Katarzyna Puzyńska

Ja nie czytałam serii o Lipowie. Wiele lat temu sięgnęłam po „Motylka”, ale nie przypadł mi do gustu. Do serii nigdy nie wróciłam. Pomimo jej popularności, nie czułam takiej potrzeby. Aż pojawił się „Eksponat”, który wprost zalał mój feed na Insta, Goodreadsie i LC. Postanowiłam więc sięgnąć po Puzyńską jeszcze raz i sprawdzić, czy coś się zmieniło. I zmieniło się, zaiste. Trening czyni mistrza, a więc na pierwszy plan wysuwa się dużo lepszy warsztat pisarski autorki. Jest to najważniejszy element, na który od razu zwróciłam uwagę. Akcja „Eksponatu” wciąga niemal od samego początku i przez cały czas trzyma w napięciu. Nie ma miejsca na nudę! Historię poznajemy w różnych liniach czasowych, a im dalej w las, tym więcej pytań i wątpliwości. Z każdym kolejnym rozdziałem czułam się bardziej zaintrygowana, chciałam wiedzieć, co tu się, do cholery, wyprawia. A i zakończenie mnie nie rozczarowało, bo rozwiązanie było zaskakujące i szokujące. Ani przez moment nie pomyślałam, że tak to się skończy! Urzekły mnie te bardziej i mniej subtelne mrugnięcia okiem i ukłony w stronę amerykańskich pisarzy, a odnajdywanie powiązań było dla mnie świetną zabawą. Autorka postanowiła akcję swojej powieści przenieść do Ameryki. Pomysł może nie wyjątkowo oryginalny, ale realizacja poszła zaskakująco dobrze. Poza jednym szczegółem, który mierził mnie i kuł w kręgosłup przez cały czas. Ja rozumiem, że Kopp ma specyficzny sposób mówienia. I ja naprawdę rozumiem potrzebę konsekwencji w tej kwestii (nikt tak nie lubi konsekwencji tak jak ja). Ale tutaj okazała się ona z założenia błędna. Dlaczego? A no dlatego, że akcja dzieje się w Ameryce, więc nasza bohaterka jest zmuszona MOWIĆ PO ANGIELSKU. Zmiana języka wymusza na zarówno na ludziach, jak i na książkowych bohaterach zmianę idiolektu. ZAWSZE. BEZ WYJĄTKU. Więc w tej sytuacji dodawanie „co” na końcu każdego pytania jest po prostu nielogiczne. Bo niby jak by to w ogóle miało brzmieć? Może i się czepiam szczegółów. Może jestem jedyną osobą, która zwróciła na to uwagę. Ale to właśnie ten detal, to niedopatrzenie sprawiło, że książkę, pomimo ciekawej akcji i dobrej konstrukcji, oceniłam tak, a nie inaczej.