Jestem głód

Ważna i dobra książka, jednak zdecydowanie słabsza niż "Wrony".

Ważna i dobra książka, jednak zdecydowanie słabsza niż "Wrony".

Nienawidzę, gdy książka jest reklamowana jako coś zupełnie innego. Myślałam, że to będzie coś w stylu "Wron", tylko głównym tematem będzie anoreksja. Jednak dostałam po prostu autobiografię. Samo w sobie to nic złego. Wydaje mi się, że najpierw autorka powinna trochę rozliczyć się z tymi traumatycznymi wydarzeniami, żeby móc o nich opowiedzieć. Tak naprawdę to po prostu narzekanie na wszystko i wszystkich. Oczywiście, z tego, co nam opowiedziała, możemy wywnioskować, że rzeczywiście wina leżała po stronie tych osób. Choć jednocześnie widać, że te osoby także potrzebują terapii. Odnoszę wrażenie, że autorka nie widzi, że ciągle ładuje się w toksyczne relacje. Na dodatek to, w jaki sposób próbuje sobie pomóc, nie wydaje się zdrowe ani normalne. Z jednego problemu wchodzi w drugi. Moim zdaniem ta książka nie powinna powstać. Przynajmniej nie teraz. Lepiej by było, gdyby to był jej pamiętnik, który pisałaby dla samej siebie. Moim zdaniem nie powinna się w ten sposób otwierać przed całym światem. Osoba z podobnymi problemami nie wyciągnie nic dobrego z tej książki, a wydaje mi się, że wręcz przeciwnie. Może to dla kogoś skończyć się jeszcze gorzej.

Jednak nie będę stawiała jej konkretnej oceny. Jednak to opis czyjegoś życia, z perspektywy tej osoby. Może nawet cała ta recenzja jest nieodpowiednia. Jednak wiem, że wiele osób może chcieć sięgnąć po tę książkę, w ogóle nie wiedząc, o czym jest.

Nienawidzę, gdy książka jest reklamowana jako coś zupełnie innego. Myślałam, że to będzie coś w stylu "Wron", tylko głównym tematem będzie anoreksja. Jednak dostałam po prostu autobiografię. Samo w sobie to nic złego. Wydaje mi się, że najpierw autorka powinna trochę rozliczyć się z tymi traumatycznymi wydarzeniami, żeby móc o nich opowiedzieć. Tak naprawdę to po prostu...

Bardzo mocna, niewygodna dla umysłu lektura. To chyba domena czeskich pisarzy ze w krótkiej historii potrafią zawrzeć bardzo dużo treści. Są traumy, lęki, uzależnienia. Walka z samym sobą. Każde zdanie to esencja - nie ma zbędnych "kwiatków", wstępów i opisów. Warto przeczytać.

Bardzo mocna, niewygodna dla umysłu lektura. To chyba domena czeskich pisarzy ze w krótkiej historii potrafią zawrzeć bardzo dużo treści. Są traumy, lęki, uzależnienia. Walka z samym sobą. Każde zdanie to esencja - nie ma zbędnych "kwiatków", wstępów i opisów. Warto przeczytać.

Trzeba być na to gotowy psychicznie. Nie polecam ludziom w gorszej chwili życia

Trzeba być na to gotowy psychicznie. Nie polecam ludziom w gorszej chwili życia

polecam zapoznać się z trigger warningami, które zamieszczam na dole.

cudownie boląca pozycja. byłam w stanie połączyć się z bohaterką w niektórych kwestiach, szczególnie na początku. miałam takie odczucie, że ktoś opisał historię mojego dzieciństwa i tego co czułam dorastając.

zakupiłam tę książkę pod wpływem przeczytania fragmentu na instagramie u Laury i cała książka była tak dobra jak fragment, który mnie zachęcił.

wydaje mi się, że książka mocno spodobałaby się osobom, które lubiły autobiografię Jennette McCurdy, bo wierzę, że "Cieszę się, że moja mama umarła" jak i "Jestem głód" mają podobną tematykę.

TW: ED, białaczka, przemoc domowa, myśli samobójcze, zdrada, wątki seksualne, wątki religijne.

polecam zapoznać się z trigger warningami, które zamieszczam na dole.

cudownie boląca pozycja. byłam w stanie połączyć się z bohaterką w niektórych kwestiach, szczególnie na początku. miałam takie odczucie, że ktoś opisał historię mojego dzieciństwa i tego co czułam dorastając.

zakupiłam tę książkę pod wpływem przeczytania fragmentu na instagramie u Laury i cała książka...

