Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, oczywiście mówię o sobie i o tym stworzeniu, które żyje we mnie, przyczajone w swym gąbczastym leżu, szpiegując nieświadomych niczego śmiertelników. Tajemne monstrum w moim wnętrzu, chory potwór, który umiera jeszcze szybciej niż ja.

Wreszcie, pełen rozpaczy, uświadomiłem sobie, że żyję w świecie, gdzie dwa odłamy lunatyków walczą o kontrolę nad domem wariatów.

Rozwijamy w samotności wszystko prócz charakteru.

Ten, który rani, może odnieść cięższe obrażenia, niż jego ofiara.

- Dlaczego, Zyllo, nie zostawiłaś mnie takim jakim byłem ? Przynajmniej byłem szczęśliwy.
- Są ważniejsze sprawy niż szczęście. Znajomość siebie , Zewnętrza , własnej jedyności.

Zrozumienie siebie jest początkiem zrozumienia całego wszechświata.

Ci, którzy twierdzą, że tylko kobiety histeryzują, są w błędzie. Człowiek nie musi posiadać macicy, żeby stracić głowę.

- Gwiazdy... - szlochał. - Tyle gwiazd... (...) [s. 235].

Wreszcie, pełen rozpaczy, uświadomiłem sobie, że żyję w świecie, gdzie dwa odłamy lunatyków walczą o kontrolę nad domem wariatów.

Mówiłem, że na Borthanie jesteśmy podejrzliwymi ludźmi, ale czy podkreśliłem, jak bardzo polegamy na kontraktach? Ludzkie słowo to tylko nieświeże powietrze.

Stare angielskie przysłowie mówi:"Ten, kto podgląda, może ujrzeć swoje zmartwienie" .

Dla samego Dekkereta, podobnie jak dla innych mieszka��ców Majipooru, sny były centrum egzystencji - uspokajały, dodawały odwagi, uczyły, wyjaśniały, nagradzały i karały, a na tym bynajmniej nie kończyły się ich funkcje. Od urodzenia uczono dzieci, jak przygotowywać umysł na przyjęcie snów, jak je śnić i zapamiętywać, jak interpretować je we śnie i na jawie.. Każdemu obywatelowi Majipooru towarzyszyła w życiu Pani z Wyspy Snu, pomagająca tłumaczyć działania duszy i za pośrednictwem swych przesłań przemawiająca bezpośrednio do miliardów istot żyjących na tej gigantycznej planecie.

Człowiek, któremu odebrano pociechę zdrowych snów, to człowiek umarły za życia, pomyślał, i to śmiercią znacznie gorszą niż śmierć na pustyni, bowiem umiera się jedną chwilkę, a sny mają wpływ na całe życie.

- Z czego się śmiejesz Andresie?
- Śmieję się, bo już mi nie zależy- odpowiedziałem. - Zawsze jest tak, że nasze najdroższe marzenia spełniają się, kiedy przestały mieć znaczenie.

We współczesnym życiu nie ma już tajemnic. Zabiło je pokolenie naukowe. Racjonalizm daje na przeczyszczenie, wypiera nieprawdopodobnie niewyjaśnialne. Spójrzcie na religię, jaka płytka stała się w ciągu ostatniego stulecia. Mówią, że Bóg umarł. Pewnie: zabity, zamordowany.

Bóg jest nieważny, jest czymś żenującym; w naszej nowoczesnej epoce przyznać się do wiary w Niego to tak, jak przyznać się do pryszczy na dupie. My, ludzie skomplikowani, my, którzy widzieliśmy wszystko i wiemy, że jest to tylko skorupa, nie możemy się zdobyć na poddanie Jemu, choć chętnie przyznalibyśmy zapomnianemu, staremu sukinsynowi prawo do podejmowania za nas wszystkich trudnych decyzji.

Jak zauważył Eli, każda samopowielająca się organizacja, która złożyła pieniądze na pięć lub sześć procent na trzy lub cztery stulecia, zdobędzie w końcu na własność całe kontynenty.

