Shogun

Szczególnie polecam tym, którzy uwielbiają sprawczość gry niuansów, układanie taktyk, lubiącym rozgrywki i planowanie ruchów. A to wszystko okraszone inną mentalnością niż europejska. A w zasadzie polecam wszystkim ponieważ książka zawiera w sobie i przygodę, i akcję, i historię, i obyczaje, i zderzenie kultur, i elementy romansu. Dla mnie mieszanka idealna.

Szczególnie polecam tym, którzy uwielbiają sprawczość gry niuansów, układanie taktyk, lubiącym rozgrywki i planowanie ruchów. A to wszystko okraszone inną mentalnością niż europejska. A w zasadzie polecam wszystkim ponieważ książka zawiera w sobie i przygodę, i akcję, i historię, i obyczaje, i zderzenie kultur, i elementy romansu. Dla mnie mieszanka idealna.

Shogun to epicka powieść historyczna, która przenosi czytelnika do XVII-wiecznej Japonii, oferując fascynujące spojrzenie na zderzenie kultur Wschodu i Zachodu. Głównym bohaterem jest John Blackthorne, angielski żeglarz, który po rozbiciu swojego statku trafia na japońskie wybrzeże. Blackthorne szybko zostaje wciągnięty w złożoną politykę, intrygi i walkę o władzę w kraju rządzonym przez daimyo i samurajów.
Clavell mistrzowsko kreśli tło historyczne, wplatając autentyczne detale dotyczące japońskiej kultury, obyczajów i tradycji. Powieść jest nie tylko barwną opowieścią o przetrwaniu i adaptacji, ale także głęboką medytacją na temat lojalności, honoru i miłości. Postacie są wielowymiarowe i dobrze rozwinięte, a ich relacje dodają książce dodatkowej głębi.
Narracja Clavella jest płynna i wciągająca, choć momentami może być przytłaczająca ze względu na swoją złożoność i szczegółowość. Mimo to, dla czytelników zainteresowanych historią i kulturą Japonii, "Shogun" jest prawdziwą perełką literacką, która dostarcza zarówno emocji, jak i wiedzy.
Shogun to monumentalne dzieło, które wciąga od pierwszej do ostatniej strony, oferując niezapomnianą podróż w czasie i przestrzeni. To pozycja obowiązkowa dla miłośników epickich sag historycznych i literatury przygodowej.

Shogun to epicka powieść historyczna, która przenosi czytelnika do XVII-wiecznej Japonii, oferując fascynujące spojrzenie na zderzenie kultur Wschodu i Zachodu. Głównym bohaterem jest John Blackthorne, angielski żeglarz, który po rozbiciu swojego statku trafia na japońskie wybrzeże. Blackthorne szybko zostaje wciągnięty w złożoną politykę, intrygi i walkę o władzę w kraju...

,,Shogun" jest dla mnie jedną z tych książek, które nie wciągają wartką akcją czy ciekawymi bohaterami, a umiejscowieniem akcji w odpowiednim miejscu i czasie. W kwestii kultury japońskiej jestem mniej niż laikiem, dlatego tak fascynujący był dla mnie świat przedstawiony. O ile domyślałem się wiele w kontekście honoru i jak łatwo samuraj mógł go stracić, o tyle rola kobiet w japońskim domu była dla mnie zagadką. Obecność żon i konkubin zaskoczyła mnie, zwłaszcza jeśli znaczna część Japończyków przyjęła chrześcijańską wiarę. Najbardziej zdziwił mnie jednak podział obowiązków między żonę a męża w kwestii zarządzania domem ( męża nie interesują sprawy materialne, to zajęcie dla kobiet). Stanowi to kontrast do tego, o czym mówi pilot, jak również i do obecnych czasów na zachodzie. Ciekawy jestem jak w Japonii ewoluowały te sprawy od tamtych czasów, dlatego jestem pewien, iż sięgnę po następne książki Clavella.
Nie sposób nie wspomnieć o bohaterach, szczególnie drugoplanowych. Uwielbiam Yabu, takie postacie są motorem napędowym powieści, bo ich dwulicowość często zmusza bohaterów do działania. Szanuję mądrość Toranagi i Mariko, oboje są zręcznymi politykami i niejednokrotnie wyprowadzają przeciwników w pole. Mam trochę problem z głównym bohaterem- Blackthornem, nie jest on najciekawszą postacią, ale wobec zalet innych bohaterów jestem w stanie przymknąć na to oko.
Polecam

,,Shogun" jest dla mnie jedną z tych książek, które nie wciągają wartką akcją czy ciekawymi bohaterami, a umiejscowieniem akcji w odpowiednim miejscu i czasie. W kwestii kultury japońskiej jestem mniej niż laikiem, dlatego tak fascynujący był dla mnie świat przedstawiony. O ile domyślałem się wiele w kontekście honoru i jak łatwo samuraj mógł go stracić, o tyle rola kobiet...

Żałuję że nie przeczytałem tej książki mając 17 lat. Bardzo formacyjna. Będąc dojrzałym człowiekiem już jej tak nie odbieram, zamiast tego dostrzegam sporo mielizn. Ale mimo to książka niezła.

