Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dokonało się. Finał historii Konrada Kroona stał się faktem. Czy będzie mi brakować bezkompromisowego gdańskiego prokuratora? Cóż... do serii mam ambiwalentny stosunek. Z jednej strony bardzo podobały mi się poszczególne historie, czwarty tom najbardziej. Są nowatorskie w oklepanym gatunku. Jednak z drugiej strony odetchnęłam, że to już koniec. Czuję ulgę i satysfakcję, że dotrwałam do końca, bo specyficzna stylistyka autora mocno mnie męczyła. W trakcie czytania czwartej i ostatniej części cyklu o Konradzie Kroonie przekonywałam samą siebie, że jeszcze trochę i na zawsze pożegnam autora.

Pomysł na fabułę jest rewelacyjny, nowatorski, dobrze przemyślany, urozmaicony o plastyczne opisy Gdańska. Bohaterowie mają indywidualne, dopracowane osobowości. Jednych można obdarzyć sympatią, inni irytują, ale wzbudzają emocje. Postać Julii to istny majstersztyk. Dziewczyna jest jak enigma. Ulotna, surrealistyczna, nieodgadniona, ascetyczna dusza, owijająca sobie mężczyzn wokół palca. Jej głos i sposób mówienia był niczym syreni śpiew dla męskiego grona bohaterów. To, co mówiła, było zagadkowe i dawało szerokie pole do interpretacji. Jednak przez książki autora bardzo ciężko było mi przebrnąć. Przy każdej robiłam sobie przerwy w czytaniu i sięgałam po inne. Historia mnie intrygowała, ale sposób przekazu, budowa powieści i forma były dla mnie ciężkostrawne. Autor wyrobił sobie własny styl, w którym tworzy literaturę. Atrybutem są drobiazgowe dialogi, które zdają mi się być zlepkiem prawniczego bełkotu z przyziemni, prymitywnymi pogadankami o niczym. Odrywają one od sedna i dezorientują. Czasem ciężko połapać się, co która postać mówi, bo brakuje odnośników, a innym razem didaskalia podczas dialogów są długie, co wpływa na płynność rozmowy. Żeby wiedzieć, o co chodzi w odpowiedzi, musiałam wracać do wcześniejszego zdania dialogu.
Innym mankamentem powieści autora jest zbytnia szczegółowość opisów.
"Zaznaczył w aplikacji numer podesłany przez Radke, skopiował do schowka, wkleił do listy kontaktów. Potem zadzwonił."
Autor opisał też kto po kolei, z trzech samobójców, trafiał na stół sekcyjny. W jakiej kolejności wykonywane są czynności, jak wygląda człowiek od środka, jakie zapachy towarzyszą otwieraniu otrzewnej i fermentującym wnętrznościom, lub o swądzie palonej kości. Jako czytelnik wierzę, że autor ma w tym zakresie szeroką wiedzę. Jest aktywnym prokuratorem, więc zna wszystko z autopsji, ale mi ta wiedza jest zupełnie niepotrzebna.

Postanowienie, że nie przeczytam żadnej innej książki Cyryla Sone trzymała mnie mniej więcej do połowy tego tomu. Odwiodła mnie od tego zmiana, która nastąpiła. Opisy zaczęły dotyczyć znaczących miejsc, czynności, przemyśleń bohaterów, których perspektywy tworzyły tło społeczne. Dialogi przestały być płytkie, miały znaczenie dla historii, która stała się rasowym thrillerem kryminalno-psychologicznym.

"Wiedział, że zemsta najbardziej lubi ciszę. Przyjdzie po kryjomu niczym kłusownik, zastawi sidła i będzie czekać."

Dobrowolnie sięgnęłam po ten tom, gdyż czułam wewnętrzny przymus, że skoro przeczytałam trzy części, to wypada przeczytać i finałowy. Idealnie potwierdziłam tezę z powieści:
"Nic tak nie motywuje do dobrowolności jak przymus."

Teraz deklaruję, że zajrzę do następnych książek spod ręki autora z nadzieją, że będą intrygujące, jak druga połowa "Wszystko, co widziałeś".

