Człowiek w poszukiwaniu sensu

Dla osób interesujących się II wojną światową i tematyką obozową nie będzie zbyt odkrywcza, ale niesie za sobą coś innego czyli zaznajamia nas z tematem logoterapii, która ma na celu odnalezienie sensu życia.

Dla osób interesujących się II wojną światową i tematyką obozową nie będzie zbyt odkrywcza, ale niesie za sobą coś innego czyli zaznajamia nas z tematem logoterapii, która ma na celu odnalezienie sensu życia.

Pierwszym i najważniejszym dla mnie niewątpliwym pozytywem na temat tej książki jest to jak doskonale jest napisana. Czyta się ją szybko, a jednocześnie niesie w sobie olbrzymią wartość.

Czuć, że autor doświadczył niewyobrażalnych przeżyć, a jednocześnie ze stron wybrzmiewa nie emocjonalna narracja przedstawiająca perspektywę lekarza, która popierana jest historiami osobistymi lub współtowarzyszy.

Pierwszym i najważniejszym dla mnie niewątpliwym pozytywem na temat tej książki jest to jak doskonale jest napisana. Czyta się ją szybko, a jednocześnie niesie w sobie olbrzymią wartość.

Czuć, że autor doświadczył niewyobrażalnych przeżyć, a jednocześnie ze stron wybrzmiewa nie emocjonalna narracja przedstawiająca perspektywę lekarza, która popierana jest historiami...

Ciekawa. Warta powtorzenia.

Ciekawa. Warta powtorzenia.

Książka o logoterapii, czyli trzeciej wiedeńskiej szkole psychoterapii, ale przede wszystkim książka, która zmienia świadomość. Ważna, interesująca, humanistyczna, bardzo aktualna.

"żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić teraz"

Książka o logoterapii, czyli trzeciej wiedeńskiej szkole psychoterapii, ale przede wszystkim książka, która zmienia świadomość. Ważna, interesująca, humanistyczna, bardzo aktualna.

"żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić teraz"

ponadczasowa lektura do której warto wracać

ponadczasowa lektura do której warto wracać

Pierwszą część książki czytało się bardzo dobrze natomiast druga była mało ciekawa i według mnie w niektórych fragmentach przekazywała błędną wiedzę.

Ale ogólnie książka dobra. Można polecić.

Pierwszą część książki czytało się bardzo dobrze natomiast druga była mało ciekawa i według mnie w niektórych fragmentach przekazywała błędną wiedzę.

Ale ogólnie książka dobra. Można polecić.

23.07.2024------ Ocena 8/10
06.07.2024------ Ocena 9/10

+ Książka zmienia życie na lepsze.
+ Broni moralności, człowieczeństwa i poszukiwania sensu w cierpieniu.
+ Odkrywałem na nowo swoje dawne przemyślenia.
+ Kilka razy przerywałem czytanie, by zastanowić się nad swoim życiem.
+ Jest krótka i dobrze się czyta. Narracja jest prawidłowa.


- Logoterapia nie zawsze działa.

- Rozmowy o sensie życia można usłyszeć od pijanego wujka czy kołcza, więc książka nie jest wyjątkowa. Może to jest wynikiem przeniknięcia do świadomości mas przekazu tej książki. Ale jeżeli tamte rozmowy potrafię uznać za płytkie, to nie powinienem uważać tej książki za arcydzieło.

-Skoro zdaniem autora powinniśmy omijać cierpienie, któremu jesteśmy w stanie zapobiec, bo inaczej byłby to masochizm, to czemu nie potrafi przyznać, że porzucenie możliwości ucieczki do Ameryki było błędem i skazywaniem siebie na masochizm?

23.07.2024------ Ocena 8/10
06.07.2024------ Ocena 9/10

+ Książka zmienia życie na lepsze.
+ Broni moralności, człowieczeństwa i poszukiwania sensu w cierpieniu.
+ Odkrywałem na nowo swoje dawne przemyślenia.
+ Kilka razy przerywałem czytanie, by zastanowić się nad swoim życiem.
+ Jest krótka i dobrze się czyta. Narracja jest prawidłowa.


