Anna Karenina

"Anna Karenina" Lwa Tołstoja to arcydzieło literatury światowej, które od czasu swojego pierwszego wydania w 1877 roku nie przestaje fascynować czytelników na całym świecie. Powieść, rozgrywająca się w XIX-wiecznej Rosji, to nie tylko poruszająca historia miłości i zdrady, ale również głęboka analiza społecznych norm i moralności.

Główna bohaterka, Anna Karenina, to piękna i inteligentna kobieta, która jest nieszczęśliwie zamężna z wysoko postawionym urzędnikiem, Aleksiejem Kareninem. Jej życie zmienia się dramatycznie, gdy spotyka przystojnego oficera, hrabiego Aleksego Wrońskiego. Wbrew społecznym konwenansom, Anna poddaje się uczuciu i rozpoczyna romans z Wrońskim. To pociąga za sobą szereg tragicznych konsekwencji, zarówno dla niej samej, jak i dla osób z jej otoczenia.

Powieść Tołstoja to jednak nie tylko historia Anny. Autor przedstawia również równoległe wątki innych bohaterów, takich jak Lewin, szlachetny ziemianin poszukujący sensu życia i miłości, oraz Kitty, młoda dziewczyna, która po odrzuceniu przez Wrońskiego musi odnaleźć swoją drogę do szczęścia. Te przeplatające się historie ukazują bogatą mozaikę życia w rosyjskim społeczeństwie tamtego okresu.

Jednym z najważniejszych atutów "Anny Kareniny" jest głębokość psychologiczna postaci. Tołstoj z niezwykłą precyzją i wrażliwością oddaje wewnętrzne konflikty i emocje swoich bohaterów. Anna, rozdarta między miłością a społecznymi oczekiwaniami, jest postacią tragiczną, której los budzi zarówno współczucie, jak i zrozumienie. Lewin, z kolei, symbolizuje dążenie do prostego, autentycznego życia, w harmonii z naturą i własnym sumieniem.

Kolejnym aspektem, który wyróżnia "Annę Kareninę", jest mistrzowskie oddanie realiów epoki. Tołstoj szczegółowo opisuje codzienne życie, obyczaje, a także ówczesne problemy społeczne i polityczne, tworząc bogate tło dla rozwijających się wydarzeń. W powieści można dostrzec krytykę hipokryzji i sztywności norm społecznych, które często prowadzą do tragedii.

Styl pisania Tołstoja charakteryzuje się elegancją i precyzją. Jego opisy są malownicze, a dialogi pełne autentyzmu. Mimo że powieść jest obszerna, jej lektura jest fascynująca i angażująca. Tołstoj potrafi utrzymać napięcie i zainteresowanie czytelnika od pierwszej do ostatniej strony.

"Anna Karenina" to powieść, która nieustannie zaskakuje swoją aktualnością. Tematy takie jak miłość, zdrada, poszukiwanie sensu życia i konflikt jednostki z społeczeństwem są uniwersalne i wciąż budzą emocje współczesnych czytelników. To dzieło, które zmusza do refleksji i nie pozostawia obojętnym.

W podsumowaniu, "Anna Karenina" Lwa Tołstoja to wielowymiarowe dzieło, które łączy w sobie poruszającą historię miłosną, głęboką analizę psychologiczną oraz społeczną krytykę. To powieść, która zasługuje na miano klasyki literatury i która z pewnością pozostanie w pamięci czytelników na długo po jej zakończeniu.

"Anna Karenina" Lwa Tołstoja to arcydzieło literatury światowej, które od czasu swojego pierwszego wydania w 1877 roku nie przestaje fascynować czytelników na całym świecie. Powieść, rozgrywająca się w XIX-wiecznej Rosji, to nie tylko poruszająca historia miłości i zdrady, ale również głęboka analiza społecznych norm i moralności.

Główna bohaterka, Anna Karenina, to piękna...

Jedna z moich ukochanych książek. A autor taki mozogin...

Jedna z moich ukochanych książek. A autor taki mozogin...

bardzo dobra książka

bardzo dobra książka

Ubrano mnie w piękna, bufiasta suknie z ręcznie haftowanymi koronkami, prosto z Francji. Zacisnieto gorset by podkreślić moją talie i upieto moje niesforne włosy w elegancki kok z pasmami po bokach. Na szyję nałożono mi sznur z pereł, prezent od księcia Szczerbackiego. Zaproszono mnie na bal w towarzystwie rosyjskiej arystokracjii. Z pewnością nie będę się nudzić. Czuję się zaszczycona móc uczestniczyć w tak wytwornym wydarzeniu.

Odwiedziłam Rosje, poznałam cała śmietankę towarzyską a to zaledwie w 3 miesiące. Myślałam że ta historia nigdy się nie skończy a gdy nadszedł koniec znów wróciłam do mojego domu już na stałe.