Dokonało się. Finał historii Konrada Kroona stał się faktem. Czy będzie mi brakować bezkompromisowego gdańskiego prokuratora? Cóż... do serii mam ambiwalentny stosunek. Z jednej strony bardzo podobały mi się poszczególne historie, czwarty tom najbardziej. Są nowatorskie w oklepanym gatunku...

Rozwiń

Zwiń

Ta powieść opowiada o przemocy domowej. Najbliżej jej do dramatu, bo do thrillera psychologicznego ciężko ją zakwalifikować. Mimo bardzo dobrej kreacji bohaterów książka nie wyróżnia się niczym szczególnym. Jest monotonna i stosunkowo nużąca. Finał nie dostarcza zwrotu akcji.

Ta powieść opowiada o przemocy domowej. Najbliżej jej do dramatu, bo do thrillera psychologicznego ciężko ją zakwalifikować. Mimo bardzo dobrej kreacji bohaterów książka nie wyróżnia się niczym szczególnym. Jest monotonna i stosunkowo nużąca. Finał nie dostarcza zwrotu akcji.

Sztampa. Może prawie trzy lata temu, gdy tom pierwszy został wydany, tematyka była oryginalna... Chociaż nie... Wtedy też nie mogła być powiewem świeżości. Mamy tu naiwną, głupiutką panienkę, która spotyka się z niewłaściwym facetem. Jacek prócz tego, że jest nieziemsko przystojny, jest też złodziejem samochodów. Nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań, więc jego zleceniodawcy porywają dziewczynę. Chcą, by spłaciła dług chłoptasia swoim ciałem. Wśród gangsterów znajduje się kochaś, który postanawia uratować Amelię. Po dwóch dniach para jest już szaleńczo zakochana. Jacek nie spłaca długu na czas, więc Amelia zostaje poddana okrutnym torturom. Nie będę spoilerować całego tomu, ale właściwie niewiele więcej się dzieje. W tomie drugim Amelia próbuje dojść do siebie po traumatycznych wydarzeniach. Pewnego dnia zamawia pizzę. Dostarcza ją Nikodem, który widząc zapłakaną dziewczynę, postanawia ją przytulić i pocieszyć. Ta oczywiście nie ma nic przeciwko, mimo że dopiero co uszła z życiem po torturach. W drugim tomie pojawia się jeszcze siostra Amelii, która również źle ulokowała uczucia oraz zły brat jej wybawiciela i ukochanego. W imię miłości Amelia jest w stanie poświęcić wszystko, nawet narazić rodziców na śmierć. Drugi tom to w większości pocieszanie, przytulanie, głaskanie Amelii i to przez mężczyzn. Gdyby nie treści, które są przeznaczone dla dorosłych czytelników, myślałabym, że książka należy do gatunku new adult. Bohaterka zachowuje się jak naiwna piętnastolatka, której traumatyczne przeżycia tylko się przyśniły. Brak jej instynktu samozachowawczego, jest infantylna i płaczliwa. Zakochuje się w ułamku sekundy. Po przeżyciach z pierwszego tomu ufa każdemu następnemu facetowi, przytula się do obcych, wynajmuje pokój w swoim mieszkaniu nieznanemu mężczyźnie, zaczyna się entuzjastycznie pakować, gdy tylko kolega rzuci hasło "Norwegia". Również powód targnięcia się na własne życie jednego z bohaterów wydaje się pasować do młodej osoby, a nie dorosłej i dojrzałej.

Pierwszy tom został wydany parę lat wcześniej, drugi nie doczekał się wersji papierowej, dlatego autorka wydała samodzielnie poprawioną całość. Stylistyka nadrabia za historię.

Skuszona pozytywnymi opiniami dałam się namówić. Niestety nie podpiszę się pod nimi. Nic ciekawego. Nic oryginalnego.

Sztampa. Może prawie trzy lata temu, gdy tom pierwszy został wydany, tematyka była oryginalna... Chociaż nie... Wtedy też nie mogła być powiewem świeżości. Mamy tu naiwną, głupiutką panienkę, która spotyka się z niewłaściwym facetem. Jacek prócz tego, że jest nieziemsko przystojny, jest te...

