św. Katarzyna Genueńska

Jako osoba, która z wiarą jest raczej na bakier nie sięgam często po książki poświęcone tematyce religijnej, a powiedziałabym raczej, że praktycznie w ogóle po nie nie sięgam. Niewierzącego i tak ciężko przekonać, a jest tyle innych rzeczy do przeczytania. Ponieważ jednak należało wykonać zadanie dotyczące książki o tematyce religijnej to jak już musiałam się z czymś zmierzyć to chociaż z czymś mocno nieoczywistym. Wybór padł zatem na św. Katarzynę z Geniu i jej „Traktat o czyśćcu”. AO tyle ciekawa to była lektura, że chociaż może dopiero po śmierci przekonam się czy faktycznie za brak wiary trafię do piekła, to równie mocno ciekawiło mnie jakby to było i na pośrednim przystanku. Bo o ile piekielne ognie i czary ze smołą mogę sobie wyobrazić, to nie bardzo wiem co by mnie czekało na stacji pośredniej. I może tyle humorystycznego podejścia, bo jak się okazuje rzecz wcale nie jest taka wesoła, a sama św. Katarzyna, ma swoją własną wizję tego wymiaru. I o dziwo chociaż można się z nią zgadzać lub nie myślę, że istotę czyśćca oddała dość rzetelnie. Dla tej świętej jest czyściec to nie miejsce a pewien stan, to proces, w którym następuje oczyszczanie duszy ludzkiej po śmierci, oparte na jej osobistych doświadczeniach mistycznych. Nie chodzi tu zatem o pobyt w jakimś mitycznym przedpieklu, ale na zrozumieniu istoty cierpienia i jego znaczenia dla duchowej transformacji. I tu kilka wniosków po lekturze. Po pierwsze, dla Świętej Katarzyny prawdziwe oczyszczenie duszy nie polega na fizycznym spaleniu czyśćcowego ognia, ale na głębokim procesie zrozumienia i zgody na Bożą miłość i sprawiedliwość. Po drugie, według Autorki po śmierci dusza napotyka Boga i Jego doskonałą sprawiedliwość, co staje się punktem wyjścia dla jej duchowego oczyszczenia. To sprawia, że uświadamia sobie popełnione grzechy, a to z kolei rodzi w niej głęboki ból i tęsknotę za nieskończoną miłością Bożą, co sprawia, że chce być bliżej Boga. I chociaż mnie ta narracja nie przekonuje, to nie zmienia to faktu, że doceniam fakt iż dla osoby głęboko wierzącej ta książka może zawierać mistyczną głębię, pozwalającą na umacnianie wiary i bliższe obcowanie z Bogiem. Dla zwykłego śmiertelnika, warta jest ona przeczytania z innego powodu – jest ona pięknie napisana, w dość poetycki sposób, co stanowi ciekawą konfrontację poetyką z zupełnie innej epoki. Co więcej, jeśli nie chce się tej książki czytać tak wprost to można ją też potraktować bardziej uniwersalnie, jak traktat o wartości cierpienia i jego wpływie na rozwój człowieka. Ja nie żałuję że przeczytałam. Co więcej, polecam serdecznie.