Nie będę opowiadać że to historia dla każdego i że każdy powinien ja poznać. Nie,  nie każdy. Jest ona przepełniona  postaciami najroznieszymi charakterami, namacalni, prawdziwi. Jednych można lubić innych nie koniecznie. Sprawy polityczne, miłosne, rozterki, zdrady.. jednym słowem życie.
Sama nie do końca mogłam się z początku przełamać. Imiona i nazwiska padały jak strzały z karabinu bardzo często. Sama postać Anny nie przypadła mi do gustu. Uważam że jest ona zepsuta i egoistyczna, zresztą większość bohaterów w tej książce ma pewne zadry ale to czyni ich tak naprawdę prawdziwymi. Minęły 2 dni od przeczytania a ja wciąż wracam do tych ludzi, wciąż wspominam ich przemyślenia, na temat życia (czytaj Lewin) .
Działo się tam bardzo wiele. Fakt można by schować dumę do kieszeni i porozmawiać a książka skróciłaby się o conajmniej 400 stron jednak, czy wybrzmialaby w tedy tak mocno jak wybrzmiewa po dzień dzisiejszy? To klasyk, jeden z wielu z tamtych czasów, jasne nie wpasowuje się w czasy teraźniejsze, ale to wciąż literatura piękna i trzeba wyciągać z niej to co najpiękniejsze.
Aleksiej Aleksandrowicz padał w tej książce tyle razy, w pełnym zwrocie że chcąc nie chcąc ta opowieść zostanie ze mną już na zawsze.

Ubrano mnie w piękna, bufiasta suknie z ręcznie haftowanymi koronkami, prosto z Francji. Zacisnieto gorset by podkreślić moją talie i upieto moje niesforne włosy w elegancki kok z pasmami po bokach. Na szyję nałożono mi sznur z pereł, prezent od księcia Szczerbackiego. Zaproszono mnie na bal w towarzystwie rosyjskiej arystokracjii. Z pewnością nie będę się nudzić. Czuję się...

Niezły melodramat, ale chyba wolę Dostojewskiego, który bardziej zagłębia się w psychikę w konktekście psychologii, a nie właśnie opery mydlanej. Niemniej, oprócz odklejonego idealisty Lewina, wszystkie postacie były dobrze napisane, a sama historia nie nudziła.

Niezły melodramat, ale chyba wolę Dostojewskiego, który bardziej zagłębia się w psychikę w konktekście psychologii, a nie właśnie opery mydlanej. Niemniej, oprócz odklejonego idealisty Lewina, wszystkie postacie były dobrze napisane, a sama historia nie nudziła.

Dawno się tak nie wymęczyłam podczas czytania :D

Dawno się tak nie wymęczyłam podczas czytania :D

Historia o społeczeństwie i relacjach międzyludzkich. Niełatwych, oplecionych w powinności i konwenanse.
Dla mnie najbardziej interesujące były postaci kobiece. To jak działały i czym te działania motywowały, i jak oceniane były przez bliskich oraz swoją klasę społeczną. Jak odmienne od mężczyzn.
Fascynujące przedstawienie różnorodności postaw życiowych w carskiej Rosji XIX wieku.

Audiobook - fantastycznie czyta Filip Kosior.
Po książkę sięgnęłam właśnie że względu na lektora.

Historia o społeczeństwie i relacjach międzyludzkich. Niełatwych, oplecionych w powinności i konwenanse.
Dla mnie najbardziej interesujące były postaci kobiece. To jak działały i czym te działania motywowały, i jak oceniane były przez bliskich oraz swoją klasę społeczną. Jak odmienne od mężczyzn.
Fascynujące przedstawienie różnorodności postaw życiowych w carskiej Rosji...