Rozwiń

Zwiń

Sztampa. Może prawie trzy lata temu, gdy tom pierwszy został wydany, tematyka była oryginalna... Chociaż nie... Wtedy też nie mogła być powiewem świeżości. Mamy tu naiwną, głupiutką panienkę, która spotyka się z niewłaściwym facetem. Jacek prócz tego, że jest nieziemsko przystojny, jest też złodziejem samochodów. Nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań, więc jego zleceniodawcy porywają dziewczynę. Chcą, by spłaciła dług chłoptasia swoim ciałem. Wśród gangsterów znajduje się kochaś, który postanawia uratować Amelię. Po dwóch dniach para jest już szaleńczo zakochana. Jacek nie spłaca długu na czas, więc Amelia zostaje poddana okrutnym torturom. Nie będę spoilerować całego tomu, ale właściwie niewiele więcej się dzieje. W tomie drugim Amelia próbuje dojść do siebie po traumatycznych wydarzeniach. Pewnego dnia zamawia pizzę. Dostarcza ją Nikodem, który widząc zapłakaną dziewczynę, postanawia ją przytulić i pocieszyć. Ta oczywiście nie ma nic przeciwko, mimo że dopiero co uszła z życiem po torturach. Tom to w większości pocieszanie, przytulanie, głaskanie Amelii i to przez mężczyzn. Gdyby nie treści, które są przeznaczone dla dorosłych czytelników, myślałabym, że książka należy do gatunku new adult. Bohaterka zachowuje się jak naiwna piętnastolatka, której traumatyczne przeżycia tylko się przyśniły. Brak jej instynktu samozachowawczego, jest infantylna i płaczliwa. Zakochuje się w ułamku sekundy.

Skuszona pozytywnymi opiniami dałam się namówić. Niestety nie podpiszę się pod nimi. Nic ciekawego. Nic oryginalnego.

Sztampa. Może prawie trzy lata temu, gdy tom pierwszy został wydany, tematyka była oryginalna... Chociaż nie... Wtedy też nie mogła być powiewem świeżości. Mamy tu naiwną, głupiutką panienkę, która spotyka się z niewłaściwym facetem. Jacek prócz tego, że jest nieziemsko przystojny, jest te...

Rozwiń

Zwiń

Raper Dawid Dybuk był naj­po­pu­lar­niej­szym ar­ty­stą w Pol­sce, gdy targnął się na własne życie. Jego żona wynajmuje prywatnego detektywa Adama Jensena, by odkrył kto namówił jej męża do samobójstwa.
Mi­chał Pa­zo­ła to kandydat na burmistrza w wyborach samorządowych. Na spotkaniu w liceum wychodzi na jaw, że potrafi zarwać noc grając w strzelanki.
W Mar­bel­li zawodnik mma Denis Miller wyzywa widzów w transmisji live na Instagramie. Jego brat bliźniak Kuba próbuje ugasić wywołane przez niego emocje.

Pierwsze rozdziały wskazywały, że historia będzie chronologicznym zapisem śledztwa Jen­sena, kampanii Pozoła i poczynań Millera, ale tak się nie stało. Historia ma drugie, a nawet i trzecie, dno. Autor przyłożył się do ułożenia skomplikowanej intrygi, choć w moim odczuciu niektóre wątki mogłyby być bardziej rozwinięte. Niemniej całość robi wrażenie. Na plus zasługuje też użycie różnego języka. Polityk na oficjalnym spotkaniu wypowiada się dyplomatycznie, zaś komputerowi gracze używają charakterystycznego slangu.

Jest to pierwsza powieść autora, którą czytałam, a ta zrobiła pozytywne wrażenie. Niesie też ostrzeżenie, które pisarz zdołał nią przekazać.

