Magdalena Gajda

61/2024 Wbrew opisowi – nie jest to reportaż sensu stricto. To w zasadzie wywiad-rzeka, zapis rozmów z szeregiem osób w jakiś sposób związanych z narastającym problemem skrajnej otyłości. Podkreślam SKRAJNEJ – a więc utrudniającej lub wręcz uniemożliwiającej tzw. normalne codzienne funkcjonowanie. Autorka tego zbioru, Magdalena Gajda, to Społeczna Rzeczniczka Praw Osób Chorych na Otyłość, liderka krajowego ruchu na rzecz obrony praw człowieka, praw obywatelskich i praw pacjenta osób chorych na otyłość. Jest też osobą, która sama zmagała się z opisywanym problemem. Gajda rozmawia oczywiście z osobami dotkniętymi chorobą skrajnej otyłości, ale także naświetla zagadnienie z wielu innych stron. Jej rozmówcami są np. działacze fundacji i stowarzyszeń pacjentów bariatrycznych, lekarze specjalizujący się w leczeniu skrajnej otyłości i operacjach bariatrycznych, psychologowie i psychoterapeuci, specjaliści do spraw żywienia, ratownicy medyczni , pielęgniarki, pracownicy ośrodków pomocy społecznej, pracownicy zakładów pogrzebowych, a nawet scenarzystka serialu “Wielka woda” z Anną Dymną w pamiętnej roli osoby skrajnie otyłej, którą trzeba ewakuować z miejsca zagrożonego powodzią. Publikacja Magdaleny Gajdy to rzecz wstrząsająca, smutna i nie pozostawiająca złudzeń. To opowieść o konkretnych osobach (z których nie każda dożyła wydania książki),ale także – w szerokim kontekście – o rzeczywistości, w jakiej funkcjonują chorzy: o niewydolnym systemie opieki zdrowotnej czy społecznej pomocy. To także historia o dramatycznym wyalienowaniu, wykluczeniu społecznym, odwracaniu wzroku od ludzkiej tragedii, o społecznej znieczulicy. O cichych dramatach rozrywających się w czterech ścianach, które trzeba wyburzać, by móc wynieść pacjenta… lub jego zwłoki. Ale to także opowieść o ludzkiej determinacji i odwadze, walce o marzenia, cele i plany. To relacja o ludziach niosących pomoc na wielu etapach choroby pacjentów, ludziach pełnych empatii i szacunku do człowieka. Niestety - zatrważająca jest jednak bezwzględność statystyk pokazujących, nomen omen, wagę problemu, jego skalę i narastającą tendencję. Książka Magdaleny Gajdy to publikacja zatrważająca, ale niosąca ogromną wartość poznawczą – nie sposób przecenić jej waloru edukacyjnego. A takiej świadomości czy wręcz edukacji brakuje zarówno w życiu codziennym, jak i w szkolnej dydaktyce. Nasza szkolna oświata zajmuje się “palącą” kwestią wymiaru godzinowego lekcji religii – nie interesuje jej edukacja młodych ludzi w zakresie zdrowia, zasad prawidłowego odżywiania i dbania o prawidłowy rozwój.