Maurice Keen

Książka w większości opiera się na błędnych przesłankach. Większość źródeł na których opiera się autor, są źródłami teoretycznymi. Romanse rycerskie, traktaty o rycerstwie z wybiórczo stosowanymi źródłami opisującymi rzeczywistość (ale o tym niżej). Autor prawie w ogóle nie opiera się na aktach prawnych, szczególnie jest to widoczne we fragmentach o tym kim jest rycerz itp, gdzie prawo w różnych krajach określa kto jest a kto nie jest tzw rycerzem. Autor uznaje że rycerstwo istniało tak wcześnie jak IX-X wiek mimo że zupełnie oczywistym jest że rycerstwo na początku oznaczało coś zupełnie innego, a i ciężko nazwać kogoś rycerzem w powszechnym znaczeniu tego słowa, kiedy osoba ta nie posiadała lenna. Autor opisuje początki powstania rycerstwa i mimo ze sam odnosi się do czasów wcześniejszych i zauważa podobieństwa bardzo wielu zwyczajów i tradycji z germańskimi wojownikami, z ceremonią pasowania z etosem bohatera to jednak twierdzi że jednak wpływ tych czynników jest mało ważny. Autor wysuwa różne dziwne twierdzenia odnośnie religii i zwyczajów rycerskich, gdzie znowu nie zauważa analogi do czasów pogańskich, jak jego stwierdzenie o poświęcaniu broni czy sztandarów, mimo że jest to dokładna kalką z zachowań wszystkich ludów pogańskich w europie co zostało opisane już w starożytnym Rzymie. Tak można by długo wytykać błędy w książce ale przejdźmy dalej. Autor w końcowych rozdziałach pisze o najemnikach doby późnego średniowiecza i podaje cytaty z różnych źródeł odnośnie ich haniebnego zachowania aby pokazać kontrast między nimi i rycerzami, tyle tylko że takie same cytaty można z łatwością odnaleźć dla każdej epoki i dla każdej grupy łącznie z wyidealizowanymi przez autora rycerzami zakonnymi. Na koniec rozdział o walce i znaczeniu rycerstwa w schyłkowym okresie. Autor tam już w ogóle odleciał i jego wnioski są po prostu manipulacją. Autor stwierdza że rycerstwo było tak samo ważne w wojnach, w ogóle przechodząc nad tym że armie przez ich masowość (co zauważa) stały się nie rycerskie, a i sami rycerze przestali być główną siła armii, koniec XV wieku to dominacja wielkich bloków piechoty z bronią drzewcową i palną, rycerze zostają siłą pomocniczą, ciągle potrzebną, ale w coraz mniejszym zakresie. Na sam koniec muszę wytknąć nieścisłości odnośnie uzbrojenia, rozumiem że Anglicy uważają długi łuk za wynderwaffe, ale jest to mit, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, długie łuki pomagały w zwycięstwach w ściśle określonych warunkach nie zawsze, do tego nie powodowały jakiejś ogromnej śmiertelności co potwierdza wojna stuletnia i dwóch róż. W przeciwieństwie do ręcznej broni palnej o której autor ledwie wspomina. Jednak to jest dopiero sam koniec. Ogólny zarzut dla autora jest to że patrzy on na rycerstwo jakby w oderwaniu od wszystkiego, szlachta, pochwały waleczności wojowników istniały we wszystkich kulturach we wszystkich czasach, w miejscach nie mających nic wspólnego z średniowiecznymi europejczykami czy chrześcijaństwem.