Maria Halber

Dziewczyńska przyjaźń. Dwie dziewczynki spotykają się na rozpoczęciu roku szkolnego i zostają przyjaciółkami. Jak wiele z nas może się podpisać pod takim wspomnieniem? W przyjaźniach, tych zawartych w dzieciństwie ktoś zawsze jest „tą bardziej”. Bardziej kontaktową, rozrywkową czy ładniejszą. W „Strużkach” jest nią Kinga, przyjaciółka narratorki. Razem spędzają czas, bawią się i ocierają łzy by w miarę dorastania usuwać się w cień, zauważać siebie mniej w drugiej osobie i powoli odchodzić, chociaż miało być na zawsze. Narratorka szuka siebie podążając za Kingą, widzi toksyczność tej relacji by z rozczarowaniem rozejść się bez ostatnich słów. Bez wyjaśnień i potrzebnych, niewypowiedzianych przeprosin. Po wielu latach drogi dwóch już kobiet łączą się konfrontując zapomnianą przyjaźń. Napisana przepięknym językiem powieść Marii Halber pokazuje relacje, pod którymi tak wiele z nas może się podpisać, że przeżyło. Obsesyjne, niezdrowe i szukające uwagi, ale czy jeżeli nie mamy poczucia bycia kimś najważniejszym w rodzinie, to nie będziemy szukać tego w przyjaźni? Bardzo rozumiałam Agnieszkę, jej samotność i dopasowywanie się pod każdym względem dla Kingi, która dorastając zgubiła swoją przyjaciółkę w innych wartościach. „Kurczył się czas do matury, niebędącej przecież żadną metą, a raczej kolejnym pasem startowym […]”. Tym dla mnie jest ta powieść, czasem, dorastaniem i szukaniem siebie, kiedy myśląc, że coś się kończy powinniśmy pamiętać, że to jest całkiem odwrotne – to jest początek. Kolejny szczebel, kolejny schodek w naszym życiu, który trzeba puścić, albo o nim zapomnieć by nie wrócić i nie spaść. Koniec „Strużek” zostawia nam furtkę do przemyśleń, lubię takie zakończenia dające popis wyobraźni, bo od sympatii do bohaterów moje wnioski płyną w różne strony. Powieść jest wyborem w Klubie Czułej Czytelniczki w czerwiecu’24