Tomek na Alasce

Lepsza od Grobowców Faraona, gorsza od tych Pana Szklarskiego.

Lepsza od Grobowców Faraona, gorsza od tych Pana Szklarskiego.

Ostatnia część cyklu, jak zwykle bardzo ciekawa z mnóstwem wiadomości na wszelaki temat. Jednakże można zauważyć, iż zmienia się percepcja postrzegania świata na bardziej współczesną u bohaterów.

Ostatnia część cyklu, jak zwykle bardzo ciekawa z mnóstwem wiadomości na wszelaki temat. Jednakże można zauważyć, iż zmienia się percepcja postrzegania świata na bardziej współczesną u bohaterów.

Ciężko mi ocenić tę książkę, bo czytałam ją kilkanaście lat po zapoznaniu się z resztą serii. Przygody jak najbardziej były ciekawe, ale nie poznawałam ich już z wypiekami na twarzy jak we wcześniejszych tomach. To może być jednak kwestia wieku. Na początku odczułam klimat miejsca, w którym tym razem znaleźli się bohaterowie. Niestety później gdzieś mi uciekł. Jak dla mnie książka mogłaby być bardziej rozbudowana - mam tu na myśli i akcję samą w sobie, i opisy przyrody, kultury. Może oczekiwałam po książce nieco więcej, ale mimo tego nie żałuję zakupu. Jest przyjemna, w sam raz na leniwy wieczór.

Ciężko mi ocenić tę książkę, bo czytałam ją kilkanaście lat po zapoznaniu się z resztą serii. Przygody jak najbardziej były ciekawe, ale nie poznawałam ich już z wypiekami na twarzy jak we wcześniejszych tomach. To może być jednak kwestia wieku. Na początku odczułam klimat miejsca, w którym tym razem znaleźli się bohaterowie. Niestety później gdzieś mi uciekł. Jak dla mnie...

Z jednej strony fajnie, że przygody Tomka nie kończą się na kiepskich grobowcach. Z drugiej to już nawet nie powiew Szklarskiego, a sugestia, że możliwy nowy tom będzie się dział w Japonii .... ah

Z jednej strony fajnie, że przygody Tomka nie kończą się na kiepskich grobowcach. Z drugiej to już nawet nie powiew Szklarskiego, a sugestia, że możliwy nowy tom będzie się dział w Japonii .... ah

Wrócił wspomnień czar!
Tak można byłoby zacząć mój wpis na temat tej książki. Bo 30 lat temu, za gówniarza, zaczytywałem się w tych opowieściach, śledząc kolejne losy ulubionych bohaterów. Czas mija, ale sentyment wciąż pozostaje...
I choć mówiąc całkiem obiektywnie nie jestem już tym samym chłopcem, i swój rozum mam, to jednak styl przygody i barwnej opowieści nadal mnie pociąga. Na tyle mocno, że bez wahania kupiłem 10ty tom. I nie żałuję. Jestem już za stary by wierzyć we wszystko co tam napisane (naiwny, wyidealizowany świat kolorowych scen i przygód). Za stary też by móc porównać szczegóły - na ile w tym Tomku jest prawdziwego Szklarskiego, a ile "tego drugiego". Niemniej czytało się całkiem przyjemnie. Podobnie jak dawniej. Więc już za samo to należą się słowa uznania dla twórców.
Szkoda, że Muza zmieniła w międzyczasie szatę graficzną serii. Trochę to jak z płytami. Kolejne wydanie i kuszą byś miał całą kolekcję zebraną od nowa. Podziękuję i 10tka będzie mi wyraźnie odstawać od reszty. Ale to też podkresli odmienność tej nowej opowieści. A mój smak dzieciństwa pozostanie w tamtym, starym wydaniu (w tamtej grafice, choć i w tej jest wiele pozytywnych akcentów). Nie ma co zmieniać, bo i tak "to se ne wrati".
Alaskańskie przygody ciekawe. Barwnie i wartko opowiedziane. Nie nudziłem się czytając. Wręcz przeciwnie, pochłonąłem książkę w dwa wieczory. Do tego jak zwykle sporo kulturowych, geograficznych ciekawostek nadało opowieści dodatkowych smaczków. Mały minusik za nadinterpretacje pewnych faktów, lub naginanie do swej woli określonych osób, sytuacji, itp. No ale całość wypada bardzo solidnie. I tylko szkoda, że już jestem tak stary, bo jednak nie umiem się tym jak dawniej delektować. Ale książkę polecam. Tytuł jest godnym następcą serii.

