Michał Klimecki

Relacje polsko-ukraińskie są dość zawiłe. Im dalej w las, tym więcej drzew. Ta książka jest pewnym przewodnikiem. Okres zaraz po I wojnie światowej to wojny o granicę i wojna domowa w Rosji. Do tego dochodziła nie pewność granicy z Niemcami, którą na szczęście udało się rozwiązać drogą dyplomatycznie. Miało to swoje przyłożenie podczas wojny w Galicji Wschodniej. Wojska polskie walczyły głównie z Zachodnioukraińską Republiką Ludową, a w znaczniej mniejszość z wojskami Symona Petlury. Petlurze wojna z Polską nie była rękę, gdyż wojna z bolszewikami i białymi była znacznie ważniejsza. Książka opisuje polską ofensywę, ukraińską kontrofensywę i ostateczną polskie natarcie. Jednak to nie na polach Galicji kwestia sporna została rozwiązana, a drogą dyplomatyczną. Mocarstwom na rękę była Polska, w której to nie było elementów rewolucyjnych (podobnie w Rumuni) oraz zdano sobie sprawę z klęski białych w Rosji. Tak więc Polska lepiej wypadała niż nieuznawane przez nikogo quasi państwo, które miało ciągoty do bolszewików. Ponownie w czasie II wojny światowej dała o sobie znać Galicja Wschodnia, gdzie Niemcy rekrutowali do dywizji SS "Hałyczyna" synów i uczestników wojny polsko-ukraińskiej.