Christopher i chłopcy w jego typie

Nie uwiódł mnie Christopher Isherwood swoją, pisaną w trzeciej osobie, sfokusowaną nie tylko na życie i twórczość, ale także ukazującą queerowy Berlin lat 30., powieścią autobiograficzną.

„Christopher i chłopcy w jego typie” to odważna i szczera opowieść o życiu w zgodzie z własną naturą. Zapis miłosnych perypetii brytyjsko - amerykańskiego pisarza, intymnych relacji z mężczyznami, jakie tworzył w młodości, i licznych podróży, które odbył. Sporo miejsca poświęca Isherwood przyjaciołom po piórze m. in. W.H. Audenowi czy E.M. Forsterowi. Pisze o zmaganiach twórczych. Zdradza kulisy powstawania swoich najsłynniejszych dzieł, opisuje pierwowzory wykreowanych przez siebie postaci. Jednak najbardziej interesujące i zajmujące były dla mnie fragmenty poświęcone opisom miejsc akcji, w szczególności Berlina. Znakomicie odmalował Isherwood jego przedwojenną rzeczywistość. Uchwycił nastroje społeczne związane z dojściem do władzy Adolfa Hitlera i coraz wyraźniejszym widmem wojny.

Może gdyby tak bardzo nie irytowała mnie postać bohatera - narratora, a moja znajomość jego twórczości nie ograniczała się jedynie do „Samotnego mężczyzny” potrafiłabym bardziej docenić tę pozycję.  

Tłumaczenie Mariusz Gądek

(współpraca reklamowa @znak_literanova)

Nie uwiódł mnie Christopher Isherwood swoją, pisaną w trzeciej osobie, sfokusowaną nie tylko na życie i twórczość, ale także ukazującą queerowy Berlin lat 30., powieścią autobiograficzną.

„Christopher i chłopcy w jego typie” to odważna i szczera opowieść o życiu w zgodzie z własną naturą. Zapis miłosnych perypetii brytyjsko - amerykańskiego pisarza, intymnych relacji z...

Christopher Isherwood to autor bestsellerowych powieści i ikona literatury queer. Wiele z jego dzieł przeniesiono na ekrany. Na podstawie Samotnego mężczyzny powstał głośny film w reżyserii Toma Forda z Colinem Firthem w roli głównej, a zbiór opowiadań Pożegnanie z Berlinem zainspirował twórców musicalu Cabaret. Nawet jego autobiograficzna powieść, czyli Christopher i chłopcy w jego typie, została zekranizowana w 2011 roku z Mattem Smithem w roli pisarza.

Znając rangę Isherwooda, podekscytowałam się lekturą tej powieści autobiograficznej. Niestety, zapał dość szybko ostygł. Przestrzegam, że bez znajomości twórczości autora, lektura może być dość niesatysfakcjonująca. Isherwood często wspomina postaci z przeszłości, które były pierwowzorem bohaterów jego opowiadań. Dla osób zaznajomionych z poprzednimi książkami autora, jest to intrygująca podróż w kulisy powstawania opowiadań. Dla reszty, trochę chaotyczne doświadczenie.

Pomimo powyższych problemów, lektura Christophera i chłopców w jego typie ma sporo do zaoferowania. To autobiografia pisana w trzeciej osobie, przez co wydaje się, że autor tworzy przeszłego siebie jako fikcyjnego bohatera. Nie oszczędza siebie, często jego postać wypada arogancko - to chłopak z wyższej klasy społecznej, który mógł sobie na wiele pozwolić i jest ewidentnie na uprzywilejowanej pozycji. W książce pojawia się dużo fragmentów, pochodzących z korespondencji słynnych znajomych pisarza. Niesamowite jest to, jak dobrze się je czyta, już z samych listów można złożyć dobrą książkę. Isherwood składając elementy z przeszłości, zabiera nas do Berlina lat 30. i jest to wciągająca przygoda. Choć, wymagająca dla osób, które nie miały wcześniej styczności z jego twórczością.