Raper Dawid Dybuk był naj­po­pu­lar­niej­szym ar­ty­stą w Pol­sce, gdy targnął się na własne życie. Jego żona wynajmuje prywatnego detektywa Adama Jensena, by odkrył kto namówił jej męża do samobójstwa.
Mi­chał Pa­zo­ła to kandydat na burmistrza w wyborach samorządowych. Na spotkaniu w li...

Rozwiń

Zwiń

"Sły­sza­łeś o dy­bu­kach? Du­chach zmar­łych wcie­la­ją­cych się w ży­wych? To taka ży­dow­ska le­gen­da. Na tych te­re­nach zo­sta­ła, choć Żydów już dawno tu nie ma."

Justyna i Kamil mają swój wielki dzień — ślub. Na wesele zaprosili gości do pałacu Zalesie. Młodzi nie wiedzieli jaką historią owiana jest posiadłość.

Autor stworzył mistyczną powieść opartą na opanowaniu przez dybuka, ale okraszoną własną inwencją dotyczącą tego wierzenia.

Sięgnęłam po tę powieść bez świadomości, że fikcyjne wydarzenia będą wspierane legendą. Nie lubię tego typu zabiegów, gdyż daje to zbyt szerokie pole dla wyobraźni autora, a ja jako czytelnik nie mam możliwości weryfikacji.

Jako anegdotkę wspomnę, że aktualnie czytam jeszcze jedną książkę, w której przywołany jest dybuk. Ta druga ukazuje wierzenie w zupełnie innym znaczeniu.

"Sły­sza­łeś o dy­bu­kach? Du­chach zmar­łych wcie­la­ją­cych się w ży­wych? To taka ży­dow­ska le­gen­da. Na tych te­re­nach zo­sta­ła, choć Żydów już dawno tu nie ma."

Justyna i Kamil mają swój wielki dzień — ślub. Na wesele zaprosili gości do pałacu Zalesie. Młodzi nie wiedzi...

Rozwiń

Zwiń

Ostatni tom to zwieńczenie dotychczasowych działań Redferna. Tak jak się spodziewałam, znalazły się w nim wątki zaczęte już w pierwszym tomie, które dotychczas stanowiły tło głównych śledztw. W ostatniej części nie ma dodatkowej sprawy kryminalnej, a rozpoczęte zostały zgrabnie splecione w jedną integralną całość. Powieść dostarczyła cały wachlarz emocji od wściekłości, przez zażenowanie, smutek po radość. Wywołała łzy i śmiech, jak również podniosła ciśnienie. Przezabawne momenty najczęściej dotyczyły zwierzaków, którym Siwiaszczyk, dziadek Davida, zmodyfikował imiona na Bambi i Amorek. Czworokącik — David, dziadek, Bandit, Armour — jest jeszcze bardziej zabawny, niż wcześniejszy trójkącik.

W cyklu jest całkiem duża liczebność postaci, z których niektóre pojawiły się jedynie epizodycznie, ale to, co przekazały, okazało się mieć ogromne znaczenie dla śledztwa. Inne, jak np. Lucy Black, wydawało się, że odegrają bardziej znaczące role. Nadal nie bardzo rozumiem, co miała wnieść śmierć dziennikarki i dlaczego zginęła. Zdaje się, że miało to namieszać w historii, ale średnio się to udało. Mnogość postaci może przysparzać problem. Cykl czytam ciągiem, dodatkowo notowałam sobie, co bohaterowie wnosili do spraw zaczętych w pierwszym tomie, więc to uchroniło mnie przed pogubieniem w zawiłej intrydze. Nie wyobrażam sobie, jak bym sobie z tym poradziła, gdybym czytała poszczególne części tak, jak miały premierę, jedną na kilka miesięcy. Jako czytelnikowi łatwiej byłoby nadążyć za zamysłem autorki, gdyby część historii z ostatniego tomu rozłożyła na wcześniejsze i je rozwinęła, by lepiej zapadły w pamięć.

Reasumując cały cykl kryminalny, jest to świetnie poprowadzona historia kilku miesięcy literackiego życia Davida Redferna, który dostarcza sporą dawk�� emocji.

