Niejednoznacznie pozytywny

Prawie przez całą książkę płakałam. Nie jest to literatura z najwyższej półki ale świetnie uświadamia - nie oceniajmy kogoś jeśli nie znamy jego historii! Nie hejtujmy wszystkiego jak leci! Bądźmy życzliwi dla drugiego człowieka - karma wraca...

Prawie przez całą książkę płakałam. Nie jest to literatura z najwyższej półki ale świetnie uświadamia - nie oceniajmy kogoś jeśli nie znamy jego historii! Nie hejtujmy wszystkiego jak leci! Bądźmy życzliwi dla drugiego człowieka - karma wraca...

Książka prezentuje łzawy bełkot celebryty. Ta łzawa część powtarza się przez cała książkę. Nie warto, są ciekawsze pozycje.

Książka prezentuje łzawy bełkot celebryty. Ta łzawa część powtarza się przez cała książkę. Nie warto, są ciekawsze pozycje.

Wielki szacun Panie Filipie za tą książkę . Dziękuję że mogłam ją przeczytać . To był emocjonalny rollercoaster.

Wielki szacun Panie Filipie za tą książkę . Dziękuję że mogłam ją przeczytać . To był emocjonalny rollercoaster.

Jest to terapeutyczny dziennik rodzica. Odsłuchanie audiobooka, czytanego jeszcze przez samego autora, zrobiło na mnie duże wrażenie.

Jest to terapeutyczny dziennik rodzica. Odsłuchanie audiobooka, czytanego jeszcze przez samego autora, zrobiło na mnie duże wrażenie.

Książka o miłości, po przeczytaniu której pan z telewizji stał mi się bliższy.
Czytałam i płakałam, fragmentami była mi bardzo bliska i terapeutyczna.

Książka o miłości, po przeczytaniu której pan z telewizji stał mi się bliższy.
Czytałam i płakałam, fragmentami była mi bardzo bliska i terapeutyczna.

To dziennik terapeutyczny, i nie o wartość literacką tu chodzi. Wieloletnia walka z depresją, hejtem, losem.

To dziennik terapeutyczny, i nie o wartość literacką tu chodzi. Wieloletnia walka z depresją, hejtem, losem.

Bardzo rzadko czytam książki pisane przez różnej maści celebrytów, bo zazwyczaj są to straszne gnioty. Ta książka jakoś mnie przyciągnęła i przebrnęłam przez nią w jeden dzień. Oceniam ją na 4. To taka wyśrodkowana ocena, bo książkę należałoby ocenić co najmniej w dwóch płaszczyznach i to byłyby dwie skrajne oceny. Emocjonalnie - bomba, trzyma czytelnika, wzrusza, zagląda gdzieś bardzo głęboko. A technicznie, literacko - niestety chaos, mnóstwo powtórzeń, właściwie ciężko się momentami było połapać co jest wizją autora, co wspomnieniem, a co jakąś przytoczoną rozmową. Zabrakło tam dobrej redakcji i jakiegoś ułożenia treści, żeby czytelnik się nie mylił. To mnie bardzo męczyło podczas czytania więc lepszej oceny nie dam. Gniot ubrany w ekstremalne momentami emocje, ale przy takiej historii emocje (chyba) nie mogłyby być inne.

Bardzo rzadko czytam książki pisane przez różnej maści celebrytów, bo zazwyczaj są to straszne gnioty. Ta książka jakoś mnie przyciągnęła i przebrnęłam przez nią w jeden dzień. Oceniam ją na 4. To taka wyśrodkowana ocena, bo książkę należałoby ocenić co najmniej w dwóch płaszczyznach i to byłyby dwie skrajne oceny. Emocjonalnie - bomba, trzyma czytelnika, wzrusza, zagląda...

