Jacek Fedorowicz

Jacek Fedorowicz zabiera nas do Polski lat 1999-2007. Te felietony to subiektywne obserwacje otaczającego autora świata. Opisuje on przede wszystkim to, co go wkurza, drażni, niepokoi, rzadziej coś, co go zachwyca i budzi podziw. Poza kilkunastoma bardzo dobrymi tekstami (jak np. o śmigusie-dyngusie, reklamach, łapaniu pudla w Teksasie, Wieczorynce "Opowieść o Królu Smutasie", o bogatych i biednych, lektorach w filmach, wymianie urządzeń na nowe, Bim-Bomie i Barei) i dwoma świetnymi (o TVP Kaczyńskiego i Kurskiego - tu Fedorowicz okazał się prorokiem!),reszta to ówczesne autorowi aktualności, które dziś są już niezrozumiałe, a więc - nieśmieszne. Fedorowicz pisze przede wszystkim o bieżącej sytuacji politycznej, osadza te teksty w sytuacjach dziś już całkowicie zapomnianych, osadzonych w nieistniejących już kontekstach. Bywa też autor dość często pierdołą, która aż nazbyt drobiazgowo czepia się detali. Może chciał być śmieszny, a wyszedł męczący. Tak jak jego egocentryzm i samouwielbienie. Pisze zresztą o tym wprost: hołduje zasadzie "nikt cię nie pochwali lepiej od ciebie samego". Rzeczywiście, to trend widoczny we wszystkich książkach autora: Jacek Fedorowicz od nikogo nigdy nie dostał tylu komplementów, co od Jacka Fedorowicza. Aż dziw, że akurat w "pasTViwsku" co krok nie pisał o tym, jaka to cudowna jest jego żona, Hanka.