David Engels

Przekonywanie przekonanych i uświadamianie świadomych. Kto nie fantazjował o zebraniu się z przyjaciółmi w konserwatywne enklawy, czy to na jednej ulicy, jednej dzielnicy, czy wręcz w zbudowanej konserwatywnej wiosce, z opcją rozbudowy do miasta? Czy rozsądnemu człowiekowi trzeba tłumaczyć, że w miarę możliwości, „swój do swego po swoje”? Że trzeba dbać o precyzyjne wysławianie się i nie poddawanie nowomowie? Że nie ma co liczyć na państwo i jego instytucje? Że trzeba bacznie przyglądać się czym intelektualnie karmią nasze dzieci w szkołach? Że nie tyle trzeba dużo czytać, co czytać d-o-b-r-e książki? (Swoją drogą proponowanie Zaratustry - pomnika pychy, obok Biblii, jest dla mnie kuriozum: „a jedna jedyna książka, na przykład Biblia, Iliada, Zaratustra czy Czarodziejska góra, o ile tylko będzie czytana z odpowiednią uwagą i otwartym umysłem, może nam towarzyszyć przez całe życie i stać się źródłem niemal niewyczerpanej inspiracji”.) „Jeśli zatem ta książeczka zdoła pokazać czytelnikom, że nie są sami ze swoją rozpaczą, swoimi obawami i próbą przetrwania katastrofy całej cywilizacji, oraz jeśli odpowiedzi udzielane poniżej na pytanie „Co robić?” umocnią lub zainspirują niektórych z nich w ich osobistej walce, wtedy jej cel byłby już całkowicie spełniony”. Ach, jeśli tylko o to chodziło, to tak, teraz wiem jeszcze bardziej, że nie jestem sam i jeszcze bardziej utwierdziłem się we wnioskach, do których doszedłem o własnych siłach. Ale czy musiało mnie to kosztować ponad 40 zł za 116 stron? Przedmowy i słowa wstępne zajmują ¼ i tak niewygórowanej objętości. Za to okładka wyśmienita! Cóż. Ostrzegam, że trąci banałem – choć zalecenia słuszne. ------------------------------ „Niedawno zrodził się ten typ i szybko się rozmnaża. Zrodził go czas, jest znakiem czasu i – czy mam to powiedzieć? – zniknie razem z nim. Istniejąc od niedawna, skazany on jest na krótki żywot. Przed sześciu laty takich ludzi nie widziano; przed trzema laty pogardzano nimi; teraz… obojętne, co o nich teraz myślą; za kilka lat, niedługo, będą do nich wołać: „Ratujcie nas!”, i to, co oni będą mówili, będzie przez wszystkich wykonywane. Potem minie niewiele lat, a może i nie lat, lecz miesięcy, i zaczną ich przeklinać, zostaną spędzeni ze sceny, wygwizdani, zniesławieni. Więc cóż, gwiżdżcie i znieważajcie, wypędzajcie i przeklinajcie – mieliście z nich pożytek i to im wystarczy; wśród syków i gwizdów, odprowadzani grzmotem przekleństw zejdą ze sceny tak samo dumni i skromni, surowi i dobrzy, jak dotąd. I nie pozostaną na scenie? – Nie. – Jakże będzie bez nich? – Źle. Po ich działalności będzie jednak lepiej niż przedtem”. Mikołaj Czernyszewski, „Co robić? Z opowiadań o nowych ludziach”. (warto wiedzieć, że Czernyszewski był rewolucjonistą i miał na myśli właśnie rewolucjonistę) „Ultraliberalizm gospodarczy nie jest pochodną tzw. liberalnej ekonomii sformułowanej przez Adama Smitha, który to opisał naukowe mechanizmy i prawa rządzące procesami gospodarczymi w ramach przestrzeni wolności przysługującej człowiekowi i tworzonym przez niego podmiotom gospodarczym. Adam Smith dokonał więc naukowego odkrycia praw regulujących rzeczywistość gospodarczą, nie tworząc jakiejś fikcyjnej ideologii. W przypadku neoliberalizmu i ultraliberalizmu mamy do czynienia z tendencyjną i nienaukową interpretacją rzeczywistości ekonomicznej w celu podporządkowania społeczeństwa interesom silnych grup kapitałowych. Jednym z charakterystycznych symptomów oddziaływania tych ideologii jest rosnąca przestrzeń utraty własności przez obywateli na rzecz tzw. konglomeratów kapitałowych, które skupiają w swoich rękach coraz większe zasoby społeczne, co dokonuje się pod hasłem tzw. prywatyzacji. Paradoksalnie ta tzw. prywatyzacja jest procesem koncentracji kapitału wśród silnych i wpływowych neoliberałów i wywłaszczeniem obywateli z ich zasobów, oferując w zamian tzw. odpłatne użytkowanie tych zasobów, które przedtem należały do obywateli. W nurcie takiej ideologii idzie tzw. strategia Klausa Schwaba, prowadząc do tzw. wielkiego resetu w ekonomii globalnej”. „Obecnie pozorna siła niemieckiej gospodarki w Europie wynika z narzuconej siłowo asymetrii mechanizmów gospodarczych, kontrolowanych między innymi przez takie instytucje jak Europejski Bank Centralny i Komisję Europejską, gdzie Niemcy mają dominującą rolę. Jednym z takich mechanizmów jest waluta euro, która niejako „wysysa” kapitały z innych państw i kieruje je do Niemiec. Taki system instytucjonalno-instrumentalny stoi w sprzeczności z prawami ekonomii, co już teraz prowadzi do malejącej efektywności gospodarczej Europy, a w dalszej kolejności doprowadzi do destrukcji także Niemcy”.