Nigdy nie byłem fanem ani antyfanem (hejterem) Filipa Chajzera. Lubię go za to, że, tak jak ja, wychowywał się na warszawskim Ursynowie. I za to, że jest w moim wieku. OK, kilka lat młodszy, ale o Rafale Trzaskowskim też mawiam, że lubię chłopa za to, że jest z Warszawy i ma tyle lat, co ja, a ten z kolei jest ode mnie starszy, więc w sumie wychodzi na zero.
Wracając do Chajzera juniora, raczej odbierałem go jako telewizyjnego klauna, dziecko TVN-u, mistrza przypałów, wychowanego pod kloszem synalka znanego prezentera. Zresztą w książce Filip potwierdza to, że jest mistrzem przypałów oraz, że finansowo nigdy mu niczego nie brakowało. Czy po przeczytaniu "Niejednoznacznie pozytywnego" dalej odbieram Filipa Chajzera jako współczesnego Stańczyka? Nie, bo wiele rzeczy jest tutaj wyjaśnione. Wyjaśnione w sposób logiczny. Wierzę, że to co napisał Filip to prawda. I za to wielki plus ode mnie. Kolejny plusior za pisanie o swojej depresji. Natomiast ja mam jeszcze coś takiego, że zawsze zastanawiam się, czy bohater książki, w tym wypadku autobiografii, mógłby zostać moim kumplem. I tu bez wahania odpowiem, że nie. Jako osobie spokojnej, walczącej z pośpiechem, lubiącej skupić się na jednym zadaniu, ciężko mi jest się dogadać z ADHD-owcem. Bałbym się, że młody Chajzer nie wysłucha tego co do niego mówię, bo w jego głowie będzie się kłębiło kilka innych spraw i pomysłów. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, którzy nie słuchają. Szybko się do nich zrażam. Dialog to mówienie i słuchanie, zawsze w parze, nigdy nie pojedynczo.
Oczywiście książkę powinno się oceniać nie po tym, czy jej bohater (i autor) będzie moim herbatnikiem czy nie, tylko po tym jaka ta książka jest. I tu dałem 7 gwiazdek. Aż siedem, bo lektura mnie wciągnęła, przeczytałem szybko i z zaciekawieniem. Tylko siedem, gdyż uważam, że wstawienie całych zapisków tego, co działo się z Filipem po śmierci Maksa było zbyt intymne. Oczywiście jeśli to opublikowanie notatek miało w jakikolwiek sposób pomóc autorowi wrócić do równowagi psychicznej, to super, brawo. Miał prawo opublikować i zrobił to. Tak samo ja mam prawo napisać, że nie do końca mi się to podobało, mi wystarczyłby ogólny zarys, a zamiast szczegółów skupienie się na codziennej egzystencji w tym ciężkim okresie życia. No ale jest to już trochę czepianie się i próba wytłumaczenia czemu 7 gwiazdek a nie np. 8 czy 9.
Jednego po przeczytaniu książki nie jestem cały czas zrozumieć. Jaką szują trzeba być żeby wysyłać ojcu na telefon zdjęcia ze śmiertelnego wypadku jego syna? Filip Chajzer to król przypałów, odwalił w swoim życiu niejedną głupotę, ale nic nie tłumaczy kogoś, kto w zamian wysyła mu takie fotki.
Za sięgnięcie po książkę chcę bardzo podziękować mojej ślubnej. Sam bym "Niejednoznacznie pozytywnego" nigdy nie kupił, choćby z racji na cenę. A przeczytać tę pozycję warto.

Nigdy nie byłem fanem ani antyfanem (hejterem) Filipa Chajzera. Lubię go za to, że, tak jak ja, wychowywał się na warszawskim Ursynowie. I za to, że jest w moim wieku. OK, kilka lat młodszy, ale o Rafale Trzaskowskim też mawiam, że lubię chłopa za to, że jest z Warszawy i ma tyle lat, co ja, a ten z kolei jest ode mnie starszy, więc w sumie wychodzi na zero.
Wracając do...

Jeśli lubicie propozycje pełne emocji, wzruszeń, wyciskające łzy- to polecam bardzo osobistą książkę Filipa Chajzera " Niejednoznacznie pozytywny". Jest to właściwie pamiętnik spisywany w najtragiczniejszym okresie życia dziennikarza. To szczery opis walki z depresją i niemocą. Ta książka ma bardzo intymny charakter, gdyż autor niejednokrotnie zwraca się w niej do tragicznie zmarłego , ukochanego synka. Pisanie o swych odczuciach i emocjach stało się dla Filipa Chajzera formą terapii, która przynosiła mu ukojenie.
W tej lekturze poruszanych jest sporo ważnych i ciężkich tematów jak śmieć dziecka, żałoba, depresja, próby samobójcze ale także zachowania paparazzich oraz hejt.
Książka jest z jednej strony ważna dla osób o podobnych przeżyciach - być może wskaże drogę jak radzić sobie z podobnymi emocjami. Z drugiej zaś strony lektura wywołuje refleksje o kruchości ludzkiego życia, o tym jak w jednym momencie nasza egzystencja może się zmienić o 180 stopni.
Dlatego doceniajmy każdą chwilę życia, nie traćmy czasu na złe emocje, pamiętajmy o bliskich i cieszmy się każdym dniem.
Dziękuję Wydawnictwu Luna za możliwość poznania tej poruszającej książki.

Jeśli lubicie propozycje pełne emocji, wzruszeń, wyciskające łzy- to polecam bardzo osobistą książkę Filipa Chajzera " Niejednoznacznie pozytywny". Jest to właściwie pamiętnik spisywany w najtragiczniejszym okresie życia dziennikarza. To szczery opis walki z depresją i niemocą. Ta książka ma bardzo intymny charakter, gdyż autor niejednokrotnie zwraca się w niej do...

Bardzo wciągająca, chociaż momentami trudna emocjonalnie.

Bardzo wciągająca, chociaż momentami trudna emocjonalnie.