Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są książki, które czytają się same, wystarczy je tylko otworzyć.
Do takich należą te napisane przez Daphne du Maurier, a wśród nich Moja kuzynka Rachela. Tu wszystko jest wyborne. Klimat, styl, postacie, no i ta XIX Kornwalia; mimo że akcja toczy się powoli i pozornie nic się dzieje, autorka mami czytelnika obietnicą czegoś tajemnego, zagadkowego. I tak jest też tu z ...Rachelą.
Jeśli czegoś mi tu zabrakło, to ciut tego mroku, który tak mnie zafascynował w Oberży na pustkowiu.
Nie jest to może literatura najwyższych lotów, lecz dla łaknących wytchnienia – jak znalazł.
Czym może skutkować mieszanka młodości, braku doświadczenia i młodzieńczych uniesień w zderzeniu z blaskami i cieniami kobiecej natury? Ano kłopotami.
Dobrze jest co jakiś czas przeczytać coś lżejszego, szczególnie w takim wykonaniu.

Są książki, które czytają się same, wystarczy je tylko otworzyć.
Do takich należą te napisane przez Daphne du Maurier, a wśród nich Moja kuzynka Rachela. Tu wszystko jest wyborne. Klimat, styl, postacie, no i ta XIX Kornwalia; mimo że akcja toczy się powoli i pozornie nic się dzieje, autorka mami czytelnika obietnicą czegoś tajemnego, zagadkowego. I tak jest też tu z...

„Moje myśli są jak chmara ptaków, które się rozpraszają we wszystkich kierunkach. Czasem muśnie mnie któreś skrzydło i wypłoszy ze mnie obrazy, dotąd głęboko uśpione”.
( Marlen Haushofer Mansarda)

Czy umiemy kochać, ufając bezgranicznie?
Czy umiemy rozmawiać o nas samych?
Czy możemy swoim cierpieniem obarczać innych?
Gdy widzimy nawet to, czego nie ma...
„Co uratować można, kiedy wszystko stracone?”
Piękna, poetycka proza w wykonaniu autorki. W intymnych wspomnieniach (niestety nie wiem, czy jest to autobiografia), wszechobecne są wewnętrzne rozterki bohaterki, rozpacz, cierpienie, bezsilność, wewnętrzna samotność. Cały czas towarzyszy jej chęć ucieczki „poza granice tego świata”.
W swoich rozważaniach często odwołuje się do religii, do Biblii i Boga, zapętla się w swojej udręce. Sporo cytuje innych autorów. Mnóstwo metafor i porównań, odniesień do filozofii.
To wszystko było na tyle zawiłe, że nawet albo tłumacz, albo korektor popełniali błędy.
Stąd może takie wrażenie, że mnogość tego wszystkiego zawarła się na niespełna 120 stronach.
Niemniej jednak odpowiadał mi klimat stworzony przez autorkę, spokojny, senny, refleksyjny.

„ [...] półtony rzucone na cynamonową ścianę […]
(Ann Quin, Berg)

„Moje myśli są jak chmara ptaków, które się rozpraszają we wszystkich kierunkach. Czasem muśnie mnie któreś skrzydło i wypłoszy ze mnie obrazy, dotąd głęboko uśpione”.
( Marlen Haushofer Mansarda)

Czy umiemy kochać, ufając bezgranicznie?
Czy umiemy rozmawiać o nas samych?
Czy możemy swoim cierpieniem obarczać innych?
Gdy widzimy nawet to, czego nie ma...
„Co uratować...

Twoja przygoda...

Idziesz przez życie, raz wolniej, raz szybciej, często biegniesz, coś gonisz.
Rodzą się dzieci, kupujesz dom, auto, psa, kota, nowe meble; nowsze auto, nowego psa i kota, jeszcze nowsze meble, zarabiasz, awansujesz. Czujesz, że żyjesz.

„[…] a potem nagle jak śnieg na głowę spada starość”

„Pamiętaj huśtawki, strzelnice, koniki na karuzeli; skołowane, pogubione, lepkie paluszki na bezdomnym kocie, martwym droździe, osłupiałym króliku; pęki chabrów rozsiane na witrażach; maki na żniwnych polach, pierwszy, drugi, a może trzeci pocałunek, złożony nie na ustach, w stogu siana; drobiące szczury, całusy zapisane kredą na parkowych ławeczkach: dostałem najwięcej”.
 
Już nie czujesz, że żyjesz; ty wiesz o tym. A to nie to samo.
Nikt ci nie powie: „ Będzie dobrze, zobaczysz”.
Teraz masz czasu pod dostatkiem; już ci się nigdzie nie spieszy, za niczym nie gonisz, nie potrzebujesz już nowego auta, nowych mebli.
Jeszcze w oddali, ale już powoli dostrzegasz te ostatnie drzwi, przez które przyjdzie ci kiedyś przejść; za rok, dwa, może za dziesięć lat.
Co jest pod drugiej stronie? Ciemność, albo białość jak u Fosse'go?
Czy można nauczyć się umierać?

Twoja przygoda dobiega końca...
"Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy."

Skarby świata całego niezwykle klimatyczna, senna i smutna opowieść o późnej jesieni życia, okraszona wspomnieniami o utraconych rajach młodości. Subtelnie, ale realistycznie autor opisuje świat starzejącej się bohaterki; wśród pięknej architektury, sztuki, muzyki klasycznej przewijają się obrazy uwierających sztucznych szczęk i cuchnących pieluch.
Czy da się odepchnąć rzeczywistość?

Tyle było dni...

Wykorzystano cytaty:
Iwan Turgieniew – Wiosenne wody
Ann Quinn – Berg
Wisława Szymborska - Nic dwa razy

Twoja przygoda...

Idziesz przez życie, raz wolniej, raz szybciej, często biegniesz, coś gonisz.
Rodzą się dzieci, kupujesz dom, auto, psa, kota, nowe meble; nowsze auto, nowego psa i kota, jeszcze nowsze meble, zarabiasz, awansujesz. Czujesz, że żyjesz.

„[…] a potem nagle jak śnieg na głowę spada starość”

„Pamiętaj huśtawki, strzelnice, koniki na karuzeli; skołowane,...