Adele Rosenfeld

Debiutancką powieść Adele Rosenfeld „Meduzy nie mają uszu” przeniosła mnie do Francji, gdzie mieszka Louise - młoda kobieta dotknęła niewidoczną niepełnosprawnością, którą jest niemalże kompletny zanik słuchu. Dzieciństwo upłynęło jej na nauce czytania z ust oraz zapisywania w dzienniku dźwięków (co za niesamowity pomysł!),które z czasem mogłyby ulec zapomnieniu. Bohaterka ma jednak bardzo otwarty umysł i nieograniczoną wyobraźnię, które dodaje jej życiu odrobiny radości. Jestem zaskoczona! Rosenfeld (sama dotknięta częściową utratą słuchu) w niesamowicie lekki, chwilami zabawny, a jednocześnie pełen wyczucia sposób przedstawia świat osobo głuchej, która musi odnaleźć się w rzeczywistości. Narracji nie uznałabym za tradycyjną; jej poetycka strona od razu daje o sobie znać, w związku z czym miałam poczucie czytania o czymś niecodziennym i wyjątkowym. Taka też jest bohaterka - Louise dzielnie brnie do celu, nie zraża się niezrozumieniem ze strony nieświadomych jej niepełnosprawności osób, stara się nie pamiętać przykrości, jakie ją spotkały. To po prostu superbohaterka! Tylko osoba odczuwająca brak jednego ze zmysłów jest w stanie wykreować taki świat. Nie wyobrażam sobie jak trudne i wymagające jest życie w wszechobecnej ciszy - tym bardziej łatwo mi zrozumieć determinację Louise do zapobiegnięcia postępu głuchoty, przed którą może uratować ją ryzykowna operacja. Rzeczywistość przestawiona w „Meduzy nie mają uszu” to powieść napisana z dbałością o detale, niepozbawiona humoru i wnoszącą dużo dobrej treści. Bardzo polecam!