Idee nie ranią, nawet te złe i głupie. To ludzie wyrządzają krzywdę. Czasem chwytają się jakiejś idei i używają jej do usprawiedliwienia swoich odrażających czynów.

Wiedza nigdy nie krzywdzi duszy, tylko oczyszcza ją z brudu i narośli.

Kiedy tak wirował dostrzegł, w załamującym się świetle księżyca nad jeziorem, jak malidary spokojnie żuły zielsko, nie zwracając najmniejszej uwagi na rozszalałe nildory. One pozbawione są g'rakh, pomyślał. To są prawdziwe zwierzęta i ich ciężkie jak ołów dusze zejdą w dół do ziemi.

Deszcze w tym roku padały bezlitośnie, zmywając cienką warstwę gleby i pozostawiając gołe skały. Widziałem wezbrane rzeki, unoszące żółtobrunatne bogactwo Salli i płakać mi się chciało, gdy pomyślałem, że takie bogactwo płynie do morza.

Mała planeta. Daleko. Dusząca się własnymi odpadami, trucizny dwóch tysięcy lat bezmyślnej nadprodukcji skaziły jej niebo, wody i ziemię. Ohydne miejsce. (...) Ziemianie często chcieliby móc odkopać swych przodków, przywrócić ich do życia, a potem udusić. Za ich samolubstwo. Za brak troski o następne pokolenia. Uważali, że świat należy tylko do nich i wszystko wykorzystali.

Moi nauczyciele starali się przecież wpoić we mnie przekonanie, że własne ja jest nieważne i troszczenie się o siebie to paskudny grzech.

Nasz idiom samoobnażacz określa tego, który obnaża się wobec innych, to znaczy obnaża swą duszę – nie ciało. Uważa się to za postępek ordynarny, nieprzyzwoity i karze się społecznym ostracyzmem, albo jeszcze gorzej.

Poczułem się tak, jak musi czuć się kobieta, która nosi dziecko przez pełne siedem obrotów księżyca i potem nagle jej brzuch znów staje się płaski. Na te strony przelałem samego siebie. Teraz byłem niczym, ta książka stała się wszystkim.

Powietrze było wilgotne i ciężkie. Wydawało mi się, że prawie mogę dotknąć gorąca, że mogę je uchwycić i wycisnąć z niego wodę.

Prawdziwie dziewiczy kraj, w którym wyczuwało się obecność bogów, czekających na czcicieli. Ci samotni bogowie nie znali jeszcze swej boskości. Byli samotni.

Wczesną wiosną zapanowały w Manneranie nieprzytomne upały i towarzyszyły im częste deszcze. Roślinność w całym mieście oszalała i byłaby pochłonęła wszystkie ulice, gdyby jej codziennie nie wyrąbywano. Wszędzie było zielono, zielono, zielono, zielona mgła na niebie, z nieba padał zielony deszcz, niekiedy przez chmury przeświecało zielone słońce, z każdego balkonu zwieszały się szerokie, błyszczące, zielone liście, w każdym ogródku szalała zieleń. I dusza człowiecza mogła spleśnieć w tej wilgoci.

Nasze klejnoty, Tomisie, to tylko jeden z wielu, najnowszy środek, pozwalający człowiekowi przezwyciężyć coś, co jest jego największym przekleństwem: zamknięcia pojedynczej duszy w pojedynczym ciele. Jesteśmy przerażająco oddzieleni od siebie nawzajem i każde z nas od Woli; większość ras we wszechświecie nie byłaby w stanie tego znieść. Wydaje się, że jest to cecha jednostkowa ludzkości.

Wiele mówił mi styl, w jakim zredagowano pismo: zauważyłem, że ktoś, kto nie potrafi jasno formułować swych myśli na papierze, prawdopodobnie nie ma do powiedzenia nic godnego uwagi.