Żałuję że nie przeczytałem tej książki mając 17 lat. Bardzo formacyjna. Będąc dojrzałym człowiekiem już jej tak nie odbieram, zamiast tego dostrzegam sporo mielizn. Ale mimo to książka niezła.

Cegła, ale ja chyba takie lubię. Historia opowiedziana świetnie, za każdym razem zmuszała mnie by przeczytać ten rozdział więcej. Książka się dłuży, jednak wg mnie czyta się ją bardzo przyjemnie. Do tego świetnie pokazane realia średniowiecznej japonii.

Cegła, ale ja chyba takie lubię. Historia opowiedziana świetnie, za każdym razem zmuszała mnie by przeczytać ten rozdział więcej. Książka się dłuży, jednak wg mnie czyta się ją bardzo przyjemnie. Do tego świetnie pokazane realia średniowiecznej japonii.

„Shogun” to tytuł, który od zawsze kojarzył mi się z serialem z lat osiemdziesiątych i postacią graną przez Richarda Chamberlaina. Byłem wówczas kajtkiem i przez następne lata ten właśnie obraz był w moim przekonaniu jedynym określeniem shoguna. Po czterdziestu latach na dużym ekranie pojawiła się nowa wersja tej samej historii. Zrobiona z większym rozmachem, doskonałymi zdjęciami i niesamowitą dbałością o przywołanie najdrobniejszych elementów kultury japońskiej. Wszystko pięknie, oglądało się to wybornie, ale nie można zapomnieć o najważniejszym…

Przed państwem James Clavell i jego powieść, od której wszystko się zaczęło. „Shogun” to trzecia książka autora, choć pod względem chronologicznym, wydarzenia w niej zawarte otwierają serię azjatycką, na którą składa się sześć książek. W ostatnim czasie, wydawnictwo Vis-á-Vis Etiuda poszło za ciosem serialowych podmianek i wypuściło na rynek książkę w nowej i jakże genialnej szacie graficznej. Przy takich okolicznościach, nie było odwrotu. Przyszedł czas, by odnowić i moje wyobrażenie względem wspomnianej historii.

„Shogun” to opowieść, która ukazuje nastroje panujące w Japonii w 1600 roku. To wówczas kraj bez centralnej władzy, brodzący na przełomie okresów Sengoku (walczących prowincji) i Edo, w którym obejmujący władzę ród miał wyznaczyć kierunek kraju na następne dwieście lat. James Clavell umiejscowił swoją opowieść w pierwszej fazie japońskich przemian i opierając ją na kanwie prawdziwych wydarzeń, stworzył jej własną interpretację. W każdym razie był to bardzo burzliwy okres i nie dość, że prowincje Japonii walczyły między sobą, to obecność katolickich księży oraz portugalskiego handlu dodatkowo podsycały wewnętrzne spory.

W takich okolicznościach u brzegów Japonii rozbija się statek Johna Blackthorne’a – Anglika pełniącego funkcję pilota (nawigatora) na holenderskim statku Erasmus. Wróg, a raczej barbarzyńca dla Japończyków, pirat dla zadomowionych tu katolików. Pomimo pierwszych nieuprzejmości, opiekę nad angielskim pilotem przejmuje sam Lord Yoshi Toranaga, władca tej prowincji. John Blackthorne zostaje wciągnięty w sam środek wewnętrznych napięć i boleśnie doświadczając panujących tu obyczajów, dąży, by wraz z resztką ocalałej załogi bezpiecznie opuścić ten kraj.

Japonia na kartach Jamesa Clavella jest niczym cebula, a wraz z obcym tu Blackthornem odzieramy ją z kolejnych warstw sięgając coraz głębiej i głębiej. Niepisany i jakże brutalny kodeks bushido wśród samurajów, szereg zbiorów zasad dotyczących codziennych obowiązków podczas prowadzenia domu, czy chociażby rytuału podawania herbaty/sake jak i intymnych spotkań. Tu każdy gest ma swoją wagę a jego brak lub nadmiar może być pretekstem do niewygodnych konfliktów. Każda taka lekcja, również podstawowych japońskich zwrotów, odbywa się bardzo naturalnie. Nie bez powodu też Blackthorne poznaje na początku swojej przygody hiszpańskiego pilota – Vasco Rodriguesa, który kwituje ten kraj bardzo dosłownym określeniem pokazującym jak niebezpieczna i przebiegła jest jego społeczność.

(…) z Japusami nigdy nic nie wiadomo. Mają sześć twarzy i trzy serca.

Znowu poznając Mariko, pełniącą rolę tłumacza, zwróciłem uwagę na pojęcie miłości. Samurajowie mają żony, którym głównym zadaniem jest służyć swojemu mężowi. Oprócz niej, mąż ma prawo do posiadania konkubin jak i spotkań z kurtyzanami. Wszystko dla dobra jego wewnętrznej równowagi.

