Dewajtis

❤️❤️

❤️❤️

Tak nostalgicznie...

Tak nostalgicznie...

Kiedyś lubiłam tę historię i po latach nic się nie zmieniło. Cudowny serial zmobilizował mnie do ponownego sprawdzenia lektury. Ten model pozytywnego bohatera jest mi tak staromodnie bliski😊. Spokojny, mądry, pracowity, opanowany, dobry zawsze🥰. Ideał.

Kiedyś lubiłam tę historię i po latach nic się nie zmieniło. Cudowny serial zmobilizował mnie do ponownego sprawdzenia lektury. Ten model pozytywnego bohatera jest mi tak staromodnie bliski😊. Spokojny, mądry, pracowity, opanowany, dobry zawsze🥰. Ideał.

Jest takie przysłowie : trawa zawsze wydaje się zieleńsza tam gdzie nas nie ma. Czasami szukając cząstki swojej duszy w obcej literaturze zapomina się iż swojska, nasza rezonuje z duszą najlepiej.
Jakoś tak cieplej mi na sercu po przeczytaniu tej powieści.
Powieści w jakiej pojawiają się ciągle istniejące problemy.
Czy i teraz, nawet bardziej niż kiedys, nie potrzebujemy stwierdzenia : nie oceniaj książki po okładce? Czy nie ważna jest tak samo miłość, wiara i nadzieja? Czyż nie każdy z nas szuka swojego miejsca na ziemi i swojego sposobu by żyć?
Większość z nas przecież wierzy, że nawet mały uśmiech wobec kogoś wróci do nas dobrem w najmniej oczekiwanym momencie. Momencie kiedy to my będziemy w potrzebie.
Pewne sprawy się nie zmieniają... i dobrze bo przecież świat potrzebuje i stałości, skały.
Ubrane to wszystko jest w naszą cudowną, polską naturę nie tylko tą organiczną, ale i ludzką.
Ładniuchno się to czyta i łżę także wyciśnie i uśmiech rozpali.
Moja dusza bije ciepłem rozgrzanych na słońcu pól uprawnych, zapachem chłodnej kniei. Naszą cudowną polską przyrodą.

Jest takie przysłowie : trawa zawsze wydaje się zieleńsza tam gdzie nas nie ma. Czasami szukając cząstki swojej duszy w obcej literaturze zapomina się iż swojska, nasza rezonuje z duszą najlepiej.
Jakoś tak cieplej mi na sercu po przeczytaniu tej powieści.
Powieści w jakiej pojawiają się ciągle istniejące problemy.
Czy i teraz, nawet bardziej niż kiedys, nie potrzebujemy...

Wyjątkowo długo nie mogłam się wciągnąć. Dopiero fragment z pszczołami okazał się przełomowy, do tego stopnia, że po zakończeniu postanowiłam wrócić do początku, co zdarzyło mi się pierwszy raz.

Wyjątkowo długo nie mogłam się wciągnąć. Dopiero fragment z pszczołami okazał się przełomowy, do tego stopnia, że po zakończeniu postanowiłam wrócić do początku, co zdarzyło mi się pierwszy raz.

Ta lektura to prawdziwa uczta dla kogoś, kto wreszcie rozsmakował się w klasyce literatury. Od dawna zamierzałam poznać ten tytuł, wreszcie mi się to udało.
Z początku ciężko było mi się przestawić na język, jakim pisana jest książką, ale gdy w końcu przywykłam, mknęłam przez strony, coraz bardziej zachwycając się losami Marka, Marty, Ireny i innych nietuzinkowych bohaterów.
Nie wiem, czego spodziewałam się po tej lekturze, ale znalazłam w niej wszystko, czego od książki oczekuję. Konkretna fabuła, bez lania wody i zbędnych dialogów. Trafne przesłania i wiele zdań, które potrafią trwale zapisać się w pamięci. Morały, stare przepowiednie i idealnie oddaną rzeczywistość tamtych lat, tak odległych przecież.
Niejednokrotnie się ubawiłam, parę razy wzruszyłam i odczułam trwogę, żal, łącząc się z Marekiem, gdy pędził ocalić swój ukochany Dąb.
Takich książek pragnę czytać więcej. Tym bardziej cieszę się, że dzisiaj te stare powieści są wznawiane i tak pięknie oprawiane. Wówczas karmię nie tylko duszę, ale też oczy.

