Złodziejka opowieści

Książka rozpoczyna się prologiem, w którym opisana jest sytuacja mająca wpływ na wiele wydarzeń. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Rozdziały są długie, ale przyjemny styl pisania autorki i wciągająca fabuła sprawiają, że książkę czyta się szybko. Myślę, że jest to kryminał, który może się spodobać głównie kobietom ze względu na takie wątki jak wątek miłości, zdrady, zazdrości o faceta, a także przyjaźni między kobietami.

Książka rozpoczyna się prologiem, w którym opisana jest sytuacja mająca wpływ na wiele wydarzeń. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Rozdziały są długie, ale przyjemny styl pisania autorki i wciągająca fabuła sprawiają, że książkę czyta się szybko. Myślę, że jest to kryminał, który może się spodobać głównie kobietom ze względu na takie wątki jak wątek miłości,...

Przyzwoity kryminał ze starej szkoły, tylko dlaczego po czesku?
Bohater po nieprzespanej nocy miał "czerwone bielma", a bohaterka zrobiła sobie makijaż "tuszem do powiek", i to aż dwa razy. Jedna pani była "niewolniczką" drugiej pani, a inna dla niej "oporą". Dobrze, że nie "oborą". Pewnie tłumaczowi wyrwało się "nieopacznie". I tak co krok. Brr.....

Przyzwoity kryminał ze starej szkoły, tylko dlaczego po czesku?
Bohater po nieprzespanej nocy miał "czerwone bielma", a bohaterka zrobiła sobie makijaż "tuszem do powiek", i to aż dwa razy. Jedna pani była "niewolniczką" drugiej pani, a inna dla niej "oporą". Dobrze, że nie "oborą". Pewnie tłumaczowi wyrwało się "nieopacznie". I tak co krok. Brr.....

Pierwszy tom cyklu podobał mi się bardziej. Michaela Klevisová dysponuje niezwykłym darem tworzenia klimatu i otaczania wątku kryminalnego ciekawymi wątkami obyczajowymi. Tłumacz „odkłada szklanki”, a ja myślałam, że się je odstawia.

Pierwszy tom cyklu podobał mi się bardziej. Michaela Klevisová dysponuje niezwykłym darem tworzenia klimatu i otaczania wątku kryminalnego ciekawymi wątkami obyczajowymi. Tłumacz „odkłada szklanki”, a ja myślałam, że się je odstawia.

Tom 2 cyklu 'Inspektor Bergman' wg mnie lepszy niż 1.
Cykl ciekawie prowadzony – autorka zdecydowała się na mariaż kryminału z obyczajówką, z tym że tłem obyczajowym nie jest życie inspektora, tylko życie bohaterów tragedii. Mnie taki zabieg b. odpowiada, bo dzięki temu w każdym tomie wątek obyczajowy jest bardziej urozmaicony niż monotematyczne snucie się wokół tych samych wciąż policjantów.
Jeśli ktoś lubi obyczajowe – polecam.
Jeśli ktoś lubi by się działo, sensacje, i krew – odradzam.

Tom 2 cyklu 'Inspektor Bergman' wg mnie lepszy niż 1.
Cykl ciekawie prowadzony – autorka zdecydowała się na mariaż kryminału z obyczajówką, z tym że tłem obyczajowym nie jest życie inspektora, tylko życie bohaterów tragedii. Mnie taki zabieg b. odpowiada, bo dzięki temu w każdym tomie wątek obyczajowy jest bardziej urozmaicony niż monotematyczne snucie się wokół tych samych...

Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, czy niezbyt udanej redakcji, ale pod względem językowym nie czytało się tego dobrze.

Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, czy niezbyt udanej redakcji, ale pod względem językowym nie czytało się tego dobrze.

Książka bardzo fajna. Podobał mi się opis wszystkich bohaterów. Fabuła bardzo dobrze wymyślona i opisana. Polecam

Książka bardzo fajna. Podobał mi się opis wszystkich bohaterów. Fabuła bardzo dobrze wymyślona i opisana. Polecam

Czeski kryminał powinien być osobnym gatunkiem literackim. Bo czy można pisać o morderstwach z lekkością opowieści rodem z filmu ,,Pod jednym dachem"?

Anna Walenta scenarzystka popularnego tasiemcowego serialu ,,Podwórze" zostaje zadźgana widłami podczas weekendowego wyjazdu ekipy filmowej do podmiejskiej posiadłości jej koleżanki Ester Czarnej. Kto jest mordercą? Okazuje się, że Anna zalazła za skórę wielu osobom i motywów zbrodni mogło być bardzo wiele. A co z tym ma wspólnego ucieczka jej 17-sto letniej córki z domu poprawczego? Kto jeszcze musi zginąć? O czym wie Ester i czego nie chce ujawnić ze swej przeszłości? Pytania się mnożą, a czytelnik nie ma w zasadzie możliwości poznania, kto tak właściwie jest głównym bohaterem tej powieści. Narracja osobowa przeskakuje bowiem w dowolny sposób z jednej postaci do drugiej. I każdy w swoim sumieniu uważa się za niewinnego. Kto zatem zabił? Intrygujące...
Na szczęście jest jeszcze ekipa śledcza pod kierownictwem inspektora Bergmana, która pomału, zagłębia się we wszystkie aspekty zbrodni i analizuje każdy ślad.
Cała historia jest na tyle pokomplikowana, że wciąga w swój wir niczym serial telewizyjny, choć bez morderczego dreszczyku. Ot, czeski kryminał.