Niełatwo wystawić ocenę tej książce. Wrony były dla mnie arcydziełem i bardzo potrzebną lekturą. 'Jestem głód', autobiografia, wciąga, ale też bardzo męczy. Jest to dobre studium zaburzeń psychicznych, jednak w natłoku wszystkich uzewnętrznień, błędnych decyzji, zagubienia, trudno jest nie oceniać autorki, a poszukiwać zrozumienia jej. Może to celowy zabieg, może te naturalistyczne uzewnętrznienia mają otworzyć nas na innych, także na tych tak bardzo zagubionych, naiwnych, niekonsekwentych.

Z pewnością jest to dobre studium powielanych schematów, traum, ale też totalnego zagubienia, hipokryzji i chyba też sporego nieprzystosowania do życia.

Główna bohaterka i jej wybory naprawdę mną wstrząsnęły. Nie tylko ze względu na obrazowe opisy, ale też bardzo silne uczucie obcowania z osobą, która przejawia poważne zaburzenia psychicznie i nie otrzymała pomocy na czas.

Warto przeczytać, gdyż jest to lektura, która wywołuje emocje, może nawet zbyt silne. Nie mogłam przestać myśleć o jej dzieciach wychowujących się w domu, w którym była przemoc, nienawiść, ale też po latach wyjawione najskrytsze sekrety rodzinne. Jestem za otwartością, ale taką, która nie wyrządza szkody innym. W tym wypadku nie jestem przekonana czy to dobre posunięcie.

Niełatwo wystawić ocenę tej książce. Wrony były dla mnie arcydziełem i bardzo potrzebną lekturą. 'Jestem głód', autobiografia, wciąga, ale też bardzo męczy. Jest to dobre studium zaburzeń psychicznych, jednak w natłoku wszystkich uzewnętrznień, błędnych decyzji, zagubienia, trudno jest nie oceniać autorki, a poszukiwać zrozumienia jej. Może to celowy zabieg, może te...

Pozostawiam ten tekst bez oceny, bo dla mnie jest on czymś w rodzaju intymnego rozliczenia autorki z życiowymi traumami i nie mnie je oceniać. Jednak gdybym wiedziała, że to będzie taka biograficzna quasi-terapia, to nie sięgnęłabym. Według mnie autorka za bardzo się obnażyła i ja, niektóre fragmenty czytałam z zażenowaniem.
Mocno przytłaczająca treść, której echo odbija się we „Wronach”. A ja chyba mam przesyt takiego dosadnego rozdrapywania ran z dzieciństwa w literaturze.
Podczas słuchania książki Dvořákovej przypomniała mi się „Malina” Ingeborg Bachmann. Jakże inaczej, chociaż też przygnębiająco, odsłoniła się ona w swojej przejmującej literackiej biografii. Niestety, ale pod względem literackiego wyrazu, „Jestem głodem”, nie mieści się nawet w cieniu „Maliny”.

Pozostawiam ten tekst bez oceny, bo dla mnie jest on czymś w rodzaju intymnego rozliczenia autorki z życiowymi traumami i nie mnie je oceniać. Jednak gdybym wiedziała, że to będzie taka biograficzna quasi-terapia, to nie sięgnęłabym. Według mnie autorka za bardzo się obnażyła i ja, niektóre fragmenty czytałam z zażenowaniem.
Mocno przytłaczająca treść, której echo odbija...

"Zrozumiałam, że moje uzdrowienie będzie trwałe tylko wtedy, gdy odważę się wkroczyć do tego szczególnego miejsca wewnątrz siebie. Że dzięki temu zdobędę na zawsze wolność życia ze swoim ciałem i kochania go. Zdolność żywienia go oraz karmienia nim swojej duszy. Zrozumiałam, że to jedyna droga do uzdrowienia."

Tak bardzo chciałabym przytulić panią Petrę

"Zrozumiałam, że moje uzdrowienie będzie trwałe tylko wtedy, gdy odważę się wkroczyć do tego szczególnego miejsca wewnątrz siebie. Że dzięki temu zdobędę na zawsze wolność życia ze swoim ciałem i kochania go. Zdolność żywienia go oraz karmienia nim swojej duszy. Zrozumiałam, że to jedyna droga do uzdrowienia."

Tak bardzo chciałabym przytulić panią Petrę

Nie zamierzam oceniać czyjejś autobiografii, natomiast uważam, że marketing robi tej książce krzywdę. Chociaż z drugiej strony, autorka nie jest na tyle popularną osobą, że ludzie chcieliby sięgać po jej autobiografię z własnego wyboru, więc jestem w stanie zrozumieć ruch wydawnictwa.

Nie zamierzam oceniać czyjejś autobiografii, natomiast uważam, że marketing robi tej książce krzywdę. Chociaż z drugiej strony, autorka nie jest na tyle popularną osobą, że ludzie chcieliby sięgać po jej autobiografię z własnego wyboru, więc jestem w stanie zrozumieć ruch wydawnictwa.

Wow po prostu Wow

Wow po prostu Wow