Ta lektura to prawdziwa uczta dla kogoś, kto wreszcie rozsmakował się w klasyce literatury. Od dawna zamierzałam poznać ten tytuł, wreszcie mi się to udało.
Z początku ciężko było mi się przestawić na język, jakim pisana jest książką, ale gdy w końcu przywykłam, mknęłam przez strony, coraz bardziej zachwycając się losami Marka, Marty, Ireny i innych nietuzinkowych...

Wbrew pozorom - ta opowieść nie jest aż tak sielankowa jak zwykli ją przedstawiać krytycy. Podobał mi się główny wątek, imponowały mi postawy patriotyczne i... proeko w wykonaniu Ragisa. Główny bohater przeżywał znamienne dla epoki wahania, musiał wybierać między spełnieniem a powinnoscia. Kiedyś powinnosc określała niemal wszystkie czyny człowieka, przynajmniej oficjalnie - w praktyce oczywiście bywało różnie. W pewnym momencie odniosłam wrażenie że Marek Czertwan jest w matni, jak w starogreckiej tragedii..Ale znalazł wyjście. Narrator daje do zrozumienia że nasza codzienność też może mieć pomyślny finał

Wbrew pozorom - ta opowieść nie jest aż tak sielankowa jak zwykli ją przedstawiać krytycy. Podobał mi się główny wątek, imponowały mi postawy patriotyczne i... proeko w wykonaniu Ragisa. Główny bohater przeżywał znamienne dla epoki wahania, musiał wybierać między spełnieniem a powinnoscia. Kiedyś powinnosc określała niemal wszystkie czyny człowieka, przynajmniej oficjalnie...

Ciekawa. Jedynie trudnym językiem napisana, ale myślę, że idzie się przyzwyczaić, gdybym czytała takich książek więcej.

Ciekawa. Jedynie trudnym językiem napisana, ale myślę, że idzie się przyzwyczaić, gdybym czytała takich książek więcej.

“Dewajtis” czytałam jakieś 15 lat temu. Ponieważ nadal mam tę książkę w swojej bibliotece, postanowiłam sięgnąć po nią ponownie. Cieszę się, że klasyki literatury polskiej wracają i z przyjemnością widzę ich wznowienia. Odczuwamy lekką ekscytację, bo przecież autorka pisała w okresie pozytywizmu. Pisała to, co przeżywała. Znała ten czas, także realizm wydarzeń nie może z niczym innym porównać. Książka pozwala przenieść się na tereny Żmudzi w czasy, kiedy Polski nie ma na mapach, opada kurz po powstaniu styczniowym. Poznajemy wieś, w której ludzie żyją według pór roku, w swoim własnym rytmie, według własnych zasad. Ciężka praca, honor nie pozwala zapomnieć im, skąd się wywodzą. Autorka idealnie ukazała obyczaje, wierzenia. Oddała całą wrażliwość epoki. I ten język. Piękne jest czytać książki, która została napisana w tak odległej epoce.Czy to nie jest piękne, czytać książkę, która została napisana w odległej epoce. Dla mnie, to niezapomniana podróż w czasie.

Miłość, zaufanie, oddanie wartościom, patriotyzm. Dewajtis to pradawny dąb. Wielki, dostojny z olbrzymimi konarami. Jest symbolem ludzkiej siły, mocnego charakteru, wiary, niezniszczalności. Dużo widział i wiele słyszał. Szczególny sentyment miał do niego główny bohater, Marek Czertwan.

“Dewajtis” czytałam jakieś 15 lat temu. Ponieważ nadal mam tę książkę w swojej bibliotece, postanowiłam sięgnąć po nią ponownie. Cieszę się, że klasyki literatury polskiej wracają i z przyjemnością widzę ich wznowienia. Odczuwamy lekką ekscytację, bo przecież autorka pisała w okresie pozytywizmu. Pisała to, co przeżywała. Znała ten czas, także realizm wydarzeń nie może z...

Świetna , lekka opowieść , o dawnych czasach . Lekko się czyta, choć mało zaskakująca , bo w niektórych momentach jest wiadome jak się rozwinie sytuacja.

Świetna , lekka opowieść , o dawnych czasach . Lekko się czyta, choć mało zaskakująca , bo w niektórych momentach jest wiadome jak się rozwinie sytuacja.