Kończy się czas

Emocje bliskich w obliczu kary śmierci w niepodrabialnym wierszowanym stylu autorki.

Emocje bliskich w obliczu kary śmierci w niepodrabialnym wierszowanym stylu autorki.

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Kończy się czas.
Trzeba się pożegnać.
Ale jak pożegnać się na zawsze?


Trudny temat - kara śmierci i czas przed wykonaniem wyroku.
A jednak powieść Sarah Crossan "Kończy się czas",
dzięki taktowi autorki i niby-wierszowej formie,
czyta się lekko i szybko.
Dopóki jest nadzieja...

Crossan nie opowiada się ani za, ani przeciw karze śmierci.
Koncentruje się na tych, którzy cierpią razem ze skazanym.

Kto myśli o rodzinie skazanego?
System, który go skazał?

Jeszcze przed wykonaniem wyroku,
gdy rodzina do ostatniej sekundy czeka na cud,
urzędnicy przysyłają pismo, by zabrać ciało po egzekucji.
Tak jakby tego więźnia już nie było, jakby był tylko ciałem.
A on się ma w sobie uczucia, wspomnienia i nadzieję.
Chociaż nie robi już planów...


Książka jest opisem teraźniejszych i przeszłych przeżyć 17-letniego chłopaka.
Joe jest młodszym bratem Eda, który 10 lat wcześniej zabił policjanta.
A co, jeśli Ed mówi prawdę? Że jest niewinny?
Czy uda się zapobiec wykonaniu wyroku?

Joe przyjechał do Teksasu, by razem z bratem czekać na egzekucję.
Nie widzieli się tyle lat. Właściwie są sobie obcy,
ale dzięki codziennym odwiedzinom przez kilka tygodni
udaje im się odbudować łączącą ich kiedyś więź.

Narracja prowadzona jest niespiesznie i delikatnie.
Joe opowiada na bieżąco, przeplatając to wspomnieniami.

Obaj nie mieli łatwego życia.
Bieda, brak ojca, nieodpowiedzialna matka.
Ed opiekował się młodszym bratem.
A potem go zabrakło.
Więc teraz chcą nadrobić stracony czas.


Ta książka na długo zostanie mi w głowie!



https://bajdocja.blogspot.com/2024/06/konczy-sie-czas.html

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Kończy się czas.
Trzeba się pożegnać.
Ale jak pożegnać się na zawsze?


Trudny temat - kara śmierci i czas przed wykonaniem wyroku.
A jednak powieść Sarah Crossan "Kończy się czas",
dzięki taktowi autorki i niby-wierszowej formie,
czyta się lekko i...

Czasami trzeba książce pozwolić złamać sobie serce...

Zwłaszcza jeśli to książka Sarah Crossan. To autorka, która rzeczywiście potrafi złamać serce czytelnika, ale zawsze robi to w słusznej sprawie, zwracając uwagę na ważne i rzadko poruszane, zwłaszcza w literaturze młodzieżowej, tematy. Nie inaczej jest z najnowszą książką pt. Kończy się czas, która chwyta za gardło i za serce, uwiera, boli, ale nie pozwala wyrwać się z klinczu, w jakim nas trzyma.

To książka wybitna, bez dwóch zdań, i wyjątkowa. I to nie tylko dlatego, że podobnie jak Tippi i ja oraz Kasieńka została napisana białym wierszem. Choć warto zwrócić uwagę na tę niecodzienną formę. Może ona na potencjalnego czytelnika podziałać odstraszająco, ale kto raz się przełamie i nie ucieknie na dźwięk słowa "wiersz", rozkocha się w stylu Crossan na zawsze. W tym wierszu, pozbawionym stałego metrum i rymów, słowa płyną niczym myśli - swobodnie układając się w zdania i tworząc historię.

A historia jest niesamowita - pozornie trudna i z pewnością bolesna. W jej centrum stoi nastolatek, którego starszy brat oczekuje na wykonanie kary śmierci. Crossan pochyla się w swojej opowieści nie tylko nad emocjami Joego, który mierzy się z potencjalną śmiercią brata i tym, za co został skazany. Kończy się czas jest bowiem nie tylko historią o pożegnaniu, ale też próbą wzięcia pod rozwagę zasadności orzekania kary śmierci, niesprawiedliwości całego systemu i tego, jak wiele w nim zależy od przypadku.

Autorka pośrednio oddaje w tej historii głos tym, którzy w sprawach związanych z karą śmierci są najbardziej zagłuszani - czyli rodzinom skazanych. Spychanym na margines, poddawanym ostracyzmowi i pozostawianym zawsze bez pomocy. Ich cierpienie nikogo nie interesuje, bo w centrum zawsze są ofiary. Co nie znaczy, że bliscy sprawcy nie zasługują na nasze współczucie. Ich perspektywy trudno szukać w medialnych doświadczeniach i to za pośrednictwem opowiadanej przez Crossan historii możemy przyjrzeć się im z bliska. I choć to historia fikcyjna, te emocje są tak wiarygodnie oddane, że aż prawdziwe.

