Edgar Allan Poe

Chyba pierwszy raz rozczarowałem się Poem. Wiadomo, że celował on w krótszych formach. Renomę zyskał dzięki wierszom i opowiadaniom, a niekoniecznie powieściom (ukończył tylko tę jedną). Teraz rozumiem, dlaczego. Losy Arthura Gordona Pyma (zamierzona zbieżność z nazwiskiem autora?),aczkolwiek usytuowane w intrygującym anturażu (wyprawa morska) i opowiedziane z literacką elegancją, nie pobudziły mojej wyobraźni. W utworze za dużo jest drobiazgowych opisów, niewiele wnoszących do fabuły i za mało psychologicznej głębi, z której przecież Poe słynął. Postaci, na czele z głównym bohaterem, wydają się nieomal papierowe! Historia przedstawiona jest w formie dziennika podróży, co dodatkowo czyni ją monotonną. W ostatnich rozdziałach następuje przyspieszenie akcji i pojawia się kilka ciekawych pomysłów fabularnych (np. nawiązanie do teorii pustej Ziemi). Nie zmienia to jednak faktu, że ów marynistyczny horror nie budzi ani grozy, ani fascynacji. Zresztą wbrew pozorom nie jest to horror, a książka podróżniczo-przygodowa, jakich w XIX w. powstawało wiele (vide: Defoe, Verne etc.). Warto dodać, że powieść Poego opublikowana w 1838 r. nieznacznie wyprzedziła legendarnego "Moby'ego Dicka" (1851 r.),którego akcja również zaczyna się na wyspie Nantucket i traktuje o żegludze na wielorybniku. Melville jednak napisał dzieło wybitne, Poe co najwyżej dobre.