- Logoterapia nie zawsze...

(2.07.2024)
Tak jakoś miałem poczucie, że z pierwszej lektury tej książki nie wyciągnąłem ile trzeba, w ogóle mało co pamiętałem, jakbym nie dość uważnie przeczytał (mimo wypisanych cytatów),więc przeczytałem ponownie. Teraz już mam poczucie większego zrozumienia, ale opinię mniej-więcej taką samą ;) czyli że potrafię dostrzec jej wartość aaale no nie jest to dla mnie aż takie "wow". Czemu to właśnie ona miałaby być "rewolucyjna" i "jedyna w swoim rodzaju"? nie wiem. Jednocześnie jeśli ktoś ocenia ją tylko jako kolejną książkę o wspomnieniach obozowych, to również będzie to błąd. To jest książka z przeżyciami psychiatry w obozie i z perspektywy psychiki. Wnosi coś wartościowego do tematu, mówi coś o poszukiwaniu sensu życia ale rewolucji w moim życiu nie zrobiła.

---
(13.10.2019)
Książka jest ciekawa. Może nie aż tak porywająca, ale wciągająca, szybko się czyta i na pewno warto przeczytać.
Przytoczę sobie kilka cytatów, (prawie) bez komentarzy moich dziś, bo chyba nie trzeba...

"My, którzy wróciliśmy z piekła, zawdzięczając to wielu szczęśliwym zbiegom okoliczności lub wręcz cudom – jakkolwiek by je nazywać – my wiemy: najlepsi z nas stamtąd nie powrócili."
(pdf. str.16)

"W sytuacji całkowitej samotności, gdy nie sposób wyrazić samego siebie poprzez pozytywne działanie, gdy jedynym i największym osiągnięciem jest godne i szlachetne znoszenie własnego cierpienia, nawet w takiej sytuacji można doświadczyć spełnienia, kontemplując z uczuciem noszony w sercu obraz najdroższej nam osoby."
(str.47)

"Wiedziałem jednak coś innego – coś, w co do tej pory głęboko wierzę: miłość nie ogranicza się do fizycznej powłoki ukochanej osoby. Prawdziwą głębię odnajduje się, dopiero wnikając w jej duchowe jestestwo, jej wewnętrzne „ja”. Wówczas to, czy osoba ta jest przy nas obecna, czy nie, czy żyje, czy jest martwa, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie."
(str.48)

"Pokuszę się w tym miejscu o następującą analogię: z ludzkim cierpieniem jest jak z gazem. Jeśli wpuścić pewną jego ilość do zamkniętego pomieszczenia, gaz wypełni je w sposób równomierny i całkowity, bez względu na jego rozmiary. Podobnie cierpienie całkowicie „wypełnia” duszę i świadomość człowieka, bez względu na to, czy cierpimy ogromnie, czy tylko trochę. Dlatego też „rozmiar” ludzkiego cierpienia jest pojęciem najzupełniej względnym."
(str.53)
- to jednak jeden z najlepszych cytatów opisujących cierpienie, na jaki trafiłem w życiu.

"Młoda kobieta, o której mowa, wiedziała, że umrze w ciągu najbliższych kilku dni. A jednak kiedy z nią o tym rozmawiałem, sprawiała wrażenie radosnej. – Jestem wdzięczna losowi za to, że tak ciężko mnie doświadczył – oznajmiła mi. – W poprzednim życiu byłam zepsuta i za nic miałam rozwój duchowy. – A wskazując na okno baraku, powiedziała: – To drzewo to mój jedyny przyjaciel w samotności. – Przez okno widziała tylko jedną gałąź kasztanowca, a na niej dwa rozkwitłe pąki. – Często z nim rozmawiam – dodała. Zaskoczony nie wiedziałem, jak mam to rozumieć. Czyżby chora już majaczyła? Czyżby cierpiała na halucynacje? Niespokojnie zapytałem, czy drzewo jej odpowiada. – Owszem. – A co takiego mówi? Na to kobieta odrzekła: – Powiedziało do mnie: jestem tutaj, jestem tutaj i mam w sobie życie, życie wieczne."
(str.78)