Christopher Isherwood to autor bestsellerowych powieści i ikona literatury queer. Wiele z jego dzieł przeniesiono na ekrany. Na podstawie Samotnego mężczyzny powstał głośny film w reżyserii Toma Forda z Colinem Firthem w roli głównej, a zbiór opowiadań Pożegnanie z Berlinem zainspirował twórców musicalu Cabaret. Nawet jego autobiograficzna powieść, czyli Christopher i...

Lubię książki o tematyce lgbt, ale tej nie byłem w stanie dokończyć. Moim zdaniem lektura tylko dla fanów Isherwooda, trzeba dobrze znać jego twórczość żeby orientować się w licznych odniesieniach.

Lubię książki o tematyce lgbt, ale tej nie byłem w stanie dokończyć. Moim zdaniem lektura tylko dla fanów Isherwooda, trzeba dobrze znać jego twórczość żeby orientować się w licznych odniesieniach.

Autor wraca do lat 30-tych XX wieku. Opowiada o burzliwej dekadzie. Działo się nie tylko w jego życiu, ale i w Europie. Ta historia zaczyna się w samym centrum, w Berlinie. Chociaż Berlin to tylko przystanek. Christopher zabiera nas w wielką podróż. Przemierzymy nie tylko Europę, ale i świat. Zabierze nas na wielkie bankiety, spotkania bohemy, zaprowadzi do podejrzanych spelunek i pokaże biedne zakamarki wielkich miast. Do tego dekadencki klimat, bachanalia oraz niepokoje społeczne i polityczne, które wdzierają się gwałtem i zmuszają naszych bohaterów do zejścia na ziemię.

Jest plejada wspaniałych postaci. Tych, które wymienionych z imienia i nazwiska, i tych bezimienny chłopców, których rola ograniczała się do dostarczenia towarzystwa i dobrej zabawy.

Jest tu też mowa o rozwijającej się karierze pisarskiej autora, o jej trudnych początkach. Tym, co podobało mi się najbardziej, były fragmenty, w których Isherwood opowiadał o kulisach pracy pisarskiej i pracy nad samym tekstem.

Jest wielka historia. W Europie czuć ferment. Nikt jeszcze nie wie, że przetoczy się przez nią dziejowa zawierucha.

Seksualność, tożsamość płciowa, poszukiwanie swojego miejsca na świecie, a także bycie sobą, za wszelką cenę – to główne tematy. Z jednej strony zabawa i bal, z drugiej lęk przed przyszłością i borykanie się z codziennymi problemami. A do tego wszystkiego - sztuka!

Ta książka to trwająca dziesięć lat podróż po świecie. Pełna ciekawostek i niespodzianek. Isherood chowa się za trzecioosobową narracją. Pomaga mu ona złapać dystans? A może ta narracja ma uwierzytelnić wszystko to, o czym napisał? A może odwrotnie, zmylić trop?

Czy to wszystko prawda, nie ma dla mnie znaczenia, bo bawiłam się doskonale. Cieszę się, że dałam się porwać Christopherowi.

„Przede wszystkim pragnął poznać sam Berlin; Berlin, który obiecywał mu Wystan. Dla Christophera Berlin oznaczał chłopców”. Tamże, s.9.

„Po wizycie Edwarda Christopher stawał się coraz bardziej świadomy tego, w jakim świecie teraz żyje. Oto przed nim bulgotał kocioł, w którym warzyła się historia – znajdująca się w nim mikstura miała sprawdzić prawdziwość wszystkich teorii politycznych, tak jak sam proces gotowania sprawdza prawdziwość przepisów kucharskich. Do berlińskiego kotła wrzucono bezrobocie, niedożywienie, panikę giełdową, nienawiść do traktatu wersalskiego i inne silnie działające składniki. 20 września dodano jeszcze jeden: wyborach do Reichstagu naziści zdobyli sto siedem mandatów, choć dotychczas mieli zaledwie dwanaście, i po raz pierwszy stali się liczącą się na scenie politycznej partią”. Tamże, s.61.

