W cieniu zakwitających dziewcząt

Usłyszałem w latach liceum, zobaczyłem w księgarni na początku studiów, kupiłem w 1996, zacząłem czytać ale przynudzało.
Solidnie zabrałem się za czytanie po 'półkowaniu' przez ponad ćwierć wieku, po ukończeniu dwóch fakultetów humanistycznych, w okolicy 50 urodzin, dając sobie rok, po pięć-osiem stron dziennie.
Czytałem wielopłaszczyznowo, dyktując sobie niemal 150 stron cytatów bądź ważnych bądź fin-de-siecle'owo poetyckich, bądź też finezyjnie żartobliwych, a dzięki potędze Internetu oglądając wspominane dzieła sztuki rzeźbiarsko-malarskiej, czytając streszczenia utworów literackich pojawiających się w powieści, słuchając omawianych utworów muzycznych na YouTube, zapoznając się ze szczegółami opisywanych wydarzeń politycznych we Francji (Wikipedia),zwiedzając miejscowości z poziomu Google Street View (przecudna Normandia!) i w międzyczasie wizytując Paryż i jego główne muzea wczesną, deszczową wiosną, próbując kremu Brulee w La Perouse.
Lektura, tak czytana, niewiarygodnie poszerzyła moje horyzonty i wiedzę o Francji, nie tylko przełomu XIX/XX wieku, ale i współczesnej.
Wspaniałe opisy salonów, zabawy "światowej", wreszcie wreszcie nieuniknionego, powodowanego przez zmiany społeczne starzenia się i zanikania tychże.
I te zdania kwitnące od wielowątkowych komentarzy do wtrąceń między aluzjami, rojące się od przecinków co dwa-trzy słowa.
Dla mnie Arcydzieło, również w przekładzie trzech tłumaczy, w tym nieodżałowanego wirtuoza języka, Tadeusza Boya-Żeleńskiego!

Usłyszałem w latach liceum, zobaczyłem w księgarni na początku studiów, kupiłem w 1996, zacząłem czytać ale przynudzało.
Solidnie zabrałem się za czytanie po 'półkowaniu' przez ponad ćwierć wieku, po ukończeniu dwóch fakultetów humanistycznych, w okolicy 50 urodzin, dając sobie rok, po pięć-osiem stron dziennie.
Czytałem wielopłaszczyznowo, dyktując sobie niemal 150 stron...

Połknąłem haczyk i nie jestem w stanie odstawić tej powieści.
W tej części liczyłem na trochę więcej Odety i Swanna, ale też było pięknie.

Połknąłem haczyk i nie jestem w stanie odstawić tej powieści.
W tej części liczyłem na trochę więcej Odety i Swanna, ale też było pięknie.

O Prouście piszę. Kasuję. Czytam czwarty, kasuję opinię o pierwszym. Po piątym wracam do drugiego. Zerkam, co pisałem po "Cieniu zakwitających". Kasuję tym bardziej.
Mogę górnolotnie: szukam straconego czasu. Mogę wprost: jestem mały, by ogarnąć pierwszy raz. "Zakwitające" są ważne. Początki wrzenia, ona i on. One i on. Kiedy jeszcze nie jest "to", a już jest "to". Nie pomyliłem się. Proust - wirtuoz. Każdy maestro nudzi potwornie nim dobędzie batuty. Jak znajdzie. Oj.
Spacer, widok jej policzka, zapach ogrodu, znów policzek, wiatr, suknia. To są banały. Gdybym o tym pisał, żenada. U nielicznych banał zmienia się w drganie powietrza. U Prousta drgają sceny. Reszta to cisza. Jakże ja czekam na te, które drgają. Jakże jestem wyrozumiały dla tych, które są ciszą. By tamte drgały.

O Prouście piszę. Kasuję. Czytam czwarty, kasuję opinię o pierwszym. Po piątym wracam do drugiego. Zerkam, co pisałem po "Cieniu zakwitających". Kasuję tym bardziej.
Mogę górnolotnie: szukam straconego czasu. Mogę wprost: jestem mały, by ogarnąć pierwszy raz. "Zakwitające" są ważne. Początki wrzenia, ona i on. One i on. Kiedy jeszcze nie jest "to", a już jest "to". Nie...

Tylko Proust umiał zrobić z błahej przechadzki suwerenny i imperialny poemat elegancji odziany w najsubtelniejszą strojność i najosobliwszy kwiat pogody — ucieleśnienie artystycznego dyktatu, od którego nie przysługuje żadna apelacja, gdzie wszelkie komplikacje rozbrzmiewają echem wcześniejszych rozterek, porzucając zwykłe splątanie na rzecz konopnej gmatwaniny. Miejsce, które z uwagi na szczególną topografię, skomponowane zgodnie z arogancką logiką zmory sennej, z wewnętrzną chronologią pozbawioną uświęconego liniału przestrzennego, i ontologiczne metamorfozy częstsze niż metafory w poezji, pozostaje nieosiągalne dla jakiegokolwiek przesłania, morału, diagnozy społecznej... Osaczony przez perpetuum mobile nieurozmaiconych rozczarowań, bawi się stanami ducha, które wypływają jeden z drugiego, jak spadające po progach wody kaskady, wyczarowując z płytkiej studni jakiegoś banału cały zaczarowany świat lakierowanych wrażeń, fascynując czytelnika szumem zdań i pianą metafor. Wyprzedając cały swój stylistyczny, a nie osobisty majątek, buduje dwa wznoszące się na sobie systemy, jeden myślowy, drugi metryczny, najlepiej jak umie nicuje i drąży rzeczywistość, widzi poetycko, chętnie nadaje banalnym faktom rangę wielkich wydarzeń, przeistacza najdrobniejszą błahostkę w eteryczny cud, jest skłonny do śmiechu, a w człowieku interesują go zwłaszcza funkcje fizjologiczne, mierząc jego wielkość i ciężar metaforami, a nie matematyką, słowem. Wszystko, co robi, czyni przez estetyczną ciekawość, a nie kult barwy lokalnej. To w wyobraźni autora kwitnie cała wiosna towarzyska tego Guermantoidalnego i eksterytorialnego dzieła.