Wrócił wspomnień czar!
Tak można byłoby zacząć mój wpis na temat tej książki. Bo 30 lat temu, za gówniarza, zaczytywałem się w tych opowieściach, śledząc kolejne losy ulubionych bohaterów. Czas mija, ale sentyment wciąż pozostaje...
I choć mówiąc całkiem obiektywnie nie jestem już tym samym chłopcem, i swój rozum mam, to jednak styl przygody i barwnej opowieści nadal mnie...

Wielki finał przygód Tomka, gdzie już oficjalnie jest wymieniony autor p. Maciej Dudziak.
Już w "Tomku w grobowcach faraonów" był zauważalny inny styl pisarski, zaś w finałowym tomie jest to jeszcze bardziej wyczuwalne. Zauważalne są niestety pewne wpadki dotyczące poprzednich tomów (błędnie przywołane fakty - choć jak człowiek tego nie roztrząsał to czytało się nawet sprawnie). Bardzo się cieszę, że przeczytałam tą serię ponownie i przypomniałam sobie dlaczego polubiłam książki przygodowe. Książki pozostają w sferze sentymentu, niestety nie zestarzały się dość dobrze. Ponadto, bardzo mnie zirytował fakt, że wydawnictwo zmieniło diametralnie format i ta jedna książka "wystaje" mi z szeregu :/

Wielki finał przygód Tomka, gdzie już oficjalnie jest wymieniony autor p. Maciej Dudziak.
Już w "Tomku w grobowcach faraonów" był zauważalny inny styl pisarski, zaś w finałowym tomie jest to jeszcze bardziej wyczuwalne. Zauważalne są niestety pewne wpadki dotyczące poprzednich tomów (błędnie przywołane fakty - choć jak człowiek tego nie roztrząsał to czytało się nawet...

Rafał Hetman,

Bardzo możliwe, że w obecności Sally rozmawiali właśnie po angielsku, podobnie przy innych cudzoziemcach, może poza Hunterem w Afryce, który znał język polski oraz Karolem Bentleyem, będącym ćwierć-Polakiem.

Rafał Hetman,

Bardzo możliwe, że w obecności Sally rozmawiali właśnie po angielsku, podobnie przy innych cudzoziemcach, może poza Hunterem w Afryce, który znał język polski oraz Karolem Bentleyem, będącym ćwierć-Polakiem.

Wydaje mi się, że w poprzednich częściach to Nowicki spotkał niedźwiedzicę z dziećmi a nie Tomek. A tutaj napisali że ponowne spotkanie Tomka takiej sytuacji, jestem pewny że dawniej był to Nowicki.

Na początku ucieczka kogoś z bazy badawczej i porzucenie tego wątku na bardzo dlugo, jest bardzo dziwne.

Caryca Katarzyna urodziła się w Szczecinie a nie zmarła tam, jak pomylił się autor.

Napisano że kula utkwiła głęboko w ciele Tomka, a potem że na szczęście przeszła na wylot.

Okazuje się, że grupa przyjaciół Polaków zawsze rozmawiała po angielsku. Bo na koniec książki Sally oznajmia, że Tomek musi nauczyć ją polskiego, bo nic nie rozumie po polsku. Hahaha!

Z historii najwięcej na gorączce złota zarobili ci co sprzedawali wyposażenie dla poszukiwaczy. Sami poszukiwacze z reguły zostawali z niczym. Ceny w mieście złota rosły z dnia na dzień na skutek gwałtownego nadmiaru ludności. Biznes na zlocie robiły kompanie wydobywające kruszec masowo i mechanicznie niszcząc moco środowisko.