Autor wraca do lat 30-tych XX wieku. Opowiada o burzliwej dekadzie. Działo się nie tylko w jego życiu, ale i w Europie. Ta historia zaczyna się w samym centrum, w Berlinie. Chociaż Berlin to tylko przystanek. Christopher zabiera nas w wielką podróż. Przemierzymy nie tylko Europę, ale i świat. Zabierze nas na wielkie bankiety, spotkania bohemy, zaprowadzi do podejrzanych...

Zapowiedź książki Christophera Isherwooda w Znaku bardzo mnie ucieszyła, bo chociaż „Samotnego mężczyznę” czytałam już dawno, to dobre wrażenie po lekturze jak i ekranizacji nie raz do mnie wracało. Przed Wami warta uwagi - nie tylko w czerwcu - biograficzna powieść „Christopher i chłopcy w jego typie”.

Berlin, lata 30 i dojście do władzy Hitlera. Młodzi mężczyźni, budzącą się samoświadomość spotykająca często tą już bardzo rozbudzoną. Niepokój związany ze zmianami na politycznej mapie Niemiec, ale j szersze spojrzenie na Amerykę czy otwierający się przec każdym świat. Środowisko pisarzy, artystów, klasy średniej z poufałością spoglądającej w stronę klasy robotniczej. Ambicje spotykające się z szarą rzeczywistością i pisarską blokadą. Miłosne uniesienia, zdrady i moralne upadki. Przyjaźń i miłość, a także przywiązanie w świecie Christophera i jego chłopców.

Isherwooda prowadzi nas przez życie jakby innego Isherwooda, o którym jednak wie wszystko. Wraca do jego książek, prostuje pewne sprawy, wyjaśnia fabularne zmiany i demaskuje ukrytych pod pseudonimami bohaterów. I na tym polu czułam pewne braki, bo nawiązań do „Pożegnania z Berlinem” którego jeszcze nie czytałam było naprawdę dużo. Do pozostałych książek autora, a nawet twórczości jego towarzyszy również i pewne sprawy przez ten brak lekturowego zaplecza mi umykały, tego jestem pewna.

Książka „Christopher i chłopcy w jego typie” stoi jednak klimatem. Bardzo osobista, intymna spowiedź autora daje pewien wgląd nie tylko w jego życie uczuciowe, ale i budzący się queerowy Berlin (tutaj chciałoby się zdecydowanie więcej miasta i jego ducha). Doceniam język i warsztat autora, jego wielopoziomowe dygresje. To dobra opowieść, choć nie tak prosta jak może się wydawać.

Wstyd paradoksalnie popycha Christophera w stronę samoakceptacji, a tu już na horyzoncie widać poczucie dumy. Jestem kim jestem, jestem sobą. I tego silnego i odważnego głosu życzę Wam zawsze.

Zapowiedź książki Christophera Isherwooda w Znaku bardzo mnie ucieszyła, bo chociaż „Samotnego mężczyznę” czytałam już dawno, to dobre wrażenie po lekturze jak i ekranizacji nie raz do mnie wracało. Przed Wami warta uwagi - nie tylko w czerwcu - biograficzna powieść „Christopher i chłopcy w jego typie”.

Berlin, lata 30 i dojście do władzy Hitlera. Młodzi mężczyźni,...

