Dziecko piątku

W tej części cyklu Musierowicz poruszyła takie tematy, jak relacja rodzica z dzieckiem, wpływ rozwodu rodziców na dorastające dziecko, brak komunikacji w rodzinie i próba naprawienia tych relacji. Aurelia po rozmowie z babcią dowiaduje się więcej o swoim ojcu i stara się go zrozumieć, układając sobie wszystko w głowie. W powieści pojawia się również postać szkolnego woźnego, pana Jankowiaka, który jest uosobieniem starszego pokolenia, wiecznie narzekającego na te młodsze i niewychowane. Można powiedzieć, że to ponadczasowa postać, bo w życiu też tak jest, że starsi narzekają na tych młodych i na okropne czasy, które nastały. A co szczególnie zwróciło moją uwagę i skłoniło do refleksji? Stwierdzenie, że szczęście jest jak okulary pana Hilarego.

W tej części cyklu Musierowicz poruszyła takie tematy, jak relacja rodzica z dzieckiem, wpływ rozwodu rodziców na dorastające dziecko, brak komunikacji w rodzinie i próba naprawienia tych relacji. Aurelia po rozmowie z babcią dowiaduje się więcej o swoim ojcu i stara się go zrozumieć, układając sobie wszystko w głowie. W powieści pojawia się również postać szkolnego...

Późniejsza Jeżycjada, mamy lata 90, ale można czytać bez strachu. Kocham Geniusie! Autorka była wciąż w top formie.

Późniejsza Jeżycjada, mamy lata 90, ale można czytać bez strachu. Kocham Geniusie! Autorka była wciąż w top formie.

Bardzo mi się podobała ta część. Aurelia zawładnęła moim sercem ❤️ polecam wszystkim

Bardzo mi się podobała ta część. Aurelia zawładnęła moim sercem ❤️ polecam wszystkim

Dałem 9, ponieważ ta książka pod pewnymi względami mnie urzekła i wyróżnia się spośród poprzednich części Jeżycjady. W tej książce autorka zaczęła przedstawiać perspektywę różnych osób na tą samą sytuację. Dodatkowo w książce tej są opisywane przemyślenia poniektórych postaci z danej lub dalszej sytuacji. Nie analizując wszystkich postaci i ich światopoglądów (bo komentarz byłby spoilerem) napomknę tylko, że bardzo mi się podobało jak Aurelia (Genowefa Bombkę - Pompkę) tłumaczyła sobie niezbyt dobre postępowania swoich rodziców. Jakiekolwiek niezbyt słuszne zachowania usprawiedliwiała mając przy tym dużo zrozumienia dla nich. Bez pretensji, wyrzutów, bólu, żalu...Przypominało mi to sposób opisywania sytuacji jaki jest użyty w książce ,,Śmierć Pięknych Saren" Ota Pavla.
Pozwolę sobie wspomnieć jeszcze o jednym walorze: W momentach, gdy akcja przenosi się do domu Bebe i Kozia (niezbyt często),to człowiek czuje się, jakby czytał Brulion Bebe.
Książki Pani Małgorzaty Musierowicz za każdym razem jak się je czyta są coraz lepsze.
Korzystając z sytuacji chciałbym pozdrowić Panią Małgorzatę.

Dałem 9, ponieważ ta książka pod pewnymi względami mnie urzekła i wyróżnia się spośród poprzednich części Jeżycjady. W tej książce autorka zaczęła przedstawiać perspektywę różnych osób na tą samą sytuację. Dodatkowo w książce tej są opisywane przemyślenia poniektórych postaci z danej lub dalszej sytuacji. Nie analizując wszystkich postaci i ich światopoglądów (bo komentarz...

Fajnie było odwiedzić po latach bohaterów „Opium w rosole” i „Brulionu Bebe B.” i podpatrzeć, jak u Borejków układa się Gabrieli w drugim małżeństwie i jak bardzo Grzegorz sobie nie radzi w roli ojczyma.

