. Tak, że mimo prowincjonalnego grajdołka, jest międzynarodowo i światowo.
A bezimienny bohater serii? Też niepokojąco przypomina dobrze już znanych twardzieli. Samotny wilk, balansujący na granicy prawa, z gruntu uczciwy ale nie unikający ryzykownych czy nie całkiem legalnych przedsięwzięć, rozwiązujący sprawy samodzielnie, dyskretnie i skutecznie. Obowiązkowo w wir wydarzeń wplątuje się atrakcyjna kobitka; raz on jej pomaga, raz ona jemu i obowiązkowo muszą zapałać ku sobie intymną sympatią. Do tego jeszcze ta krzepiąca pewność, że skoro ta książka jest pierwszym tomem serii o Bezimiennym, wiadomo, że nic złego na razie stać mu się nie może.
Lubię W.C. za komisarza Mortkę. W „Prostej sprawie” nie można Mu odmówić sprawności w żonglowaniu dobrze znanymi klockami z pudełka „kryminał, sensacja, thriller” i ozdabianiu ich naszymi lokalnymi klimatami. W swoim segmencie Chmielarz rządzi, co nie oznacza jednak szczególnej ekscytacji i zaskoczenia przebiegiem akcji. Polecam jako miłą lekturę weekendową.
P. S. Telewizja z "plusikiem" zrobiła ostatnio serial z tej książki. Zabieram się za oglądanie, bo aktorzy zacni!

Ta książka powinna mieć tytuł nie „Prosta sprawa” a „Sprawa Prostego”, bo o człowieka o takim przydomku głównie tu chodzi. Uwikłany w niezbyt czyste sprawki „Prosty” znika bez śladu, wraz ze swoim ciężko chorym dzieckiem i kupą trefnej forsy. Szukają go i bandyci, i służby i pewien Bezimienny, który sprawia wrażenie urodzonego do wdeptywania w kłopoty i wychodzenia z nich...

Dla mnie rewelacja.

Dla mnie rewelacja.

Nawet zaskoczyła mnie tak książka. Bardzo ciekawy bohater. Taki kryminał z sensacja połączony. Naprawdę warto przeczytać.

Nawet zaskoczyła mnie tak książka. Bardzo ciekawy bohater. Taki kryminał z sensacja połączony. Naprawdę warto przeczytać.