Historia rodzinna Joe i Eda oraz ich siostry Angeli naznaczona jest wieloma bolesnymi chwilami. Uzależniona matka, nieżyjący ojciec, bieda, brak opieki i wsparcia... Ale na tych zgliszczach rodzinnej normalności pięknie rozkwita siostrzana i braterska miłość. Znajdziemy bowiem w tej historii - jak iskrę nadziei - obraz przepięknej relacji między rodzeństwem i mnóstwo małych wielkich gestów, którymi starsze rodzeństwo dawało najmłodszemu bratu namiastkę codzienności. W zawieszeniu pozostaje pytanie o to, jakie perspektywy mają dzieci z podobnych rodzin, ale bijące z portretowanej relacji ciepło jest jak oaza na pustyni.

Można się zastanawiać, czy jest sens poruszać podobne tematy w literaturze skierowanej do młodzieży, tym bardziej w krajach, w których kary śmierci się nie stosuje. Ale znów przejawia się empatia autorki i ogromne wyczucie połączone z wiarą w młodych ludzi. W to, że tego typu książki są w stanie budować i rozwijać ich wrażliwość, spojrzeć na mniej dostępny wycinek świata, a jednocześnie samodzielnie wyciągać wnioski. Które - być może - kiedyś wykorzystają w dyskusji o zasadności kary śmierci.

Książka dosłownie kipi od emocji, przepięknie ubranych w słowa, ale też doskonale i czytelnie umieszczonych między wierszami. Ból, rozpacz, poczucie osamotnienia, strach. Zmagania z codziennością, brakiem pieniędzy i perspektyw. I jakby wykradzione mrocznej rzeczywistości okruchy radości, drobne gesty życzliwości od obcych ludzi, kiełkujące uczucie spływają jak kojący balsam na wszystkie zadane przez tę historię rany. To wszystko chwyta za serce i gardło, wyciska łzy z oczu, które płyną oczyszczającym strumieniem z poczuciem, że z każdego upadku można się podnieść.

Piękna to książka, choć bolesna i niewygodna. Ale też szalenie potrzebna i wartościowa. W radykalizującym się świecie, gdzie coraz częściej pada stwierdzenie, że kara śmierci pozwala oczyścić społeczeństwo ze szkodliwych jednostek, wskazuje na niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą takie rozwiązanie. Jest głosem rozsądku. Do tego buduje wrażliwość na emocje drugiego człowieka, pokazując, że ofiary systemu są nie tylko tam, gdzie to oczywiste. Książka wstrząsająca i zaangażowana. Napisana białym wierszem, lecz prostym językiem, dojmująco oddaje emocje bohaterów i zmusza czytelnika do refleksji. I na bardzo długo zapada w pamięć.

Czasami trzeba książce pozwolić złamać sobie serce...

Zwłaszcza jeśli to książka Sarah Crossan. To autorka, która rzeczywiście potrafi złamać serce czytelnika, ale zawsze robi to w słusznej sprawie, zwracając uwagę na ważne i rzadko poruszane, zwłaszcza w literaturze młodzieżowej, tematy. Nie inaczej jest z najnowszą książką pt. Kończy się czas, która chwyta za gardło i za...

Kolorowa okładka, młody chłopak przygotowujący się do biegu – to pierwsze spojrzenie na książkę Kończy się czas autorstwa Sarah Crossan. Nie będzie to jednak historia obiecującego sportowca. To opowieść o wyścigu z czasem, który zaczyna się wraz z wyznaczeniem daty egzekucji chłopaka, któremu dekadę wcześniej postawiono wyrok kary śmierci.

Kończy się czas śledzi losy dwojga braci, z których jeden – Ed – został niesłusznie skazany, a drugi – Joe – przyjeżdża w odwiedziny do więzienia. Ed od dziesięciu lat znajduje się w więzieniu w Teksasie, czyli w stanie z wciąż obowiązującą karą śmierci. Co więcej, twierdzi, że jest niewinny, mimo przyznania się do zastrzelenia policjanta. Joe natomiast całe życie zmaga się z dysfunkcyjną, niepełną rodziną, brakiem pieniędzy oraz widmem brata kryminalisty. Kiedy jednak data wykonania wyroku zapada, Joe rzuca wszystko, aby przez miesiąc być przy bracie. Ed ma osiemnaście lat, Joe jest nieco młodszy.

Całą recenzje przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2024/06/05/konczy-sie-czas-recenzja-ksiazki-w-teksasie-wciaz-jest-kara-smierci/

Kolorowa okładka, młody chłopak przygotowujący się do biegu – to pierwsze spojrzenie na książkę Kończy się czas autorstwa Sarah Crossan. Nie będzie to jednak historia obiecującego sportowca. To opowieść o wyścigu z czasem, który zaczyna się wraz z wyznaczeniem daty egzekucji chłopaka, któremu dekadę wcześniej postawiono wyrok kary śmierci.

Kończy się czas śledzi losy...