Christopher Isherwood w swych dziełach wielokrotnie opisywał Berlin z wczesnych lat XXX. Odwoływał się w nich do własnego doświadczenia i robinsonady po świecie; w tym homoseksualizmu. W powyższych wspomnieniach wraca pamięcią do miłości życia. Mężczyzny o imieniu Heinz, który był Niemcem, co miało ogromny wpływ na spojrzenie Isherwooda na wiele fundamentalnych spraw. Dojrzałam tu tętniącą życiem po zmroku stolicę Niemiec, przemiany gospodarczo- polityczno- obyczajowe, strach przed wojną. Zobaczyłam ludzi wyzwolonych seksualnie, poszukujących spełnienia, perwersyjnych pragnień i miejsca, które będzie stanowić schron. A przede wszystkim Isherwooda, postać niejednoznaczną i na wielu płaszczyznach kontrowersyjną, irytującą po krańce palców. Człowieka o wielu twarzach, wciąż w drodze. Nie ukrywam, że wielokrotnie poznając losy bohatera miałam ochotę nim wstrząsnąć. Nie dojrzałam zmiany percypowania rzeczywistości, o których tu wielokrotnie wspomina. Nie zmienia to jednak faktu, że doceniam szczerość i autorefleksje. Największym walorem fabuły jest ukazanie przedwojennej rzeczywistości i dojścia do władzy przez nazistów oraz obrazu epoki. Myślę, że ogromny wpływ na odbiór niniejszego woluminu będzie mieć znajomość pozostałych dzieł autora. Wplecione fragmenty to za mało, by w pełni zrozumieć optykę Isherwooda na wiele fundamentalnych spraw.
Tłumaczenie Mariusz Gądek

Christopher Isherwood w swych dziełach wielokrotnie opisywał Berlin z wczesnych lat XXX. Odwoływał się w nich do własnego doświadczenia i robinsonady po świecie; w tym homoseksualizmu. W powyższych wspomnieniach wraca pamięcią do miłości życia. Mężczyzny o imieniu Heinz, który był Niemcem, co miało ogromny wpływ na spojrzenie Isherwooda na wiele fundamentalnych spraw....

Autobiograficzną powieść Christophera Isherwooda podzieliłem na dwie części. W pierwszej prześledziłem wydarzenia z udziałem postaci, które najpewniej doczekały się szerszego omówienia w innych tekstach autora, zwłaszcza w „Pożegnaniu z Berlinem” oraz „Lions and Shadows”. Osoby niezaznajomione z twórczością pisarza mogą doznać uczucia dezorientacji, aczkolwiek spokojna i skrupulatna lektura powieści pozwoli im powiązać fakty, zorientować się w otoczeniu autora oraz łagodnie przejść przez kolejne rozdziały. Umowny podział powieści na dwie części mógłby sugerować wniosek o wewnętrznej przemianie Christophera Isherwooda, z czym nie do końca się zgadzam, ponieważ nieustannie przejawia drażniące cechy, które nie znikają z chwilą zrozumienia niekorzystnego położenia bliskiego mu Heinza. Szanuję autora za uczciwość w tworzeniu własnego portretu z lat młodzieńczych. Nie wprowadza czytelnika w błąd i nie pomija swojego przykrego zachowania po przyjeździe do Berlina w 1929 roku. Doświadczenia z pobytu w obcym państwie stymulują proces twórczy, gdyż kolejne sytuacje z udziałem pisarza pozwalają przybliżyć okoliczności powstawania jego wybranych tekstów.

Christopher Isherwood eksponuje rozwiązłość obyczajową Niemiec, która do momentu przejęcia władzy przez Adolfa Hitlera nie budzi większego zgorszenia. Chwilami udziela mu się nastrój niepokoju z powodu widma wojny nad Europą. Niemniej, potencjalne zagrożenia nie odwracają uwagi pisarza od zasadniczego celu wyjazdu do Berlina. Wodzony na pokuszenie wizją germańskiego chłopca z klasy robotniczej, Christopher Isherwood nie ustaje w poszukiwaniach osoby odpowiadającej jego upodobaniom, co bywa tak samo nieprzyjemne jak nagromadzenie w tekście wyrażeń, które uchodzą za niestosowne w kontekście rozmów na temat osób nieheteronormatywnych.