Skupmy się na Aurelii Jedwabińskiej. Tej dziewczynie trudno nawiązać relacje. Tylko z Kreską łączy ją prawdziwa więź – jeszcze z czasów dzieciństwa, kiedy Aurelia podawała się za Genowefę Bombke, Pompke, Sztompke… Ale i ta relacja wisi na włosku, bo nastolatka zadurzyła się w Maćku, mężu Kreski. Przypadkowo nawiązana znajomość z Konradem Bitnerem prowadzi Aurelię przez różne przygody prosto do domu babci Jedwabińskiej w Pobiedziskach. I „Orelka” wreszcie odnajduje swoje miejsce na ziemi. A przy okazji rozwija się delikatna nić porozumienia między dziewczyną i Konradem.

Książka przyjemna, wakacyjna… Poruszone trudne tematy budowania nowej rodziny po rozpadzie poprzednich związków. Takie patchworki potrzebują czasu i zaangażowania wszystkich stron. No i pojawia się nadzieja na to, że w życiu Aurelii wreszcie pojawi się spokój, stabilizacja i ciepło.

Fajnie było odwiedzić po latach bohaterów „Opium w rosole” i „Brulionu Bebe B.” i podpatrzeć, jak u Borejków układa się Gabrieli w drugim małżeństwie i jak bardzo Grzegorz sobie nie radzi w roli ojczyma.

Skupmy się na Aurelii Jedwabińskiej. Tej dziewczynie trudno nawiązać relacje. Tylko z Kreską łączy ją prawdziwa więź – jeszcze z czasów dzieciństwa, kiedy Aurelia podawała...

Jedna z moich ulubionych części! Aurelkę lubiałam już od czasów "Opium w rosole" a teraz wróciła, starsza,ale nadal taka samo kochana. Podoba mi się jak została poprowadzona historia, że Kozio wrócił i było kilka dialogów mojej ukochanej Bebe Bitner❤️.
Niesamowitą postacią jest również pan Jankowiak, a małe Borejkówny Gabrysi nie raz wywołały uśmiech na mojej twarzy.

Jedna z moich ulubionych części! Aurelkę lubiałam już od czasów "Opium w rosole" a teraz wróciła, starsza,ale nadal taka samo kochana. Podoba mi się jak została poprowadzona historia, że Kozio wrócił i było kilka dialogów mojej ukochanej Bebe Bitner❤️.
Niesamowitą postacią jest również pan Jankowiak, a małe Borejkówny Gabrysi nie raz wywołały uśmiech na mojej twarzy.

Najlepsza, najbardziej wrażliwa część Jezycjady! Dała mi dużo do przemyślenia ❤️ 10/10!

Najlepsza, najbardziej wrażliwa część Jezycjady! Dała mi dużo do przemyślenia ❤️ 10/10!

Lubię wracać do tych wszystkich postaci np. Kreski i Maćka, profesora Dmuchawca, Idy, Gabrysi.

Ta pozycja podobała mi się. Pokazała relację Aurelki z jej Tatą, Babcią oraz światem zewnętrznym. Poznałam wiele myśli Dziewczynki oraz jaką jest osobą. Spotkało ją wiele przykrych sytuacji w młodym życiu. Książka przedstawia odnowioną relację z Babcią. Babcia Aurelii ma w sobie dużo mądrości i nie owija w bawełnę, mówi co myśli. Aurelia docenia Babcię i zaczyna czuć się jak w DOMU, którego tak naprawdę nigdy nie miała. Nie czuła bezpieczeństwa.

Sytuacja z Kreską i Maćkiem dość dziwna. Na szczęście są już oni dojrzałymi osobami, które okazują zrozumienie nastoletniej Aurelce i ich relacje wchodzą ponownie na odpowiednie tory.

Lubię wracać do tych wszystkich postaci np. Kreski i Maćka, profesora Dmuchawca, Idy, Gabrysi.

