Styczne

Wiele już lat minęło, odkąd czytałam Psychopompa Agathy Rae, ale wciąż pamiętam, jak zaskakująca była to lektura. Dlatego nie wahałam się ani chwili przed sięgnięciem po Styczne, niespecjalnie sprawdzając notki wydawnicze. Liczyłam na zaskoczenie i ponownie się nie zawiodłam. Właściwie to dostałam rewelacyjną opowieść jakby skrojoną pod moje upodobania i pochłonęłam ją błyskawicznie.

Autorka świetnie wprowadza nas w opowieść, rzucając właściwie na pastwę niewiadomych, tak samo jak bohaterów, którzy stopniowo pojawiają się na scenie. Od pierwszych chwil udziela się nam ich niepokój, a w głowie kłębią coraz to nowe pytania. A Agatha Rae obejmuje władanie nad naszą wyobraźnią, prowadząc przez przemyślnie rozmieszczone punkty zapalne fabuły.

Początkowo akcja jest tajemnicza, ale zdaje się toczyć powoli. Jest jak pierwsze kęsy deseru, który staramy się posmakować, rozpoznając składające się nań elementy. Jest tu dość przestrzeni, by rzucić okiem na poszczególnych bohaterów i otoczenie, w którym się znaleźli. Im więcej jednak kosztujemy, tym szybciej zaczynamy ów deser pochłaniać, bo jego smak jest wręcz uzależniający. Tak właśnie - im bardziej zagłębiamy się w fabułę, tym bardziej robi się zagadkowo i niepokojąco. A wraz z przyspieszającym biegiem zdarzeń, coraz trudniej się od lektury oderwać.

Chciałabym bardzo omówić, jak pojawiające się kolejne elementy opowieści sprawiają, że opowieść zyskuje głębi, jak życia bohaterów - prowadzone w innych miejscach i czasie - zyskują punkty styczne, ale zdradzając zbyt dużo, zepsułabym wam całą zabawę. Dlatego powiem jedynie, że Agatha Rae ma plan na tę historię i każdy element tej mozaiki układa się w większy, przemyślany wzór.

Elementy fantastyczne są w tej powieści równie istotne jak warstwa obyczajowa, zawarta w osobistej historii każdego z bohaterów. Ich biografie poznajemy stopniowo, naprzemiennie z wydarzeniami rozgrywającymi się w tajemniczym świecie, w którym się znaleźli. Każda z tych historii sprawia, że lepiej rozumiemy cele i zachowania bohaterów, w każdej też znajdujemy coś interesującego wpisanego w codzienność.

Tak jak każdy z bohaterów ma psychologiczną głębię, tak drugie dno ma cała opowieść. Pozornie to pełna przygód i zmagań z niebezpieczeństwami historia fantastyczno-przygodowa, ale pod powierzchnią kryje w sobie głębię społecznego thrillera. Trochę kojarzy mi się z Władcą much Williama Goldinga, troszkę z serialem Lost (Zagubieni),emitowanym w latach 2004-2010, jest jednak też oryginalną, niezależną opowieścią. Taką, która odkrywa mroczne elementy ludzkiej natury, które ujawniają się w ekstremalnych sytuacjach. Tam, gdzie zdają się nie sięgać zwyczajowe prawa, a umiejętność manipulacji daje władzę.

Teoretycznie można wskazać źródła inspiracji poszczególnych elementów tej historii, jednak jako całość prezentuje się ona świeżo, zaskakująco i interesująco. To opowieść wciągająca w swej wierzchniej warstwie, gwarantująca mnóstwo emocji i zaskoczeń, w głębi zaś poruszająca i niepokojąca jak rasowy thriller, obnażająca mechanizmy manipulacji i mrocznej części ludzkiej natury. Świetnie skomponowana, rewelacyjnie napisana. I zdecydowanie za szybko się kończy.

Wiele już lat minęło, odkąd czytałam Psychopompa Agathy Rae, ale wciąż pamiętam, jak zaskakująca była to lektura. Dlatego nie wahałam się ani chwili przed sięgnięciem po Styczne, niespecjalnie sprawdzając notki wydawnicze. Liczyłam na zaskoczenie i ponownie się nie zawiodłam. Właściwie to dostałam rewelacyjną opowieść jakby skrojoną pod moje upodobania i pochłonęłam ją...

Intrygująca, tajemnicza, pełna zwrotów akcji - te kilka przymiotników idealnie opisuje najnowszą powieść Agathy Rae. Bohaterowie są żywi, z krwi i kości, nieidealni. Autorka z charakterystycznym dla jej twórczości sznytem zaciera granice pomiędzy tym co prawdziwe a metafizyczne. Świat przedstawiony w powieści działa na wyobraźnię, niepokoi, wyostrza zmysły, sprawia, że nawet latająca nieopodal mucha staje się potencjalnym zagrożeniem. Wybrałbym się tam. Na chwilę...

Intrygująca, tajemnicza, pełna zwrotów akcji - te kilka przymiotników idealnie opisuje najnowszą powieść Agathy Rae. Bohaterowie są żywi, z krwi i kości, nieidealni. Autorka z charakterystycznym dla jej twórczości sznytem zaciera granice pomiędzy tym co prawdziwe a metafizyczne. Świat przedstawiony w powieści działa na wyobraźnię, niepokoi, wyostrza zmysły, sprawia, że...

"... To historia zupełnie obcych sobie osób, które spotykają się ze sobą w alternatywnym świecie i muszą wymyślić, jak wrócić do swoich domów. Mają mało czasu, niewiele środków, a na każdym kroku czyha na nich jakieś niebezpieczeństwo."



Lubię takie klimaciki - troszkę podobne do Lostów, troszkę do The Society. Podobała mi się konwencja całej historii, fantastyka poprzeplatana realiami - coś zupełnie innego, nowego i dość intrygującego. Coś, co pobudza leniwą i przyzwyczajoną prawie do wszystkiego wyobraźnię.

"Jak myślisz, dlaczego w ogóle tu jesteśmy? I dlaczego akurat my?"

Jest sporo mroku i strachu i specyficznego niepokoju: poczucia, że coś tu jest nie halo, oprócz oczywistego faktu istnienia innego miejsca gdzieś tam nie wiadomo gdzie... Lepka atmosfera pomału oblepia głównych bohaterów jak pajęczyna. Czytelnika też. A dzwoneczki alarmowe zaczynają wydawać coraz głośniejsze dźwięki...

O co chodzi w tej historii?

"... łatwiej jest wybrać złą, nieetyczną ścieżkę życia, niż być konsekwentnie dobrym człowiekiem."

Plusem jest to, że do końca nie wiadomo właściwie, o co chodzi, co utrzyuje uwagę do ostatnich stroniczek.

"... To historia zupełnie obcych sobie osób, które spotykają się ze sobą w alternatywnym świecie i muszą wymyślić, jak wrócić do swoich domów. Mają mało czasu, niewiele środków, a na każdym kroku czyha na nich jakieś niebezpieczeństwo."



Lubię takie klimaciki - troszkę podobne do Lostów, troszkę do The Society. Podobała mi się konwencja całej historii, fantastyka...