Tylko Proust umiał zrobić z błahej przechadzki suwerenny i imperialny poemat elegancji odziany w najsubtelniejszą strojność i najosobliwszy kwiat pogody — ucieleśnienie artystycznego dyktatu, od którego nie przysługuje żadna apelacja, gdzie wszelkie komplikacje rozbrzmiewają echem wcześniejszych rozterek, porzucając zwykłe splątanie na rzecz konopnej gmatwaniny. Miejsce,...

Nie jestem fanem klasyków, ale raz na jakiś czas lubię sobie coś strzelić. No i padło na drugą część Proust'a.
Czytałem trzy miesiące, niektóre zdania po kilka lub kilkanaście razy, nie dlatego że nie byłem skupiony, ale dlatego że po prostu warto. Muszę chwilę odsapnąć, ale kwestią czasu jest, aż siądę do trzeciej części.

Nie jestem fanem klasyków, ale raz na jakiś czas lubię sobie coś strzelić. No i padło na drugą część Proust'a.
Czytałem trzy miesiące, niektóre zdania po kilka lub kilkanaście razy, nie dlatego że nie byłem skupiony, ale dlatego że po prostu warto. Muszę chwilę odsapnąć, ale kwestią czasu jest, aż siądę do trzeciej części.

Czytam "W poszukiwaniu..." w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego (Boy'a) w wydaniu opartym na książkach opublikowanych przez PIW w 1965 roku. I jestem pod wrażeniem.

Czytam "W poszukiwaniu..." w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego (Boy'a) w wydaniu opartym na książkach opublikowanych przez PIW w 1965 roku. I jestem pod wrażeniem.

Wymagająca lektura, chociaż „must read” każdego szanującego się czytelnika literatury pięknej.

Wymagająca lektura, chociaż „must read” każdego szanującego się czytelnika literatury pięknej.

Kolejna fenomenalna powieść Prousta, jaką dane było mi przeczytać. Drugi tom tego klasycznego cyklu autora podobnie jak pierwszy "wtrącił" mnie do psychiki narratora, którego niepodrabialny styl pozostał w mojej pamięci(i pewnie odcisnął niemałe piętno). Poza tym doświadczeniem, drugi tom się znacząco różni od pierwszego, który to eksplorował dzieciństwo, jego barwy, smaki i zapachy. Natomiast w tej części wątkami głównymi są tytułowe dziewczęta, literatura, sztuka, a nawet antysemityzm we Francji danej epoki, na temat którego edukacja szkolna ogranicza się do sprawy Dreyfusa. Po prostu Marcel Proust!

Kolejna fenomenalna powieść Prousta, jaką dane było mi przeczytać. Drugi tom tego klasycznego cyklu autora podobnie jak pierwszy "wtrącił" mnie do psychiki narratora, którego niepodrabialny styl pozostał w mojej pamięci(i pewnie odcisnął niemałe piętno). Poza tym doświadczeniem, drugi tom się znacząco różni od pierwszego, który to eksplorował dzieciństwo, jego barwy, smaki...

Dynamiczniejszy, niż drugi tom, "W cieniu zakwitających dziewcząt" ma genialne momenty - postać barona, miłość do Albertyny.

Dynamiczniejszy, niż drugi tom, "W cieniu zakwitających dziewcząt" ma genialne momenty - postać barona, miłość do Albertyny.

doświadczenie czytania prousta jest jak trwanie w związku z długim stażem. wymaga dużo uważności i cierpliwości, bo nie zawsze jest w nim ekscytująco- czasem robi się wręcz nudno- ale decyzja trwania przy jego prozie jest tym wartościowsza. wirtuozja słowa pisanego prousta i jego niebywale trafna obserwacja rzeczywistości sprawiają, że nie sposób gniewać się na niego długo za podobne mu przewlekanie sprawy. czytanie prousta nosi znamiona akceptacji i bezwarunkowego zachwytu nad jego myślą, a to dla mnie najpiękniejszy wymiar obcowania zarówno z literaturą, jak i z cudzą wrażliwością.

doświadczenie czytania prousta jest jak trwanie w związku z długim stażem. wymaga dużo uważności i cierpliwości, bo nie zawsze jest w nim ekscytująco- czasem robi się wręcz nudno- ale decyzja trwania przy jego prozie jest tym wartościowsza. wirtuozja słowa pisanego prousta i jego niebywale trafna obserwacja rzeczywistości sprawiają, że nie sposób gniewać się na niego długo...