Wichrowe wzgórza

Książka mnie wciągnęła do mniej więcej połowy i śmierci Katarzyny Earnshaw (później Linton). Jednak potem zmieniła się tylko i wyłącznie w zadającą ból głowy drogę przez najróżniejsze męki. Niektóre wątki wciśnięte bardzo na siłę, większość postaci (na czele z Katy i Lintonem Heatcliffem) zwyczajnie irytowały i brakowało im faktycznej głębi zastąpionej nagłymi (i częstymi) zmianami dusz bohaterów na każdym kroku.

Jednakże, jak już mówiłem, pierwsze pół książki wciąga zdecydowanie (stąd aż tak WYSOKA ocena). Wątek miłości Katarzyny i Heatcliffa był naprawdę dobrym pokazaniem miłości w świetle innym niż obrazują typowe romansidła ze szczęśliwym zakończeniem. Gorzki smak ich uczucia, stopniowe popadanie Katarzyny (a później również i jej brata) w obłęd, a także sama historia Haretona (który z kolei zyskał swoje własne szczęśliwe zakończenie, na przekór zimnemu sercu Heatcliffa!) były bardzo interesujące i przyciągające!

Na pewno warto przeczytać, żeby wyrobić sobie własną opinię, a także dla samego faktu znajomości jednego z klasyków. Ale wątpię, że wróciłbym do tej książki po latach.

Książka mnie wciągnęła do mniej więcej połowy i śmierci Katarzyny Earnshaw (później Linton). Jednak potem zmieniła się tylko i wyłącznie w zadającą ból głowy drogę przez najróżniejsze męki. Niektóre wątki wciśnięte bardzo na siłę, większość postaci (na czele z Katy i Lintonem Heatcliffem) zwyczajnie irytowały i brakowało im faktycznej głębi zastąpionej nagłymi (i częstymi)...

Jedna z najpiękniejszych powieści o miłości w zupełnie niestandardowym wydaniu. Gorzkie ukazanie ze miłość nie jest jedynie szczęściem i pięknem a obnażenie jej prawdziwego gorzkiego charakteru.

Jedna z najpiękniejszych powieści o miłości w zupełnie niestandardowym wydaniu. Gorzkie ukazanie ze miłość nie jest jedynie szczęściem i pięknem a obnażenie jej prawdziwego gorzkiego charakteru.

Wspaniały język i sprytnie poprowadzona narracja przeplatana tak kreatywnymi obelgami, że trudno się nie zachwycić, a czasami nawet uśmiać. Jeśli popatrzy się na opisywane historie z odrobina cynizmu, dostaniemy tragikomedię. Książka to bardzo poruszająća, ale ponura opowieśc, pełna nieszczęść i dram. Relacje między bohaterami dziś nazwalibyśmy pewnie toksycznymi. Przez cały czas miałam ochotę napisać do ex,. także ostrzegam xD!

Wspaniały język i sprytnie poprowadzona narracja przeplatana tak kreatywnymi obelgami, że trudno się nie zachwycić, a czasami nawet uśmiać. Jeśli popatrzy się na opisywane historie z odrobina cynizmu, dostaniemy tragikomedię. Książka to bardzo poruszająća, ale ponura opowieśc, pełna nieszczęść i dram. Relacje między bohaterami dziś nazwalibyśmy pewnie toksycznymi. Przez...

Ciężko mi się zgodzić z osobami, które opisują tę książkę jako "piękną". Bardziej określiłabym ją mianem ponurej, jej klimat jest bardzo ciężki, niejednokrotnie zdarzyły mi się momenty odczucia mocnej frustracji tego, jak poszczególni bohaterowie tej opowieści się zachowują, jaka złowrogość niektórych przepełnia. Ale to, że jest ponura, wcale nie oznacza że jest zła. Czytanie jej mocno mnie wciągnęło, fabuła jest ciekawa, chociaż przyznam, że czuję niedosyt informacji na temat Heatcliffa. Jego postać to czysta enigma tej książki, przedstawiony jest jako czarny charakter; nie wiadomo za wiele o jego pochodzeniu, o tym jak zdobył bogactwo czy jakie procesy myślowe zachodzą mu w głowie. Liczyłam na trochę więcej informacji o jego emocjach, uczuciach do Katarzyny, ale ich mała ilość jest zrozumiana - w końcu cała historia opowiedziana jest głosem służącej.

