Radosław Broniek OP

Przystępnie i ciekawie napisana, przedstawiono najważniejsze rzeczy, wraz z opisem, definicjami oraz ujęciem istoty rzeczy. Dla mnie jednak trochę za krótka i pewne rzeczy można byłoby rozwinąć. Mimo wszystko dobry przewodnik filozoficzno-teologiczny dla katolika, opisujący encyklopedycznie rodzaje i źródła praktyk magicznych ("magia naturalna" - wcale nie taka naturalna..., magia ceremonialna, magia chaosu, Thelema, okultystyczne odmiany Kabały itd.) oraz stosunku praktyk magicznych do (zerwania) relacji z Bogiem. Wyjaśnia na czym polega m.in. podział na "białą" i "czarną" magię, podkreślając, ze różnica tkwi w funkcji, a nie w tym, że "biała" magia jest czymś dobrym. Przytacza m.in. autorytet Pisma Świętego, Katechizmu Kościoła katolickiego, czy dzieł św. Tomasza z Akwinu. Przedstawia również trzy stanowiska dotyczące rzekomej skuteczności magii (hipoteza oszustwa, wyjaśnienie naturalistyczne i wyjaśnienie teologiczne upatrujące konotacji magii ze spirytyzmem). Magia jest przede wszystkim próbą owładnięcia (nagięcia, złamania, odwrócenia) praw przyrody (na poziomie meta) i kontrolowania spraw wbrew porządkowi ustanowionemu przez Boga, z oczekiwaniem na pokierowanie przebiegu spraw zgodnie ze swoją Wolą (sprawa Woli jest bardzo istotna, szczególnie w praktykach opartych na systemie okultystycznej Thelemy, gdzie czynienie swojej Woli jest najwyższym prawem). Katolik mówi Bogu "bądź wola Twoja". Osoba praktykująca magię mówi "bądź Wola moja". W tym przede wszystkim tkwi grzech uprawiania czarów i wróżbiarstwa, niezależnie od tego, czy są one skuteczne, czy nie. Poza tym, niewykluczone, że przynajmniej niektóre tego typu praktyki są kontaktem z inteligentnymi bytami duchowymi, niekoniecznie "anielskimi" i niekoniecznie przyjaznymi człowiekowi... Autor jest dominikaninem oraz doktorem teologii fundamentalnej. Współpracuje z Dominikańskim Ośrodkiem Informacji o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych (a przez jakiś czas był jego dyrektorem). Na potrzeby swojej pracy badawczej zapoznawał się z traktatami o magii. Jest więc osobą kompetentną. Ojciec Broniek nie straszy i nie szuka wszędzie "zagrożeń duchowych" (nie negując ich istnienia, zauważając, że podstawowym zagrożeniem duchowym jest grzech, czyli odwrócenie od Boga),a wyjaśnia na czym polega otwarcie się na ezoterykę i okultyzm, a także zabobonne traktowanie świętych symboli i sakramentaliów. Wyjaśnia że nawet pobożnościowe praktyki mogą być traktowane jako "magiczne", gdy oczekuje się jedynie efektu zewnętrznego. To ważna i potrzebna wiedza dla ludzi wierzących, tym bardziej, że można zauważyć "renesans" praktyk magicznych w Europie, mnóstwo ludzi chodzi do wróżek, tarocistek, bioenergoterapeutów, z namaszczeniem nosi amulety, a do czynnego zainteresowania tymi płaszczyznami często przyczynia się moda, mass-media i popkultura (wcale nie znaczy, że należy się ich bać, takie podejście również jest groźne, bo prowadzi do gnozy i panicznego lęku przed zewsząd płynącymi domniemywanymi "zagrożeniami" i czyhającymi siłami zła. Pod koniec książki autor podaje wskazówki jak rozeznawać, czy to, z czym się stykamy ma charakter zabobonny i/lub magiczny. Często istotna jest również rola podejścia, intencji i woli oraz przekazu, jaki się daje)... Błędnym jest przekonanie, że religia wyparła magię, a nauka wyparła religię. Te płaszczyzny mogą istnieć w świecie obok siebie. Temat jest szeroki i złożony, a samodzielne zapuszczanie się w niego nie jest dobrym pomysłem. Dlatego dobrze, że powstają takie książki.