Rose Madder

Poruszająca książka o przemocy domowej. Elementy fantastyczne nawet zbędne, ale historia głównej bohaterki bardzo, bardzo wiarygodna i mocna.

Poruszająca książka o przemocy domowej. Elementy fantastyczne nawet zbędne, ale historia głównej bohaterki bardzo, bardzo wiarygodna i mocna.

7/10

7/10

Od samego początku zostałam wciągnięta w ten mroczny świat. Poznajemy Rosie Daniels, która odważnie decyduje się porzucić swojego męża. Jej życie było piekłem, to najlepsze słowo, które je opisuje, ale w końcu zebrała odwagę i postanowiła zacząć od nowa. Jednak jej psychopatyczny mąż nie daje za wygraną i robi wszystko, aby ją odnaleźć.

Pewnego dnia Rosie kupuje obraz, który zawiesza na ścianie swojego nowego mieszkania. Nieoczekiwanie jej mąż ją znajduje, a kobieta przenosi się nagle do innej rzeczywistość przez wejście do obrazu.

Ta książka ukazuje brutalność, z jaką kobiety często się spotykają. Cała historia poruszyła mnie głęboko, ale co najważniejsze, pokazuje, że zawsze można zacząć od nowa, ale potrzebna jest odwaga, aby to zrobić, a ona przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie.

Jeśli ktoś z Was jeszcze nie czytał tej książki, gorąco ją polecam. Nie pożałujecie. Nie mogę już więcej zdradzić, bo trzeba ją po prostu przeczytać.

Od samego początku zostałam wciągnięta w ten mroczny świat. Poznajemy Rosie Daniels, która odważnie decyduje się porzucić swojego męża. Jej życie było piekłem, to najlepsze słowo, które je opisuje, ale w końcu zebrała odwagę i postanowiła zacząć od nowa. Jednak jej psychopatyczny mąż nie daje za wygraną i robi wszystko, aby ją odnaleźć.

Pewnego dnia Rosie kupuje obraz,...

Ogólnie dobra , ale miejscami zaczynała mi się już dłużyć . Jednak na koniec można odczuć satysfakcję

Ogólnie dobra , ale miejscami zaczynała mi się już dłużyć . Jednak na koniec można odczuć satysfakcję

Odłożyłem po kilku pierwszych stronach. Nie chodzi o to, że pisarz zaczyna za mocno, z tzw. "grubej rury". Po prostu sam początek lektury uświadomił mi, że już wyrosłem z Kinga.

Odłożyłem po kilku pierwszych stronach. Nie chodzi o to, że pisarz zaczyna za mocno, z tzw. "grubej rury". Po prostu sam początek lektury uświadomił mi, że już wyrosłem z Kinga.

Wspaniale było wrócić do Kinga w takim wydaniu. Historia Rose była wciągająca, pełna utrzymującego się napięcia i mistycznego motywu, który kupił mnie całkowicie.
Równocześnie jest to bolesny portret kobiety brutalnie skrzywdzonej, stłamszonej i zastraszonej. Nie widzę powodów do krytykowania autora za tworzone sylwetki kobiece - nie jest to może nic wybitnego, ale na pewno warsztatowo się broni.
Najbardziej uwielbiam symbolikę i nawiązania do innych powieści autora. I tu było nie inaczej, bo wyłapałam wzmianki o Mrocznej wieży jak i o innych znanych mi już tytułach Kinga.
Jest w tej powieści coś hipnotyzującego, co prowadzi mnie ku motywowi zakupionego przez Rose obrazu i sprawia to, że powieść ciągle w mojej głowie pozostaje.

Wspaniale było wrócić do Kinga w takim wydaniu. Historia Rose była wciągająca, pełna utrzymującego się napięcia i mistycznego motywu, który kupił mnie całkowicie.
Równocześnie jest to bolesny portret kobiety brutalnie skrzywdzonej, stłamszonej i zastraszonej. Nie widzę powodów do krytykowania autora za tworzone sylwetki kobiece - nie jest to może nic wybitnego, ale na pewno...

Historia przedstawia losy Rosie Daniels, która po wielu latach nieszczęśliwego małżeństwa postanawia odejść od męża i rozpocząć nowe życie w innym mieście. I pewnie mogłaby żyć spokojnie, gdyby nie fakt, iż mąż (bezwzględny sadysta, zadający tylko ból i cierpienie) podąża jej tropem. Co więcej, aby osiągnąć swój cel, gotowy jest do dosłownie zamordowania każdego kto stanie na jego drodze. Pewnego dnia Rosie kupuje wyjątkowy obraz, który wiesza na ścianie swojego nowego mieszkania. I ma nadzieję, że będzie już tylko lepiej. Jednak w tym lepszym i spokojniejszym życiu przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a mąż odnajduje ją w najmniej oczekiwanym momencie. I żeby się z nim ostatecznie rozprawić Rosie przenika do świata ze swojego obrazu.