Ostatni tom to zwieńczenie dotychczasowych działań Redferna. Tak jak się spodziewałam, znalazły się w nim wątki zaczęte już w pierwszym tomie, które dotychczas stanowiły tło głównych śledztw. W ostatniej części nie ma dodatkowej sprawy kryminalnej, a rozpoczęte zostały zgrabnie splecione w...

Rozwiń

Zwiń

Nie wszystkie książki autorki zrobiły na mnie wrażenie, nie wszystkie przypadły mi do gustu. Ta jest jedną z lepszych.

"– Prze­pra­szam cię, ale gdy sły­szę zgod­ne, nie­kłó­cące się mał­żeń­stwo, to mam w gło­wie tylko dwie my­śli. Albo się nie ko­chają i mają na sie­bie wy­wa­lone, albo nie wiesz o wszyst­kim. Emo­cje za­wsze prę­dzej czy póź­niej dojdą do głosu, nie ma mowy, by mo­gło być ina­czej"

Wojciech Zdrojewski to znany neurochirurg, a prywatnie brat komisarza Tymona Hantera. Akcja książki zaczyna się od znalezienia zwłok jego żony Jagody. Jedynym podejrzanym jest Wojciech. To on uciekł z mieszkania w zakrwawionym ubraniu chwilę przed tym, gdy weszła do niego policja. Hantera angażuje się w prywatne śledztwo, by oczyścić brata z zarzutów. Odkrywa, że Jagoda była w stanie zrobić wszystko, by stać się matką. Gdy in vitro nie przyniosło upragnionego efektu kobieta w tajemnicy przed wszystkimi zaczęła szukać surogatki. Jej starania z kilku tygodni przed śmiercią ukazane są w drugiej przestrzeni czasowej. Zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość osadzone są w Polsce i w Bombaju. Te z Indii ukazują poczynania polityka Rashida Ku­mariego.

Autorka poruszyła kolejny kontrowersyjny temat, jakim jest surogacja. W wielu państwach jest to przestępstwo, w innych, jak Wielka Brytania, dozwolone. W Indiach prawo się zmieniło, ale czy to miało znaczący wpływ na intratny biznes?

Nie wszystkie książki autorki zrobiły na mnie wrażenie, nie wszystkie przypadły mi do gustu. Ta jest jedną z lepszych.

"– Prze­pra­szam cię, ale gdy sły­szę zgod­ne, nie­kłó­cące się mał­żeń­stwo, to mam w gło­wie tylko dwie my­śli. Albo się nie ko­chają i mają na sie­bie wy­wa­lone...

Rozwiń

Zwiń

Ten tom podobał mi się najbardziej, chociaż nie był wolny od wad. Zawieruszyło się w nim kilka chochlików fabularnych. Ta część jest jednak bardziej skondensowana, mniej przegadana. Tego, czego mi zabrakło to rozwinięcie rozpoczętych w pierwszym tomie pobocznych wątków kryminalno-obyczajowych: sprawa Adriana, Marty, siostry Davida, Palacza, zamachowca oraz zamordowania i pochowania w spalonych magazynach jedenaściorga dzieci. Liczę, że wszystkie wyjaśnienia znajdą swoje miejsce w szóstej części cyklu.

Ten tom podobał mi się najbardziej, chociaż nie był wolny od wad. Zawieruszyło się w nim kilka chochlików fabularnych. Ta część jest jednak bardziej skondensowana, mniej przegadana. Tego, czego mi zabrakło to rozwinięcie rozpoczętych w pierwszym tomie pobocznych wątków kryminalno-obyczajow...

Rozwiń

Zwiń

Odłożenie serii na przeczytanie kilku książek okazało się właściwym posunięciem. Intryga kryminalna została precyzyjnie stworzona, ale brakuje dynamiki. Wątek obyczajowy i prywatne śledztwa Redferna są kontynuowane, jednak niewiele się posunęło.

Odłożenie serii na przeczytanie kilku książek okazało się właściwym posunięciem. Intryga kryminalna została precyzyjnie stworzona, ale brakuje dynamiki. Wątek obyczajowy i prywatne śledztwa Redferna są kontynuowane, jednak niewiele się posunęło.