Arturo Pérez-Reverte

Arturo Pérez-Reverte zagościł w moim czytelniczym sercu, gdy Roman Polański kręcił "Dziewiąte wrota" na podstawie "Klubu Dumas". Książkę przeczytałam jednym tchem, wracałam do niej wielokrotnie, a emocje przeniosłam też na kolejne dzieła autora. "Szachownicę flamandzką" kiedyś już czytałam, pamiętałam jedynie to, że bardzo mi się podobała, więc skorzystałam z tego, że @artragepl wydało ją po raz kolejny i zabrałam się z radością do ponownej lektury. "Szachy mniej mają wspólnego ze sztuką wojenną, za to więcej ze sztuką mordowania". 500 lat temu mistrz Pieter van Huys namalował obraz "Partia szachów", na którym ukrył zdanie "Quis necavit equitem", czyli "Kto zabił rycerza?". Julia, konserwatorka dzieł sztuki odkrywa napis i rozpoczyna tyleż pasjonującą co niebezpieczną przygodę, próbując rozwikłać kryminalną zagadkę łączącą postaci z obrazu - rycerza, księcia i jego żonę. Sprawa z XV wieku zaczyna zaskakująco łączyć się z teraźniejszością, przerwana partia szachów oczekuje dokończenia, obsesja wyłącza rozsądek... Ponowna lektura przypomniała mi, co kiedyś pokochałam w książkach Hiszpana. Mikstura z historii, sztuki, zagadki kryminalnej plus bohaterowie, którzy autentycznie intrygują. Julia interesowała mnie teraz najmniej. Moim ulubieńcem stał się "bohater od niechcenia", szachista Muñoz, w wymiętym płaszczu, zresztą cały jakiś wymięty, wyblakły, nijaki, dzięki umysłowi potrafił pobudzić wszystkie moje zmysły. I oczywiście Cesar, antykwariusz, subtelny dandys połączony wieloletnią i skomplikowaną więzią z Julią. Nie umiem grać w szachy, do nich potrzebne jest logiczne myślenie, rozpatrywanie wielu decyzji "do przodu" - to nie dla mnie. Mimo to, nie mogłam oderwać się od powieści, po raz kolejny autorowi "Szachownicy flamandzkiej" udało się mnie zaczarować, bo przecież "Wszystko jest szachownicą nocy i dni, na której Los gra ludźmi niczym figurami"...