Ciężko mi się zgodzić z osobami, które opisują tę książkę jako "piękną". Bardziej określiłabym ją mianem ponurej, jej klimat jest bardzo ciężki, niejednokrotnie zdarzyły mi się momenty odczucia mocnej frustracji tego, jak poszczególni bohaterowie tej opowieści się zachowują, jaka złowrogość niektórych przepełnia. Ale to, że jest ponura, wcale nie oznacza że jest zła....

do dzisiaj dziękuję Kate Bush, że trafiłam na tę książkę

do dzisiaj dziękuję Kate Bush, że trafiłam na tę książkę

To jest mój ulubiony romans, tyle lat minęło, a nikt nie napisał nic lepszego.

To jest mój ulubiony romans, tyle lat minęło, a nikt nie napisał nic lepszego.

Powrót do dawnych lektur jest czasem jak spotykanie siebie w tych samych emocjach i myślach. Nie tylko w zachwytach, ale i rozczarowaniach. Pamiętam, że wtedy też pomyślałam - jak dobrze, że jednak powstał film. Bo gdyby trzeba zorientować się w tej historii tylko z książki, to byłoby ciężko. Pomieszanie z poplątaniem. Kto jest czyim kuzynem, kto czyim parobkiem i kto tu się mści na kim. Film oglądałam po raz pierwszy dużo, dużo wcześniej i pamiętam, że wtedy zapamiętałam Heathcliffa jako nieszczęśliwego, romantycznego bohatera. Dziś, po ponownej lekturze myśle raczej, że na takich typów są odpowiednie paragrafy. Przy klasyce lubię sobie wyobrażać jak by dana historia przeniosła się do czasów współczesnych. Ta by się nie wydarzyła.

Powrót do dawnych lektur jest czasem jak spotykanie siebie w tych samych emocjach i myślach. Nie tylko w zachwytach, ale i rozczarowaniach. Pamiętam, że wtedy też pomyślałam - jak dobrze, że jednak powstał film. Bo gdyby trzeba zorientować się w tej historii tylko z książki, to byłoby ciężko. Pomieszanie z poplątaniem. Kto jest czyim kuzynem, kto czyim parobkiem i kto tu...

Stwierdziłam, że jako filolożka mam obowiązek przeczytać tę książkę. Jest to bowiem klasyk literatury. Niestety nie dobrnęłam do końca...

Stwierdziłam, że jako filolożka mam obowiązek przeczytać tę książkę. Jest to bowiem klasyk literatury. Niestety nie dobrnęłam do końca...

Czytałam przekład z 2008 roku. O ile warstwa językowa i stylistyczna mi się podobały, tak nie mogłam pojąć, co jest w tej historii romantycznego. Niemalże wszyscy bohaterowie zachowują się irracjonalnie, co wydaje się mało prawdopodobne w prawdziwym życiu. Nie rozumiałam, dlaczego Heathcliff jest taki zły, dlaczego Catherine się tak zachowuje, drażniła mnie słabość i niemoc Edgara, uważałam, że brakuje zgłębienia psychologii i motywów zachowań postaci. Książka jest ciężka, mroczna, nie ma nic wspólnego z historią miłosną jak dla mnie, i tu akurat miałam rację - wcale nią nie jest. Po przeczytaniu posłowia od tłumacza wszystko nabiera sensu, utwór ma głębsze warstwy znaczeniowe, których przeciętny czytelnik myślę że raczej nie dostrzeże sam z siebie. Polecam nie skreślać książki, jeśli komuś wydaje się nielogiczna i ponura :)

Czytałam przekład z 2008 roku. O ile warstwa językowa i stylistyczna mi się podobały, tak nie mogłam pojąć, co jest w tej historii romantycznego. Niemalże wszyscy bohaterowie zachowują się irracjonalnie, co wydaje się mało prawdopodobne w prawdziwym życiu. Nie rozumiałam, dlaczego Heathcliff jest taki zły, dlaczego Catherine się tak zachowuje, drażniła mnie słabość i niemoc...

Czytałam w nowym przekładzie i żałuję tego. Być może książka nabrałaby uroku, gdybym zdobyła starszą wersję? Nie wiem. Bo bohaterowie tu wydają się, jak gdyby postradali zmysły. Wszyscy! Żaden nie zachowuje się racjonalnie. Może życie rzeczywiście tak wyglądało 200 lat temu…?

Czytałam w nowym przekładzie i żałuję tego. Być może książka nabrałaby uroku, gdybym zdobyła starszą wersję? Nie wiem. Bo bohaterowie tu wydają się, jak gdyby postradali zmysły. Wszyscy! Żaden nie zachowuje się racjonalnie. Może życie rzeczywiście tak wyglądało 200 lat temu…?