Anna Potyra

Książka o nietypowym formacie, bardziej podłużna. Twarda , lakierowana oprawa. Duża czcionka. Dobry papier. Przepięknie ilustrowana. Część piąta. Postanowiliśmy ,że przeczytamy całą serię i może jest nadzieja ,że forma treści książki się zmieni. Jak dotychczas , to najlepsza była część czwarta, a najgorsza trzecia. W tej części byłoby wszystko okay gdyby nie został wtłoczony na siłę oprócz wróżek jeszcze jakiś karzeł z podziemnego państwa. Wygląda to bardzo sztucznie. Zuzia z rodzicami i bratem Adasiem, Hultajem wyjeżdża na ferie zimowe na tydzień w góry. Zabierają dwie pary sanek i dla każdego narty. Dla Zuzi jest to pierwsze spotkanie z deskami. Dostaje piękne nowe czerwone buty , gogle i narty. Na miejscu nie może doczekać się pierwszego ranka. Chce nawet spać w nowych butach narciarskich ku zgrozie mamy. W końcu i tak trochę postanawia na swoim , zakładając do snu gogle. Zuzka zostaje zapisana do szkółki narciarskiej dla początkujących i uczy się jazdy u pana Tomka. Z początku dosyć ciężko pokonywać trudności, jak u wszystkich uczestników kursu. Są wywrotki, splątania, rozjazdy i nawet sytuacje ,że nie można się zatrzymać. Wszyscy pracują owocnie, gdyż przygotowują się do mistrzostw narciarskich dla debiutantów. Kim jest góralka w czerwonych koralach z towarzyszącym czarnym kotem, serwująca dzieciom zupę i pitną czekoladę? Czy dzieci robią postępy w jeżdżeniu na nartach? Jak sprawuje się Zuzia? Jak to się staje ,że przy nagłej zmianie pogody Zuzka, jadąca za panem Tomkiem znika w dziwnych okolicznościach? Czy ktoś z brygady poszukiwawczej ją odnajdzie? Kto dostanie puchar zwycięzców? O tym wszystkim przeczytacie sami w książeczce. Książka jest niezła, mimo paru niepotrzebnych epizodów fantasy. Ale ta o Zuzi nad morzem była lepsza w czwartej części. Mimo tego polecam, moje dzieci wszystkie słuchały.