Alicja Kliber

"Zawsze interesowały mnie miejscowości, w których kończą się drogi. Miejsca, skąd można tylko zawrócić albo tam pozostać, gdzie za ostatnimi domami są skały, brzeg rzeki czy granica państwa. Jest w tym coś magicznego, jak na końcu świata". Tak zaczyna się jedna z opowieści i według mnie mogłaby być przesłaniem całego ich zbioru. Autorka połączyła w tej niewielkiej książeczce coś, co trafia w mój czuły punkt- zamiłowanie do dolnośląskiej ziemi i to takiej z dala od głównych traktów turystycznych (jakiej zawsze pragnę najbardziej) i artyzm wraz z wrażliwością godne poety- kreując wzruszające opowiadania sudeckie. Znów odezwała się w mojej duszy poruszona struna, krystaliczny dźwięk tęsknoty, wzbierającej jak strumień po burzy, znów niespokojnie szukający ujścia. Opowieści wędrowne korespondują z moimi doświadczeniami i lekturami, pięknie je uzupełniając i inspirując kolejne przygody, a opowiadania budzą, zdaje się na zawsze uśpioną nadzieję, na odnalezienie swego miejsca w cieniu gór. Dziękuję za pasję tak ciekawie ubraną w słowa, obrazy i wzruszenie.