Herbjørg Wassmo

Za każdym razem, gdy biorę do ręki książkę Wassmo pozostaję pod ogromnym wrażeniem talentu pisarki. Talentu do obserwacji, rozumienia i przelania na papier złożoności ludzkiej natury. I zdolności do nieoceniania. To prawdziwa perełka w literaturze i trzeba mieć dar, żeby stworzyć taką narrację, która będzie czuła, wielobarwna, niejednoznaczna. Bardzo podoba mi się, jak została opisana choroba Karny, chociaż nie została nazwana ona schizofrenią. Pewnie dlatego, że właściwie w XIX w. pojęcie to nie było jeszcze używane. Narracja prowadzona z punktu widzenia bohaterki znacznie ułatwia zrozumienie, jak ona mogła się czuć i co przeżywać. Losy potomków Diny i osób z nimi związanych toczą się jako ciąg dalszy z poprzednich książek. Delikatność, z jaką Wassmo opisuje dzieje w kolejnej części zasługuje na duże uznanie i sprawia, że możemy jakby dotknąć losu bohaterów, poczuć razem z nimi, doświadczyć wszystkich emocji, wątpliwości, radości i zawodów. Piękna to proza, kobieca i wyrafinowana, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Ciekawa jestem czy powstanie kolejna część o Beniaminie i jego bliskich. Zapewne byłoby interesujące, co też mogłoby się wydarzyć dalej. Ten tom został w jednocześnie domknięty, zakończyła się pewna historia, i otwarty, inna część opowieści nie została dokończona. Tak więc czekam.