Czeski kryminał powinien być osobnym gatunkiem literackim. Bo czy można pisać o morderstwach z lekkością opowieści rodem z filmu ,,Pod jednym dachem"?

Anna Walenta scenarzystka popularnego tasiemcowego serialu ,,Podwórze" zostaje zadźgana widłami podczas weekendowego wyjazdu ekipy filmowej do podmiejskiej posiadłości jej koleżanki Ester Czarnej. Kto jest mordercą? Okazuje...

Po przeczytaniu dwóch książek, mogę powiedzieć, że lubię kryminały M. Klevisovej.

Odpowiadają mi powtarzające się w nich charakterystyczne cechy - logiczna fabuła, ciekawe portrety psychologiczne bohaterów, rozbudowane tło obyczajowe, naturalne dialogi, akcja, w której nie ma wyścigu z czasem. Nie ma też okrucieństwa, znęcania się nad ofiarami, ani tortur. Zbrodnie popełniają zwykli ludzie. Dochodzi do nich niejako przypadkowo, w afekcie, pod wpływem nagłego impulsu, czyli tak, jak to ma najczęściej miejsce w przypadku zabójstw dokonywanych w realnym świecie.

Prosty styl autorki pozbawiony zbędnego gadulstwa i ozdobników uprzyjemnia czytanie, choć liczne błędy redakcyjne (w moim wydaniu) irytują, np. w opisie koszenia trawy kosą, bohaterka po skończonej pracy odwiesza na gałąź piłę (!),razi nadużywanie niektórych słów - rekord pobiła 'podrażniona', można znaleźć też dziwaczne określenia jak chociażby 'kłamczyni'. Z sympatii do autorki, na te niedociągnięcia ze strony wydawnictwa przymykam oko i już czekam na kolejne (wydane po polsku) tomy serii.

Po przeczytaniu dwóch książek, mogę powiedzieć, że lubię kryminały M. Klevisovej.

Odpowiadają mi powtarzające się w nich charakterystyczne cechy - logiczna fabuła, ciekawe portrety psychologiczne bohaterów, rozbudowane tło obyczajowe, naturalne dialogi, akcja, w której nie ma wyścigu z czasem. Nie ma też okrucieństwa, znęcania się nad ofiarami, ani tortur. Zbrodnie...

DOBRZE, NAWET LEPIEJ
Idąc za ciosem, zaraz po „Krokach mordercy”, przeczytałam od razu drugą książkę Klevisovej, „Złodziejkę opowieści”. Jest równie dobra jak pierwsza, a może nawet lepsza, chociaż trochę inaczej są rozłożone akcenty. To powieść, w której rozwiązywanie zagadki kryminalnej odgrywa dużo większą rolę, niż tło obyczajowe, chociaż i ono jest świetnie zarysowane. Akcja rozgrywa się wśród scenarzystów serialu telewizyjnego i naprawdę z dużą ciekawością obserwowałam sobie to środowisko od kuchni.

Niestety, tym razem wydawnictwo zaoszczędziło na redakcji. „Skąd inąd”? „Była kłamczynią”? Nie wystarczy kłamczucha? Tłumaczenie w porządku, ale w stopce redakcyjnej jako redaktorka i korektorka figuruje ta sama osoba. W poprzedniej książce ta sama pani była odpowiedzialna tylko za korektę. Szkoda. Nie jest tragicznie, ale niedociągnięcia językowe widać, bo nikt nie jest doskonały. Zawsze co dwie głowy, to nie jedna.

Drodzy szefowie wydawnictwa „Stara szkoła”, uwierzcie, na dłuższą metę, to się nie opłaca. Klevisová pisze dla trochę bardziej rozgarniętego czytelnika. Nie dla tego samego, który czyta Piotrowskiego, Mossa i Mroza. Proszę, nie zakładajcie, że kryminały czytają tylko osoby, które nie potrafią odróżnić przymiotnika od przysłówka.

Przeczytałam na okładce, że Klevisová jest dwukrotną laureatką nagrody „Najlepsza czeska powieść kryminalna”, moim zdaniem, całkowicie zasłużenie. Zastanawiam się teraz, dlaczego, kiedy czytam książki nagradzane w polskich konkursach literackich (wyjątki potwierdzają regułę),to nie dość, że się nie zachwycam, to jeszcze przychodzą mi do głowy rozmaite teorie spiskowe.
www.czytacz.pl

DOBRZE, NAWET LEPIEJ
Idąc za ciosem, zaraz po „Krokach mordercy”, przeczytałam od razu drugą książkę Klevisovej, „Złodziejkę opowieści”. Jest równie dobra jak pierwsza, a może nawet lepsza, chociaż trochę inaczej są rozłożone akcenty. To powieść, w której rozwiązywanie zagadki kryminalnej odgrywa dużo większą rolę, niż tło obyczajowe, chociaż i ono jest świetnie zarysowane....

Kroki mordercy podobały mi się bardziej. Nigdy nie sądziłam że tak wygląda praca scenarzystów.

Kroki mordercy podobały mi się bardziej. Nigdy nie sądziłam że tak wygląda praca scenarzystów.