Bardzo ciężko było mi ocenić tę książkę i te 7 gwiazdek to za sentyment. Odbyłam nawet z mamą wczoraj rozmowę o tym, że jednak co pokolenie to inaczej odbiera książki. Że obie zauważamy pewne mechanizmy. Byłam zachwycona jak zaczęłam czytać, to była książka mojego życia do połowy, literacki orgazm. Niesamowity kunszt pisarki. Mężczyzna, i to w dziewiętnastym wieku tak doskonale opisał kobiecą psychikę i emocje, coś niesamowitego. Chłonęłam każde zdanie z tej książki, zdawało mi się, że każde jedno mogłoby być cytatem. Obszerność pokonała mnie, przystopowało mnie. Muszę przyznać, że pierwszy raz chyba czułam się przytłoczona objętością wydania. Zamiast siadać do książki wybierałam inne aktywności, bo wiedziałam, że i tak nie skończę jeszcze bardzo długo, że nie ma co siadać na godzinkę. I tym sposobem zaliczyłam chyba swój pierwszy w życiu zastój literacki. Nawet po przeczytaniu nie chce mi się jakoś wybitnie sięgać po następną książkę, co jest zaskakujące, bo z reguły się aż palę po skończeniu każdej lektury, żeby już zaczynać kolejną. Myślę, że byłoby o wiele lepiej, gdyby powieść ukazała się w tomach. Tak sobie dumam, bo przecież są serie, które uwielbiam i czytam sobie kilka, kilkanaście tomów, ale chyba właśnie o to chodzi, jest przystępniej przeczytać jeden tom, skończyć, odhaczyć i niekoniecznie od razu zaczynać kolejny. Wtedy czuję, że mogę, ale nie muszę. Pokonał mnie też trochę styl i rozważania filozoficzno-religijne Lewina. Uciekam ode religii jak najdalej się da, a ona mnie tu niespodziewanie dopadła, kiedy się najmniej tego spodziewałam. Rozwinięcie wątków też mi się nie podobało. Początek absolutnie świetny, taki życiowy, ukazujący człowieka na wskroś, aż do wnętrza nagiego, obnażonego totalnie. Te kobiece uczucia są mi bardzo bliskie, wiem, że gdybym się znalazła w tych sytuacjach, mogłabym się tak czuć, absolutnie. To takie budujące, czytać nienazwane. Kocham, kiedy pisarz przelewa moje myśli na papier, kiedy ja sama nawet nie byłam świadoma, że tak dokładnie uważam na jakiś temat. Tutaj to się sprawdzało, linijka po linijce. I pewnie byłoby dalej idealnie, gdyby nie ciągnięcie wątków w nieskończoność. Czemu? Nie wiem. Początkowo akcja wydawała mi się wystarczająco wartka, potem rozlała się i była rozlazła, do tego stopnia, że zniechęcało mnie to do czytania. Być może książka ma jednolitą linię akcji, istnieje prawdopodobieństwo, że po prostu Tołstoj mi się w połowie znudził, nad czym bardzo boleję, bo tak się zachwycałam, tak wszystkim polecałam, myślałam nawet, że oto odnalazłam książkę życia. Jestem rozczarowana, i samą lekturą, która okazała się ciągnącym się romansidłem, jak i swoimi oczekiwaniami. Powinnam to przewidzieć.
Lekko denerwowały te stosunki damsko-męskie, takie inne niż współcześnie, a jednocześnie takie same. Wielkie namiętności, zdrady, prawdziwa miłość, niepotrzebna szczerość, obłuda, potknięcia i zawirowania. Było, jest i będzie.
Drażniły i nudziły mnie opisy wyścigów konnych, polityki wojskowej, podróży bohaterów, powinowactwa, towarzystwa, bali, kulinariów, wychowywania dzieci.

Z bólem, po czasie, stwierdzam, że książka zaczyna się pięknie, bo opisuje rzeczy mi bliskie, a potem zapewne zmierza w kierunku, który kompletnie rozmija się z moim życiem, dlatego straciłam zainteresowanie. Mimo wszystko polecam, bo bardzo warto zapoznać się z samym początkiem. Wiem, że to głupio polecać pierwsze pół książki, ale to pół jest naprawdę genialne! Tołstoja pół jest lepsze niż innych autorów pięć.

Wyzwanie czytelnicze LC czerwiec 2024: Przeczytam książkę z motywem podróży (4)

Bardzo ciężko było mi ocenić tę książkę i te 7 gwiazdek to za sentyment. Odbyłam nawet z mamą wczoraj rozmowę o tym, że jednak co pokolenie to inaczej odbiera książki. Że obie zauważamy pewne mechanizmy. Byłam zachwycona jak zaczęłam czytać, to była książka mojego życia do połowy, literacki orgazm. Niesamowity kunszt pisarki. Mężczyzna, i to w dziewiętnastym wieku tak...

Tytułowej Anny Kareniny jest jak na lekarstwo, większość książki to pieprzenie rosyjskiej szlachty, jakieś filozoficzne pierdolety.
Sama Anna jest rozdarta pomiędzy związkiem z niekochanym przez nią mężem a kolesiem, który zawrócił jej w głowie.
Zamiast skorzystać z okazji rozwodu, którą dał jej mąż miota się między młotem a kowadłem.
Kiedy już można pomyśleć, że jest ok, bohaterka ma napady zazdrości, które nie pozwalają jej racjonalnie myśleć, dla dobra fabuły rzuca się pod pociąg - no jebnięta.

Tytułowej Anny Kareniny jest jak na lekarstwo, większość książki to pieprzenie rosyjskiej szlachty, jakieś filozoficzne pierdolety.
Sama Anna jest rozdarta pomiędzy związkiem z niekochanym przez nią mężem a kolesiem, który zawrócił jej w głowie.
Zamiast skorzystać z okazji rozwodu, którą dał jej mąż miota się między młotem a kowadłem.
Kiedy już można pomyśleć, że jest ok,...

Teraz, po latach bardziej doceniłam tę książkę.

Teraz, po latach bardziej doceniłam tę książkę.