Maria Hesselager

„Naga i jakby nie z tego świata. A jednak to nieprawda, że ona tak wygląda, bo Folkvi ma w sobie coś takiego, jakby zależała tylko od siebie samej, jakby napędzał ją jakiś własny cel, Od nie wie jak to ująć. To ona zawsze nadaje ton ich rozmowom i panującej między nimi atmosferze, co w jego oczach czyni z niej zupełnie obcą istotę.” Oto powieść, która składa się z emocji, dzikich pragnień, nieokiełznania. „Mam na imię Folkvi” na zaledwie 150 stronach mieści spory ładunek. Wydawnictwo Artrage zabiera nas tym razem w swojej książce z serii Przeszły-ciągły do fikcyjnej opowieści osadzonej w czasach Wikingów. Powieść otwiera wyrazista scena, która przykuwa nas do fabuły i nie chce wypuścić. Pierwsza część opowiadana jest z perspektywy Folkvi, a druga z perspektywy jej brata. Folkvi to silna kobieca postać, którą obezwładnia jednak pewne pragnienie. Pożądanie własnego brata. Pozostawieni sami sobie po chorobie rodziców, połączeni silną więzią aż do czasu, gdy brat Aslakr wyrusza w podróż i wraca z narzeczoną Gerd. Hesselager po mistrzowski opisuje jaki chłód i mrok pochłaniają Folkvi, gdy ta trwa w oczekiwaniu na powrót brata. Jest też postać Oda, który darzy ją uczuciem, ale bez większej wzajemności. Jak zawsze, gdy w grę wchodzą silne emocje na skraju uzależniania i obłędu, tam nigdy nie czeka polubowne zakończenie. Dla mnie była to przede wszystkim opowieść o skrajnościach, o bezsilności wobec obezwładniającego uczucia, które przynosi zgubę i nikogo nie czyni szczęśliwym. Powieść klimatyczna, eteryczna, momentami złowieszcza, zbudowana z pięknego języka pragnień, który dotyka czytelnika czymś nieuniknionym. Książka Hesselager nie dołączy do moich ulubieńców w tej serii, ale na pewno nie pozostawiła mnie obojętną.