Dojście nazistów do władzy można uznać za początek ciekawszej części powieści. Poświęcono ją próbom uchronienia ukochanego Heinza przed przymusowym poborem wojskowym w Niemczech oraz umocnieniu przyjaźni Christophera Isherwooda z poetą Wystanem Audenem. Zacieśnienie ich więzi pozwala autorowi zrozumieć, że nic nie jest dane na zawsze i na wieczność, a co stanowi korzyść z lektury książki. O wartości tekstu świadczy również naświetlenie fragmentu historii nieheteronormatywnej społeczności z lat trzydziestych ubiegłego stulecia, z którą wartą się zaznajomić bez względu na własne poglądy w tym zakresie.

Autobiograficzną powieść Christophera Isherwooda podzieliłem na dwie części. W pierwszej prześledziłem wydarzenia z udziałem postaci, które najpewniej doczekały się szerszego omówienia w innych tekstach autora, zwłaszcza w „Pożegnaniu z Berlinem” oraz „Lions and Shadows”. Osoby niezaznajomione z twórczością pisarza mogą doznać uczucia dezorientacji, aczkolwiek spokojna i...

Wszystkie drogi prowadzą do… Berlina. Przynajmniej tak było na początku lat 30. ubiegłego wieku. Ówczesna stolica Republiki Weimarskiej kusiła zepsuciem i wyzwoleniem z kajdan przedwojennej pruderii. Nic więc dziwnego, że 25-letni Christopher Isherwood znajduje w tym mieście nie tylko upust dla swojego młodzieńczego buntu, ale i drogę ku lepszemu poznaniu siebie oraz swoich potrzeb, które szybko przeradzają się w nieokiełznaną żądzę życia.

„Christopher i chłopcy w jego typie” to autobiograficzne zapiski samego Isherwooda, zebrane przez niego w powieść i opublikowane 10 lat przed jego śmiercią. To intymne rozliczenie z przeszłością stanowi nie tylko element terapeutycznej podróży autora, ale jest genialnym nośnikiem nastrojów panujących w ówczesnej Europie.
Christopher Isherwood - buńczuczny obywatel świata. Uwikłany w toksyczne relacje i spirale niekończących się namiętności. Zafascynowany wszystkim dookoła, i jednocześnie znudzony do żywego. I choć na pierwszy plan tej powieści wysuwają się wewnętrzne rozterki bohatera-autora, bardzo wiele w niej refleksji na temat konstrukcji świata i polityki.

Ta powieść to hymn. Ku chwale queeru i własnej prawdy.

Wszystkie drogi prowadzą do… Berlina. Przynajmniej tak było na początku lat 30. ubiegłego wieku. Ówczesna stolica Republiki Weimarskiej kusiła zepsuciem i wyzwoleniem z kajdan przedwojennej pruderii. Nic więc dziwnego, że 25-letni Christopher Isherwood znajduje w tym mieście nie tylko upust dla swojego młodzieńczego buntu, ale i drogę ku lepszemu poznaniu siebie oraz swoich...

“Christopher i chłopcy w jego typie” Christophera Isherwooda to kolejna z kilku jego autobiograficznych książek. Ta powstała w latach 70., ale skupia się jedynie na mniej więcej jednej dekadzie w okolicach lat 30. XX wieku.

Christopher Isherwood był angielskim literatem i osobą homo$eksualną, co ma niebagatelne znaczenie w jego autobiografii. W 1931 roku postanawia wyjechać do Berlina, gdzie spędza kilka kolejnych lat. Jego wspomnienia są bardzo żywe i pełne szczegółowych opisów, co świadczy o tym, że był to dla niego bardzo ważny czas. To tam poznał Heinza, swoją wielką miłość, mężczyznę, którego stracił na rzecz nazi$towskich Niemiec, a który pozostawał w jego sercu do końca życia. Książka to piękny obraz dekadenckiego życia w Berlinie lat 30. Isherwood bardzo dobrze oddaje klimat miasta, które tętniło życiem towarzyskim i artystycznym i gdzie panowała swego rodzaju swoboda sek$ualna, a jednocześnie coraz wyraźniej przejawiały się nastroje antysemickie, a HitIer i n@ziści zyskiwali coraz większe poparcie w społeczeństwie. Z tego zresztą względu ostatecznie Isherwood Niemcy opuścił, a jego ukochany, Heinz, jako niemiecki obywatel, uciekał przed obowiązkową służbą wojskową organizowaną przez n@zistów. Groźba wybuchu wojny i inne względy przyczyniły się do tego, że po latach tułaczki Isherwood zdecydował ostatecznie osiąść w USA w 1939 roku, gdzie mieszkał już do końca życia.