"Miłość to pojęcie chrześcijańskie, chrześcijański ideał. My nie znamy słowa „miłość” w takim znaczeniu, jakie nadajecie mu wy. Obowiązek, lojalność, honor, szacunek, pożądanie – oto jakie słowa i pojęcia mamy, żadnych więcej nam nie potrzeba."

Ostatni cytat będzie należał do mistrza ceremonii – Lorda Yoshi Toranagi, który ukazuje nieco głębszy aspekt japońskiej myśli. Pojęcie „cierpliwość” jest dla Johna Blackthorne’a jednym z częstszych, które usłyszy podczas tej podróży, więc i ja nie mogłem o niej zapomnieć.

"Być cierpliwym znaczy panować nad sobą. Jest siedem uczuć, ne? Radość, gniew, niepokój, zachwyt, smutek, strach i nienawiść. Jeżeli człowiek nie ulega żadnemu z nich, jest cierpliwy."

„Shogun” to konkretna cegła, a drobny tekst tylko potęguje to wrażenie. Podczas pierwszego rozdziału czułem się przytłoczony ilością wrażeń, ale z każdym następnym dobrowolnie ulegałem tej opowieści. Magicznej patrząc przez pryzmat kultury, mocno odbiegającej o tej naszej, europejskiej. To niezwykłe spotkanie z jakże malowniczym i równie niebezpiecznym miejscem, gdzie zwykła, ludzka pomyłka może stać się drogą do rytualnego seppuku. Japonia Jamesa Clavella jest niczym ryba Takifugu, która uchodzi tu za narodowy rarytas. Jest trująca, ale poprawne i bezpieczne przyrządzona pozwala na uchwycenie jej wyjątkowego smaku. Niesamowita opowieść.

„Shogun” to tytuł, który od zawsze kojarzył mi się z serialem z lat osiemdziesiątych i postacią graną przez Richarda Chamberlaina. Byłem wówczas kajtkiem i przez następne lata ten właśnie obraz był w moim przekonaniu jedynym określeniem shoguna. Po czterdziestu latach na dużym ekranie pojawiła się nowa wersja tej samej historii. Zrobiona z większym rozmachem, doskonałymi...

Genialna powieść, której akcja rozgrywa się w XIV w. Japoni. Doskonale ukazuje starcie dwóch kultur japońskiej i europejskiej. Książka bardzo długa, ale czyta się ją z przyjemnością.

Genialna powieść, której akcja rozgrywa się w XIV w. Japoni. Doskonale ukazuje starcie dwóch kultur japońskiej i europejskiej. Książka bardzo długa, ale czyta się ją z przyjemnością.

Ostatni tom przygód Johna Blackthrone'a. Z powieści "przygodowej" przeszła płynnie w pełną intryg i spisków powieść "polityczną". Niczym w "Grze o Tron" trudno spodziewać co się za chwilę wydarzy, a za każdą tajemnicą kryje się drugie dno. I choć, moim zdaniem, końcówka jest dość niesatysfakcjonująca (chyba najistotniejsze wydarzenie całej powieści, o którym mowa już od pierwszego tomu okazuje się dosłownie 4 zdaniami na końcu książki),tak całość odbieram bardzo pozytywnie. Świetnie wykreowany świat, bohaterowie oraz poprowadzone wątki.

Ostatni tom przygód Johna Blackthrone'a. Z powieści "przygodowej" przeszła płynnie w pełną intryg i spisków powieść "polityczną". Niczym w "Grze o Tron" trudno spodziewać co się za chwilę wydarzy, a za każdą tajemnicą kryje się drugie dno. I choć, moim zdaniem, końcówka jest dość niesatysfakcjonująca (chyba najistotniejsze wydarzenie całej powieści, o którym mowa już od...

1. Monumentalna opowieść, jednak mam wrażenie, że przegadana.
2. Niezwykle ciekawe jest opisanie kultury, zwyczajów japończyków, ciekawa jest przemiana bohatera, ale jednocześnie niezbyt wiarygodna.
3. Mnogość bohaterów, zwrotów akcji, zmian na scenie politycznej z czasem sprawia wrażenie chaosu.

1. Monumentalna opowieść, jednak mam wrażenie, że przegadana.
2. Niezwykle ciekawe jest opisanie kultury, zwyczajów japończyków, ciekawa jest przemiana bohatera, ale jednocześnie niezbyt wiarygodna.
3. Mnogość bohaterów, zwrotów akcji, zmian na scenie politycznej z czasem sprawia wrażenie chaosu.

Ciąg dalszy przygód Blackthorne'a. Mam wrażenie, że jest bardziej "politycznie" niż w pierwszej części i akcja przyspiesza mocno. I choć Blackthrone niemal zachowuje się już jak Japończyk, to nadal czuć, że jest z zupełnie innego świata.

Ciąg dalszy przygód Blackthorne'a. Mam wrażenie, że jest bardziej "politycznie" niż w pierwszej części i akcja przyspiesza mocno. I choć Blackthrone niemal zachowuje się już jak Japończyk, to nadal czuć, że jest z zupełnie innego świata.