E. Zdebska

Osobiście zachęcił mnie opis i okładka książki. Widzę, że poniektórym niezbyt przypadła ona do gustu, ale mnie tak. Dlaczego? Dlatego, że na okładce nie widnieje czyjaś wypudrowana przekształcona w Photoshopie twarz. Dotyczy to obu płci. Nie wiedzieć czemu wydawca sądzi, że ich „cudny” wygląd przyczyni się do sięgnięcia po książkę, jakbym mało naoglądała się codziennie ludzi na ulicy i portalach społecznościowych. Co do fabuły jest przyjemna i wcale taka niestereotypowa jak piszą inni. Zamki są wszędzie, królowie, księżniczki, rycerze tudzież patroni też. Liczy się główny powód, rdzeń historii, której fabuła obraca się naokoło niej. A ta jest oryginalna. Przynajmniej dla mnie, bo ja się z taką jeszcze nie spotkałam. Znam tylko powiedzenie, chociaż nie wiem, czy do końca powiedzeniem można to tak nazwać. Chorobą faktycznie jest, ale nie ma na nią lekarstwa. (nie napisze co bo zniszczę całą lekturę). Teraz trochę ponarzekam, żebyście nie pomyśleli, że stoję murem za autorką, bo tak nie jest, jestem w całości bezstronna. Pisarka naprawdę mogła rozwinąć fabułę, popchnąć w nią więcej intryg, rozwinąć zdarzenia i wlać głębsze emocje. Wszystko było tak szybkie, jak prawdopodobieństwo niewygranej w totolotka. Książka jest bardziej bajką, tylko wtedy kuleje przekaz. Brzmiałby mniej więcej tak: Nie każdy poznany w lesie mężczyzna jest zły. Dzieci nie powinny brać tego do siebie i dziewczynki w każdym innym wieku również nie. Bohaterowie byli trochę płytcy, zwłaszcza Largus. Skąd to zauroczenie, bo miłością tego raczej nie nazwę. Zakończenie przeczytałam dwa razy. Za pierwszym nie załapałam, o co chodzi. Niestety. Mój poziom odczuwanych emocji wynosił tyle, ile wskazuje monitor kardiogramu, kiedy staje serce. Moją ulubioną postacią był Feliks, szkoda tylko, że cieszyłam się nim przez może dwadzieścia stron. Sądziłam, że skoro zawarty był w opisie to będzie głównym bohaterem. Dodam jeszcze, że przeżyłam podwójny zawód. Początkowa więź Feliksa i Lisy przypominała mi relacje dwóch bohaterów jednego z moich ulubionych filmów „Zatrute pióro”, a co się okazało...Feliks jest jej ojcem. Kolejnym ulubionym bohaterem był Mrok. Facet pojawia się kilka razy w książce mniej niż Largus, a i tak jego więź z Lisą jest głębsza niż ta z Largusem. Ubolewam, nie dlatego, że tak nie powinno być, a dlatego, że powinien żyć. Książka prosiła się o więcej wątków, chociażby takich jak ponowne spotkanie Lisy z ojcem. Mógłby rzec wtedy: Jestem dumny z ciebie córko, życzę ci powodzenia na nowej drodze życia, zarówno w zawodzie, jak i w małżeństwie. Nie schrzań tego jak ja. Ogółem powieść i tak lepsza niż wiele innych książek polskich autorów, które uchodzą za FAJNE lub są sławniejsze, bo dostały się do lepszego wydawnictwa. Dla mnie na pewno przyjemniejsza choćby od dzikiej Nikity jakoby gaworzącej ostrym języczkiem na łamach własnej powieści. Jeżeli autorka natrafiłaby na ludzi, którzy pracują z pasją, powieść sięgnęłaby wyższych półek. A tak wygląda, to tak jak wygląda. Polecam, chociażby tylko dla dwudziestu stron Feliksa.