Oprócz świetnie oddanego klimatu życia tej dekady, przemian społecznych i zmian politycznych, autor doskonale relacjonuje również swoje liczne podróże. Przez tych dziesięć lat miał okazję mieszkać lub przebywać w Niemczech, Holandii, Belgii, Portugalii, Francji, Grecji, Egipcie, Chinach, USA itd. Wspaniale czyta się relacje z życia w tych wszystkich krajach czy z podróży statkiem do egzotycznych miejsc. To wszystko niewątpliwie nadaje tej książce niepowtarzalnego klimatu.

To książka o eksplorowaniu swojej sek$ualności i dekadenckim życiu w świecie literatów, ale też o problemach społecznych i nastrojach w przedwojennej Europie.

“Christopher i chłopcy w jego typie” Christophera Isherwooda to kolejna z kilku jego autobiograficznych książek. Ta powstała w latach 70., ale skupia się jedynie na mniej więcej jednej dekadzie w okolicach lat 30. XX wieku.

Christopher Isherwood był angielskim literatem i osobą homo$eksualną, co ma niebagatelne znaczenie w jego autobiografii. W 1931 roku postanawia...

"Gdyby chłopcy nie istnieli musiałbym ich wymyślić" - pisze w swojej biograficznej powieści Christopher Isherwood, poświęcając najwięcej uwagi właśnie życiu miłosnemu. Gdzieś pośród tych męsko-męskich relacji wybrzmiewa klimat przedwojennego Berlina, zatłoczonych barów, ciasnych mieszkań. Isherwood jeszcze raz pragnie opowiedzieć czytelnikom o swojej młodości, o podążaniu za życiem zgodnym z własną naturą, o swobodnych i intymnych relacjach z mężczyznami, których nigdy nie ukrywał. Dużo miejsca poświęca także przemianom polityczno-społecznym lat 30. rysując szeroki obraz epoki tamtego okresu. Warto zwrócić uwagę jak ewoluowała i dojrzewała w pisarzu świadomość walki o własną orientację, jak z dnia na dzień stawał się bardziej dumny i nigdy nie ulegał własnemu wstydowi.
Choć usiadłam do tej biografii bez znajomości jego wcześniejszych powieści m.in "Pożegnania z Berlinem", czy "Pan Norris", na które tytuły często powoływał się właśnie w swojej książce, to po części mocno żałuję, bo odbiór treści byłby zgoła inny. Po samej lekturze poruszamy się w miarę chronologicznie, a autor raz po raz raczy nas fragmentami swoich książek dopasowując realne postaci do bohaterów. Dlatego też polecam wcześniej zapoznać się z choć jedną książką Isherwooda, by mieć lepszy obraz na wgląd w jego twórczość. Gdybym miała podsumować z czym postać Isherwooda będzie mi się od tej pory kojarzyć to zawarłabym ją w trzech hasłach - homoseksualizm, Berlin lat 30 oraz pisarz.

"Gdyby chłopcy nie istnieli musiałbym ich wymyślić" - pisze w swojej biograficznej powieści Christopher Isherwood, poświęcając najwięcej uwagi właśnie życiu miłosnemu. Gdzieś pośród tych męsko-męskich relacji wybrzmiewa klimat przedwojennego Berlina, zatłoczonych barów, ciasnych mieszkań. Isherwood jeszcze raz pragnie opowiedzieć czytelnikom o swojej młodości, o podążaniu...