Wyrwa

"Ból jest zawsze uczuciem subiektywnym. Nie da się go zmierzyć."

To prawda. Nikt nie jest w stanie zrozumieć bólu drugiego człowieka, bo każdy odczuwa go w zupełnie inny sposób. Jedni trzymają go w sobie i nie pokazują na zewnątrz, a inni zdecydowanie odwrotnie - uzewnętrzniają się i eskalują swoimi emocjami wśród otaczającego go środowiska. Jedni szukają zemsty, inni godzą się z losem.

Do czego zdolna jest osoba, która straciła kogoś najbliższego? Czy jest nam dane oceniać jej zachowanie, osądzać ją? Czy to, że my postąpilibyśmy inaczej, usprawiedliwia nas w osądzie nad tymi, którzy zrobili po swojemu, przekraczając tym samym granice moralności i tego co zgodne z prawem?

Maciej Tomski zrobił co uważał za słuszne. Janina nie żyła, ale czy to to w tym wszystkim było najgorsze? Poznał prawdę, która sprawiła, że wszystko bolało bardziej i jednocześnie popchnęła go do zrobienia czegoś, czego nigdy wcześniej by nie zrobił. Czy postąpił dobrze? Postąpił tak jak czuł i uważał i to nie nam, czytelnikom, wolno oceniać, nam wolno jedynie zrozumieć, że miłość do drugiego człowieka może zmienić wszystko, a gdy tego człowieka zabraknie, cały świat potrafi runąć jak domek z kart.

Panie Wojciechu, po raz kolejny się nie zawiodłam i czuję, choć to odważne stwierdzenie, że nigdy się nie zawiodę.

"Ból jest zawsze uczuciem subiektywnym. Nie da się go zmierzyć."

To prawda. Nikt nie jest w stanie zrozumieć bólu drugiego człowieka, bo każdy odczuwa go w zupełnie inny sposób. Jedni trzymają go w sobie i nie pokazują na zewnątrz, a inni zdecydowanie odwrotnie - uzewnętrzniają się i eskalują swoimi emocjami wśród otaczającego go środowiska. Jedni szukają zemsty, inni...

Dobra powieść, choć jak dla mnie trochę za dużo mieszania różnorodnych faktów. Nie miałam efektu łał, ani nie byłam bardziej znudzona. Większość "tajemnic" można było przewidzieć.

Dobra powieść, choć jak dla mnie trochę za dużo mieszania różnorodnych faktów. Nie miałam efektu łał, ani nie byłam bardziej znudzona. Większość "tajemnic" można było przewidzieć.

Daję ósemkę. Prawie wszystko trzyma się kupy - i chociaż zakończenie nie urywa de - ,,Wyrwa,, to kawał dobrej pisarskiej roboty. Na rynku polskich thrillerów zjawisko bardzo rzadkie. Chmielarz śmiało może konkurować z gwiazdami światowego suspensu.

Daję ósemkę. Prawie wszystko trzyma się kupy - i chociaż zakończenie nie urywa de - ,,Wyrwa,, to kawał dobrej pisarskiej roboty. Na rynku polskich thrillerów zjawisko bardzo rzadkie. Chmielarz śmiało może konkurować z gwiazdami światowego suspensu.