Moim zdaniem historia i kwestie w niej poruszane są ponadczasowe.
Niestety historia jest przygnębiająca.
Ukazuje brutalność mężczyzn wobec kobiet oraz bezbronność tychże kobiet. Co więcej przedstawia ludzką brutalność.

Wątek obrazu interpretuje jako symbol tego, że kobiety czasem tkwią w toksycznym związku i nie mogą się z niego wyswobodzić (z różnych przyczyn),dlatego też uczą się z tym żyć.
W książce jednak obraz przedstawiony został jako rozwiązanie istniejącego problemu. Co stanowi element fantastyczny całej historii.

Uniwersalnym przekazem, jaki dostrzegam w lekturze, jest to, iż nigdy nie jest za późno, aby zacząć wszystko od nowa.

Historia przedstawia losy Rosie Daniels, która po wielu latach nieszczęśliwego małżeństwa postanawia odejść od męża i rozpocząć nowe życie w innym mieście. I pewnie mogłaby żyć spokojnie, gdyby nie fakt, iż mąż (bezwzględny sadysta, zadający tylko ból i cierpienie) podąża jej tropem. Co więcej, aby osiągnąć swój cel, gotowy jest do dosłownie zamordowania każdego kto stanie...

Bardzo dobra pozycja ;)

Bardzo dobra pozycja ;)

Przekonała mnie ta opowieść. Pokazuje ona znaną nie od dziś prawdę, że największym potworem jest człowiek. Postać męża Rosie jest bardziej przerażająca niż wątki paranormalne, ale nie zgodzę się z opiniami, że były one zbędne. Ładną klamrą spięły tę historię w całość i przyniosły mi ostatecznie katharsis oraz poczucie sprawiedliwości.

Przekonała mnie ta opowieść. Pokazuje ona znaną nie od dziś prawdę, że największym potworem jest człowiek. Postać męża Rosie jest bardziej przerażająca niż wątki paranormalne, ale nie zgodzę się z opiniami, że były one zbędne. Ładną klamrą spięły tę historię w całość i przyniosły mi ostatecznie katharsis oraz poczucie sprawiedliwości.

Rosie Daniels żyje w piekle. Porażający ból wielokrotnie poobijanych ciężkimi buciorami nerek, niezliczone blizny po ugryzieniach i opuszki palców stwardniałe od regularnego przypalania papierosami. Morze wsiąkniętych w stary fartuch łez, utracone dziecko i poczucie, że tak musi być, że inaczej się nie da. Właściwie nie jest ciężko wyobrazić sobie, że po czternastu latach takiej gehenny kobieta nie wyobraża sobie, że jej życie mogłoby wyglądać inaczej. Czasem jednak wystarczy niewiele, w tym przypadku maleńka kropelka krwi, ale o jedna za dużo. Tylko tyle i aż tyle, by pobudzić udręczoną istotę, ciągle ludzką, choć upodloną do granic możliwości, do podjęcia trudnych, acz koniecznych dla przetrwania kroków.
Rozsądny głos w głowie Rosie walczy o uwagę, próbując ją zatrzymać, kiedy przekracza próg mieszkania i wyrusza w nieznane. Jako zabezpieczenie ma jedynie kartę kredytową męża, której wizja użycia i tak wydaje się jej niewyobrażalnie wielkim wyzwanie i ryzykiem. Idzie jednak, ucieka. I nawet dobry los stawia na jej drodze pomocnych ludzi, dzięki którym ma szansę wyjść na prostą. Czy Rosie dobrze wykorzysta moment? Czy policjant, któremu żona zwiała sprzed nosa bez uprzedzenia, tak po prostu odpuści?

Temat przemocy, przeszkód, także tych systemowych, z jakimi ofiary muszą się borykać, zapętlenie w poczuciu zależności i bezwartościowości - potężnie to wybrzmiewa z kart powieści. Jednak nie byłaby to książka Kinga, gdyby nie wpadły elementy surrealistyczne. Czyżby ktoś tu oszalał od nadmiaru wrażeń? A może w równoległej rzeczywistości jest droga, która prowadzi do wolności?

Bardzo długo toczy się akcja na poziomie obyczajowym. Choć sceny opisane w tej pierwszej części są mocne i nie brakuje w nich totalnej psychozy, to jednak dopiero później wkracza ten nieprawdopodobny element, który tak ogromnie uwielbiam u Autora. Jest go tu jednak stosunkowo mało, w związku z czym "Rose Madder" nie stanie się moim faworytem wśród powieści Kinga. Niemniej jednak emocji podczas lektury nie zabrakło, a cała historia, pomysł na bohaterów i powiązanie między rzeczywistością, a tym, co wymyka się umysłowi, jak zwykle na najwyższym poziomie.

Rosie Daniels żyje w piekle. Porażający ból wielokrotnie poobijanych ciężkimi buciorami nerek, niezliczone blizny po ugryzieniach i opuszki palców stwardniałe od regularnego przypalania papierosami. Morze wsiąkniętych w stary fartuch łez, utracone dziecko i poczucie, że tak musi być, że inaczej się nie da. Właściwie nie jest ciężko wyobrazić sobie, że po czternastu latach...