Polak

"...miłość z samej swej natury jest ekstrawagancka."
"...stary człowiek w brzydkim mieszkaniu, zgarbiony nad maszyną do pisania, usiłujący tchnąć życie w swoje marzenie o miłości z pomocą sztuki, w której daleko mu do mistrzostwa."
Książka pozytywnie zaskoczyła mnie, początek bez większych uniesień, jakby na zakochanie przystało, jednak zakończenie daje pełny obraz pragnień, potrzeb, ukształtowanych przez życie, ich ewaluacji na przestrzeni życia.

"...miłość z samej swej natury jest ekstrawagancka."
"...stary człowiek w brzydkim mieszkaniu, zgarbiony nad maszyną do pisania, usiłujący tchnąć życie w swoje marzenie o miłości z pomocą sztuki, w której daleko mu do mistrzostwa."
Książka pozytywnie zaskoczyła mnie, początek bez większych uniesień, jakby na zakochanie przystało, jednak zakończenie daje pełny obraz...

Mimo, że jest to krótka opowiastka, nie udało mi się jej skończyć, choć odpadłem dopiero pod koniec, bo na plus można zaliczyć tylko jedną kwestię: niuanse w komunikacji z drugim człowiekiem za pomocą języka obcego dla obojga rozmówców.
A na minus:
Jest to chamskie i bezpruderyjne romansidło (miałem nadzieję na literaturę piękną, o ja naiwny!). Mężatka w nieszczęśliwym, choć wolnym związku małżeńskim, która oddaje się nawet tym, których nie lubi. Od pierwszego kontaktu po spotkaniu się tych dwojga, korespondencja mailowa, w której od razu padają konkretne pytania, jakby ta kobieta wiedziała czego chce, ale uwierzcie mi, ona nie ma zielonego pojęcia.
Miałem cichą nadzieję na wplątanie muzyki w fabułę, ale to nie ta książka. Poza tym bohaterem tutaj równie dobrze mógł być Niemiec, Francuz, czy jakiś Skandynaw, bo jedyne, co mogło przemawiać za Polakiem był Chopin, ale to trochę mało, bo dziś większość ludzi uważa Chopina raczej za Francuza.
Po głębszym zastanowieniu wydaje mi się, że autor chciał nawiązać lub wręcz skopiować pomysł Williama Whortona ze "Spóźnionych kochanków" w nowoczesnej wersji z odwróceniem ról, czyli młodszą kobietą i starszym mężczyzną, ale efekt dzieli lata świetle od oryginału. I to w absolutnie KAŻDYM względzie.

Mimo, że jest to krótka opowiastka, nie udało mi się jej skończyć, choć odpadłem dopiero pod koniec, bo na plus można zaliczyć tylko jedną kwestię: niuanse w komunikacji z drugim człowiekiem za pomocą języka obcego dla obojga rozmówców.
A na minus:
Jest to chamskie i bezpruderyjne romansidło (miałem nadzieję na literaturę piękną, o ja naiwny!). Mężatka w nieszczęśliwym,...

Historia znajomości dwojga dojrzałych ludzi pełna niuansów i niedopowiedzeń. Przedstawiona praktycznie od strony kobiety, bo tego co dotyczy mężczyzny możemy się jedynie domyślać. I być może jest to proza na świetnym poziomie, autor to noblista i wielka persona literatury, ale muszę przyznać, że już dawno żadna książka mnie tak nie rozzłościła. Już sam fakt, że główny bohater, chociaż ponoć znany muzyk nie jest znany pod swoim nazwiskiem (bo ponoć trudne do wymówienia) ale jako Polak. Jest to moim zdaniem mocno obraźliwe i nieeleganckie. Ciekawe, gdyby tak potraktować wiele innych znanych osób, bo nie chciałoby się nam nauczyć ich nazwisk. I wreszcie - do diabła - przecież Polska nie jest brzydka i brudna, jak to uparcie przedstawia autor, zresztą głównie ustami pojawiających się w powieści Polaków (co jest obraźliwe podwójnie). Można by jeszcze to stanowisko zrozumieć gdyby chodziło o lata komuny, czy nawet lata nieco późniejsze. Ale teraz?