Kiedy w wypadku ginie ktoś bardzo bliski pierwszą reakcją jest szok i niedowierzanie. Potem pojawiają się inne uczucia: ból, poczucie straty, czasem lęk o przyszłość, a czasem gniew i złość. A kiedy okazuje się, że to było samobójstwo zaczyna się poszukiwanie przyczyny. Za każdym razem śmierć tworzy w uporządkowanym do tej pory życiu „wyrwę”, którą trzeba jakoś załatać, zakleić, zasypać, żeby móc żyć dalej. Tylko co jeśli okaże się, że ta wyrwa powstała dużo wcześniej?
W swojej książce „Wywra” Wojciech Chmielarz opowiada nam historię pewnego małżeństwa. Maciej Tomski analityk finansowy w warszawskiej korporacji czuje, że życie przecieka mu między palcami. Od 12 lat jest w związku z Janiną, ale od pewnego czasu oddali się od siebie. W pracy jest sfrustrowany, bo awanse od kilku lat go omijają. Do tego dobija go niestabilny kurs franka, bo to w tej walucie spłaca kredyt na mieszkanie. Czuje się zmęczony i wypalony. Janina jest dziennikarką, która marzy o pisarskiej karierze. Praca służy zarabianiu pieniędzy, ale nie daje jej satysfakcji. W związku czuje się samotna i niekochana.
Pewnego dnia Maciej odbiera telefon o śmiertelnym wypadku, w którym ginie jego żona. Ale dlaczego zginęła pod Mrągowem skoro miała być pod Krakowem? Kiedy policjant mówi mu, że to było samobójstwo, a Joanna była w ciąży Maciej jest zupełnie zdezorientowany. Żeby nie zwariować zaczyna prywatne śledztwo. Powoli poznaje drugie życie swojej żony.
„Wyrwa” to opowieść o tym jak łatwo zgubić się w życiu, zacząć żyć obok siebie a nie ze sobą. Skupiając się na codziennym życiu przestać o siebie zabiegać, stracić ten blask w oku na widok drugiej osoby. Bardziej skupić się na jej wadach jak zaletach. Jak pierwsze kłamstwo pociąga za sobą kolejne.
Trudno mi jednoznacznie zaklasyfikować i ocenić książkę. Zagadkowa śmierć i dramatyczne momenty pasują do kryminału i sensacji, z kolei pogmatwane sytuacje życiowe i opisy przeżyć głównego bohatera wskazywałyby na powieść obyczajową.
Pisarz stworzył historię kontrowersyjną. Żaden z bohaterów nie wzbudził mojej sympatii, są nieodpowiedzialni i niedojrzali emocjonalnie. Postępują egoistycznie, nie potrafią lub nie chcą zobaczyć konsekwencji swoich zachowań. Ale w dobrej powieści o to przecież chodzi, by postacie i ich zachowania wywołały w czytelniku jakieś emocje. A tu świetnie się to udało autorowi. We mnie wiele decyzji bohaterów wzbudzało gniew i złość. Ale też niedowierzanie, zastanawiałam się na ile takie sytuacje są możliwe w realnym świecie. I nie chodzi tu nawet o jakoś ocenę moralną postaci, ale o szacunek do siebie nawzajem.
Na uwagę zasługuje wątek Ułana jako przykład do czego prowadzi nadmierne pobłażanie i źle rozumiane ochranianie. Ułan wychowywał się bez ojca, ale przy wsparciu jego braci, którzy starali się rekompensować chłopcu ten brak. Tylko że ich postępowanie doprowadziło do tego, że wyrósł z niego młody człowiek przekonany o swojej bezkarności, miejscowy postrach, nie liczący się z nikim i niczym, sadysta bez zasad i sumienia.
Pozostawienie przez autora pewnych wątków niedomkniętych może sugerować zamiar kontynuacji powieści, albo celowy zabieg pozwolenia czytelnikowi na własne zakończenie.
Książka zachęca do zastanawiania się nad sobą i swoim życiem, pokazuje konsekwencje pewnych wyborów. Warto pomyśleć, w kontekście postaw bohaterów, nad swoimi zachowaniami. Czy tak jak bohaterowie oszukujemy samych siebie i siebie nawzajem? Bo za wszystko kiedyś przyjdzie nam zapłacić, tylko nie wiadomo jaką cenę. Powieść jeszcze długo została w mojej głowie zmuszając do wielu przemyśleń.
Na podstawie książki powstał film, jeśli ktoś chciałby skonfrontować swoje wyobrażenia postaci z wyobrażeniami scenarzysty i reżysera.

Kiedy w wypadku ginie ktoś bardzo bliski pierwszą reakcją jest szok i niedowierzanie. Potem pojawiają się inne uczucia: ból, poczucie straty, czasem lęk o przyszłość, a czasem gniew i złość. A kiedy okazuje się, że to było samobójstwo zaczyna się poszukiwanie przyczyny. Za każdym razem śmierć tworzy w uporządkowanym do tej pory życiu „wyrwę”, którą trzeba jakoś załatać,...

Zakończenie rozczarowuje (choć chyba oczekiwałem trochę innego rozwoju wydarzeń) - całą resztę czyta się nawet przyjemnie i dlatego daję 6, nie 5.

Zakończenie rozczarowuje (choć chyba oczekiwałem trochę innego rozwoju wydarzeń) - całą resztę czyta się nawet przyjemnie i dlatego daję 6, nie 5.

Klasa sama w sobie. Książka od początku do końca trzyma w napięciu. Kreowanie bohaterów wyśmienite. Teraz czas na film.

Klasa sama w sobie. Książka od początku do końca trzyma w napięciu. Kreowanie bohaterów wyśmienite. Teraz czas na film.

Naprawdę dobra powieść... polecam!

Naprawdę dobra powieść... polecam!

Czytałam w pociągu i żałowałam, że już dojechałam na miejsce! Wciąga od pierwszej strony.

Czytałam w pociągu i żałowałam, że już dojechałam na miejsce! Wciąga od pierwszej strony.

6,5
Wyrwa podobała mi się aż do zakończenia. Nie lubię ostatniego rozdziału i chciałabym zobaczyć konsekwencje podjętych działań dla psychiki bohaterów. Tego mi zabrakło. Po przeczytaniu czułam jakby to był dopiero pierwszy tom z serii. Chyba, że faktycznie szykuje się kolejny tylko jestem nie w temacie. Gdyby tak było, sięgnęłabym!
To niby prosta historia, ale została przedstawiona i poprowadzona tak, że bawiłam się doskonale czytając ją. Wszystkie czyny bohaterów miały swoje logiczne usprawiedliwienie. Każda postać posiadała zarówno zalety, jak również wady, aby czytelnik w jednym rozdziale mógł polubić bohatera, a w drugim znienawidzić w sekundę.
Scena śmierci zwierzaka była straszna i pozwoliła mi kibicować w planie zamordowania napastnika.

6,5
Wyrwa podobała mi się aż do zakończenia. Nie lubię ostatniego rozdziału i chciałabym zobaczyć konsekwencje podjętych działań dla psychiki bohaterów. Tego mi zabrakło. Po przeczytaniu czułam jakby to był dopiero pierwszy tom z serii. Chyba, że faktycznie szykuje się kolejny tylko jestem nie w temacie. Gdyby tak było, sięgnęłabym!
To niby prosta historia, ale została...

Bardzo sprawie napisana powieść. Świetnie zarysowane postaci, suspence - wszystko czego potrzeba w dobrej powieści kryminalnej.

Bardzo sprawie napisana powieść. Świetnie zarysowane postaci, suspence - wszystko czego potrzeba w dobrej powieści kryminalnej.