Ta pozycja podobała mi się. Pokazała relację Aurelki z jej Tatą, Babcią oraz światem zewnętrznym. Poznałam wiele myśli Dziewczynki oraz jaką jest osobą. Spotkało ją wiele przykrych sytuacji w młodym życiu. Książka przedstawia odnowioną relację z Babcią. Babcia Aurelii ma w sobie...

Jest to drugi tom po "Opium w rosole", w którym główną rolę odgrywa Aurelia, teraz już nastoletnia. Lubię tę postać, bo części o niej należą do tych lepszych.
"Dziecko piątku" też wywołało emocje, bo mamy tu wątek śmierci matki, co dla osoby w tak młodym wieku jest zawsze ogromną tragedią, choć tu dodatkowo pamiętamy, jak trudną osobą była mama Aurelii. Mamy wątek stopniowej i niełatwej naprawy relacji z nieobecnym wcześniej ojcem. Mamy bardzo sympatyczny wątek pana Jankowiaka, który postanawia oddać Aurelii zgubione świadectwo szkolne. No i bardzo mocno wyidealizowaną postać babci w sielskich, również wyidealizowanych Pobiedziskach. Wraca do nas także nieco podrośnięty, artystycznie wyrobiony Kozio Bitner, a w tle łobuzują młode Pyza i Tygrys.
Książkę miło mi się czytało i byłaby prawie całkiem bez zarzutu, gdyby nie głupi wątek "rywalizacji" pomiędzy Konradem i Arturkiem "Gburkiem", a zwłaszcza jedna żenująca scena, kiedy pojechali rowerami na maliny, Artur totalnie znienacka pocałował Aurelię (która raczej nie żywiła wobec niego żadnych uczuć),a ona zareagowała potem na to wielkim rozbawieniem, jakby po prostu nie było nic śmieszniejszego, co może się przytrafić, niż to, że jakiś niezbyt lubiany facet ni z tego ni z owego ostro narusza jej intymną przestrzeń osobistą. Zniesmaczyła mnie ta scena i reakcja bohaterki. :/

************************
"2023: Powroty do młodości na 40. " - książki z tym oznaczeniem w moim profilu to książki, które czytałam w czasach szkoły podstawowej, średniej i w czasie studiów. W roku 2023, w którym kończę 40 lat, postanowiłam wrócić do lektur z tamtych lat i skonfrontować się z nimi na nowo :)

Jest to drugi tom po "Opium w rosole", w którym główną rolę odgrywa Aurelia, teraz już nastoletnia. Lubię tę postać, bo części o niej należą do tych lepszych.
"Dziecko piątku" też wywołało emocje, bo mamy tu wątek śmierci matki, co dla osoby w tak młodym wieku jest zawsze ogromną tragedią, choć tu dodatkowo pamiętamy, jak trudną osobą była mama Aurelii. Mamy wątek...

01.2020: ✨9✨
2023: Nadal 9 gwiazdek.
Myślę, że jest to książka bardzo potrzebna we współczesnym świecie. Tak wiele osób teraz mówi: „Przestań ciągle myśleć o innych, to Ty jesteś najważniejszy“, itp. A babcia Jedwabińska mówi: „Najlepiej jest człowiekowi wtedy, kiedy nie myśli o sobie.“ I myślę, że tego nam dzisiaj brakuje. Ale warto pamiętać, że „najdłuższa droga zaczyna się od pierwszego kroku“.

01.2020: ✨9✨
2023: Nadal 9 gwiazdek.
Myślę, że jest to książka bardzo potrzebna we współczesnym świecie. Tak wiele osób teraz mówi: „Przestań ciągle myśleć o innych, to Ty jesteś najważniejszy“, itp. A babcia Jedwabińska mówi: „Najlepiej jest człowiekowi wtedy, kiedy nie myśli o sobie.“ I myślę, że tego nam dzisiaj brakuje. Ale warto pamiętać, że „najdłuższa droga zaczyna...