Wydaje mi się, że w poprzednich częściach to Nowicki spotkał niedźwiedzicę z dziećmi a nie Tomek. A tutaj napisali że ponowne spotkanie Tomka takiej sytuacji, jestem pewny że dawniej był to Nowicki.

Na początku ucieczka kogoś z bazy badawczej i porzucenie tego wątku na bardzo dlugo, jest bardzo dziwne.

Caryca Katarzyna urodziła się w Szczecinie a nie zmarła tam, jak...

Akcja powieści dzieje się w jakiś czas po niefortunnej wyprawie do Egiptu. Tomasz Wilmowski, wraz ze swoją żoną Sally oraz niezastąpionym kapitanem Nowickim, kolejny raz znajdują się na terytorium USA, a dokładnie na Alasce. Tym razem mają uczestniczyć w wyprawie naukowej współorganizowanej z Uniwersytetem w Chicago przez Brytyjskie Towarzystwo Geograficzne. Jednak podróż tych bohaterów nie byłaby standardową, gdyby miała przebiegać bez przeszkód — kto czytał wcześniejsze części, ten wie.
Na miejscu okazuje się, że wyprawa nie może dojść do skutku. Wszystko to przez dziwne zaginięcia wcześniejszych badaczy i podróżników, w tym grupy, z którą nasi bohaterowie mieli współpracować. Jednak przygoda nie kończy się tutaj dla podróżnych, o nie. Jak to zwykle w takich wypadkach bywa, Tomek i pozostali ruszają nieść pomoc.
Kapitan Nowicki, Tomek i Sally na swojej drodze spotykają dawno niewidzianych przyjaciół, którzy udzielają im swojej pomocy. Trafiają też na innych życzliwych ludzi, których nie mogli spodziewać się na miejscu.
Czytelnicy dostają przygody i tajemnice do odkrycia. Czyli coś, co potrafi przyciągnąć do lektury książki.
Niewątpliwą zaletą tej książki, jak i wszystkich w serii, jest jej wartość edukacyjna. Maciej Dudziak, wzorem Alfreda Szklarskiego, komponuje w treść powieści informacje dotyczące geografii, historii oraz biologii Alaski. Zamieszcza także szereg ciekawostek dotyczących Polaków związanych z tą częścią świata. Na potrzeby książki zmienia w pewnych aspektach chronologię wydarzeń, jednak zostaje to wyraźnie zaznaczone w przypisach, z podaniem faktycznych dat.
“Tomek na Alasce” faktycznie napisany został przez Pana Macieja J. Dudziaka, który bazował na notatkach pozostawionych przez Alfreda Szklarskiego. Jako wielka fanka książek z serii o Tomku Wilmowskim jestem mu niezmiernie wdzięczna, bo zawsze miałam wrażenie, że brakuje tej kropki nad i, w przygodach Wilmowskiego. Oczywiście pojawia się różnica w stylu, w jakim została napisana powieść.
Nie jestem raczej obiektywna w kwestii książki “Tomek na Alasce”, ale uważam ją za wspaniałą. Zanurzenie się w świat powieści pozwoliło mi odbyć sentymentalną podróż kilkanaście lat wstecz. To z pewnością świetna pozycja dla młodzieży. Nie zawiodą się nią i starsi czytelnicy, którzy czytali serię lata temu.

Akcja powieści dzieje się w jakiś czas po niefortunnej wyprawie do Egiptu. Tomasz Wilmowski, wraz ze swoją żoną Sally oraz niezastąpionym kapitanem Nowickim, kolejny raz znajdują się na terytorium USA, a dokładnie na Alasce. Tym razem mają uczestniczyć w wyprawie naukowej współorganizowanej z Uniwersytetem w Chicago przez Brytyjskie Towarzystwo Geograficzne. Jednak podróż...

Wspaniały powrót do pełnego przygód klimatu poprzednich ksiażek z serii. Nutka nostalgii do wspomnień z dzieciństwa plus garść ciekawych informacji geograficzno politycznych o Alasce! :)

Wspaniały powrót do pełnego przygód klimatu poprzednich ksiażek z serii. Nutka nostalgii do wspomnień z dzieciństwa plus garść ciekawych informacji geograficzno politycznych o Alasce! :)