Historia znajomości dwojga dojrzałych ludzi pełna niuansów i niedopowiedzeń. Przedstawiona praktycznie od strony kobiety, bo tego co dotyczy mężczyzny możemy się jedynie domyślać. I być może jest to proza na świetnym poziomie, autor to noblista i wielka persona literatury, ale muszę przyznać, że już dawno żadna książka mnie tak nie rozzłościła. Już sam fakt, że główny...

Dobre, ciekawa koncepcja, zalatuje kunderą. Atmosfera jak u Coetzeego, niczym długi ciepły wieczór w Barcelonie. Polecam.

Dobre, ciekawa koncepcja, zalatuje kunderą. Atmosfera jak u Coetzeego, niczym długi ciepły wieczór w Barcelonie. Polecam.

Tak trafnie rozłożyć psychikę kobiecą na czynniki pierwsze potrafią tylko mężczyźni.
Powieść zaskoczyła mnie prostotą i oszczędną formą, a poruszyła intensywnością powściąganych emocji.
To nie jest książka o mężczyźnie, jak sugeruje tytuł. To przede wszystkim wewnętrzny monolog kobiety niepewnej swojej wartości, szukającej potwierdzenia swojej kobiecości. Coetzee pokazuje, że często największe dramaty rozgrywają się nie na zewnątrz, ale wewnątrz nas samych i w mistrzowski sposób odsłania delikatne intymności ludzkich uczuć.
Świetna książka.

Tak trafnie rozłożyć psychikę kobiecą na czynniki pierwsze potrafią tylko mężczyźni.
Powieść zaskoczyła mnie prostotą i oszczędną formą, a poruszyła intensywnością powściąganych emocji.
To nie jest książka o mężczyźnie, jak sugeruje tytuł. To przede wszystkim wewnętrzny monolog kobiety niepewnej swojej wartości, szukającej potwierdzenia swojej kobiecości. Coetzee pokazuje,...

Gdyby można było wystawiać bardziej szczegółowe noty, dałbym 6,5. Bo "Polak" jest lepszy niż "dobra", ale na "bardzo dobrą" nie wystarcza. Koncepcja ciekawa, czas ich korespondencji i spotkań z wyczuwalnym napięciem, wzrastającym niepokojem, ale po śmierci pianisty ten klimat siada, główna bohaterka sama ciągnie wątek, który już nie funkcjonuje tak samo. Ostatnie strony dryfują w kierunku sentymentu, rozcieńczając wymowę całości.

Gdyby można było wystawiać bardziej szczegółowe noty, dałbym 6,5. Bo "Polak" jest lepszy niż "dobra", ale na "bardzo dobrą" nie wystarcza. Koncepcja ciekawa, czas ich korespondencji i spotkań z wyczuwalnym napięciem, wzrastającym niepokojem, ale po śmierci pianisty ten klimat siada, główna bohaterka sama ciągnie wątek, który już nie funkcjonuje tak samo. Ostatnie strony...

Spotkania i pożegnania. Nie wiemy kiedy będą ostatnimi. Czy żałować będziemy tej krótkiej chwili i gestu machania ręką.

Spotkania i pożegnania. Nie wiemy kiedy będą ostatnimi. Czy żałować będziemy tej krótkiej chwili i gestu machania ręką.

Mikropowieść o uczuciach ludzi dojrzałych. Forma ma to obrazować. Mniej do czytania, bardziej do myślenia.

Mikropowieść o uczuciach ludzi dojrzałych. Forma ma to obrazować. Mniej do czytania, bardziej do myślenia.

Ciekawa forma (fabuła w punktach),przeokrutnie błaha treść.
Romans dojrzałych ludzi, z artystycznych środowisk prawie obiecuje głębię - rozważań, myśli, inną intensywność uczuć. Niestety w książce, postaciach nie ma niczego z tego.
Gdyby nie krótka forma, odłożyłabym książkę po drugim rozdziale.

Ciekawa forma (fabuła w punktach),przeokrutnie błaha treść.
Romans dojrzałych ludzi, z artystycznych środowisk prawie obiecuje głębię - rozważań, myśli, inną intensywność uczuć. Niestety w książce, postaciach nie ma niczego z tego.
Gdyby nie krótka forma, odłożyłabym książkę po drugim rozdziale.

Pseudointelektualne romansidło! Okropne nudy.

Pseudointelektualne romansidło! Okropne nudy.