"Tylko stopniowo można było im na powrót uświadomić tę niezmienną prawdę, zgodnie z którą nikt nie ma prawa źle postępować, nawet jeśli sam został źle potraktowany."
(str.99)

"Istota ludzka nie jest rzeczą taką, jakich wiele; rzeczy determinują się nawzajem, podczas gdy człowiek ma nieskończoną zdolność samookreślania. To, kim się staje – w granicach wyznaczonych mu przez otoczenie oraz przyrodzone możliwości – zawdzięcza tylko sobie samemu. Przykład? W obozach koncentracyjnych, na tym żywym laboratorium i polu doświadczalnym, obserwowaliśmy i byliśmy świadkami tego, jak wielu z naszych towarzyszy zachowywało się jak świnie, podczas gdy inni postępowali niczym święci. Człowiek ma możliwość wyboru każdej z tych postaw; to, którą z nich urzeczywistni, zależy wyłącznie od jego osobistej decyzji, a nie od okoliczności."
(str.146)

(czytana 1 raz: 9-13.10.2019,
czytana 2 raz: 28.06-2.07.2024)
4/5 [7/10]

(2.07.2024)
Tak jakoś miałem poczucie, że z pierwszej lektury tej książki nie wyciągnąłem ile trzeba, w ogóle mało co pamiętałem, jakbym nie dość uważnie przeczytał (mimo wypisanych cytatów),więc przeczytałem ponownie. Teraz już mam poczucie większego zrozumienia, ale opinię mniej-więcej taką samą ;) czyli że potrafię dostrzec jej wartość aaale no nie jest to dla mnie aż...

Cały zamysł książki i jej główna tematyka potrafi naprawdę sprawić, że nie możemy się o niej oderwać, mimo ciężkiej opisywanej dziedziny.
Bardzo dobrze ukazuje czytelnikowi do czego ludzki organizm potrafi się przystosować w ciężkich warunkach i ukazuje prawdę tamtych czasów bez jakichkolwiek ogródek.

Cały zamysł książki i jej główna tematyka potrafi naprawdę sprawić, że nie możemy się o niej oderwać, mimo ciężkiej opisywanej dziedziny.
Bardzo dobrze ukazuje czytelnikowi do czego ludzki organizm potrafi się przystosować w ciężkich warunkach i ukazuje prawdę tamtych czasów bez jakichkolwiek ogródek.

Ksiażka w pierwszej części zwiera opis przeżyć z obozu koncentracyjnego, w którym przebywał autor (psychiatra i psychoterapeuta). Jest oparta o własne przeżycia i obserwacje zachowań ludzkich.
W kolejnej części znajduje się rozwinięte pojęcie logoterapii- nurtu psychoterapeutycznego Frankla.
Czy dzięki niej dowiedziałam się czegoś więcej na temat sensu życia? Chyba nie.
Uważam jednak, za bardzo wartościową lekturę, napisaną bardzo przystępnym językiem, po której znowu będę analizować co ma dla mnie sens.

"Bo najważniejsze w życiu jest życie"

Ksiażka w pierwszej części zwiera opis przeżyć z obozu koncentracyjnego, w którym przebywał autor (psychiatra i psychoterapeuta). Jest oparta o własne przeżycia i obserwacje zachowań ludzkich.
W kolejnej części znajduje się rozwinięte pojęcie logoterapii- nurtu psychoterapeutycznego Frankla.
Czy dzięki niej dowiedziałam się czegoś więcej na temat sensu życia? Chyba...