Nick Bradley

„Cztery pory roku w Japonii” to niespieszna, ciepła opowieść bardzo mocno osadzona w kulturze japońskiej, mimo że jej autor Japończykiem wcale nie jest. Nick Bradley to Brytyjczyk- fotograf i tłumacz, który wiele lat spędził w Kraju Kwitnącej Wiśni, a jego fascynacja tym miejscem widoczna jest w obu wydanych przez niego do tej pory książkach. Książka, którą trzymam w dłoniach urzeka już samym wydaniem. Piękna okładka (fajnie, że wydawca zachował oryginalny projekt, który podobał się samemu autorowi) i dokładnie przemyślane japońskie akcenty, nabierające znaczenia w miarę poznawania treści. Poszczególne fragmenty rozdzielone są a to maleńkimi znakami jin jang, a to mini kotami, a to piramidkami. Towarzyszą temu piękne ilustracje czterech pór roku oraz fotografie miejsc, które odwiedza bohater. Na uwagę zasługuje także tłumaczenie. Dominika Chylińska bardzo dobrze zachowała klimat japońskiej tradycji pozostawiając w treści nazewnictwo typowe dla tego kraju. Nie poprzestaje na dosłownych tłumaczeniach słów, ale dodaje do nich japońskie odpowiedniki ( np. strączki soi edamame, długi targ shotengai itp.). Dzięki temu rzeczywiście poczułam się tak, jakbym towarzyszyła bohaterom w ich życiu i wędrówkach. Autor opowiada tu dwie równoległe historie, których symbolem są widoczne na okładkach dwa koty. Pierwszy jest czarny z białą łatką na gorsie i nazywa się Coltrane (albo Mick Jagger). To on związany jest z Ayako, starszą panią, która musi na rok przyjąć pod swój dach wnuka i zaopiekować się nim. Ayako jest zamknięta w sobie, surowa i nosi w sobie poczucie winy za śmierć swojego syna. Przybywający do niej Kyo, 19-latek po niezdanym egzaminie na medycynę, sprawi, że jego babcia spojrzy na świat inaczej, a przede wszystkim postara się uporać z towarzyszącą jej przez lata traumą. On z kolei czuje się przegrany. Mówi o sobie ronin- człowiek bez planu na życie, żyjący w zawieszeniu. Przymusowy pobyt na prowincji zmieni jego widzenie samego siebie i uświadomi mu, jaką drogą chce podążać. Ta historia jest więc o szukaniu siebie i odkrywaniu prawdy o sobie. Drugi kot jest jak negatyw pierwszego. To biała kotka z czarną łatą pod brodą, Lilly, należąca do mieszkającej w Tokio Amerykanki Flo. Ona także jest roninem (a może roninką?). Właśnie rozstała się z partnerką, straciła wiarę w sens swojej pracy tłumaczki i nie wie, co ze sobą zrobić. W metrze natrafia na porzuconą powieść autora, o którym nic nie wie. Postanawia ją przetłumaczyć, ale aby uzyskać zgodę na wydanie musi pojechać do miasteczka Onomichi i odnaleźć tajemniczego pisarza. Obie historie splatają się ze sobą, dopełniają wzajemnie i prowadzą do podobnych wniosków. Z obu płynie przekonanie, że aby być szczęśliwym i spełnionym nie można się bać. Trzeba znaleźć w sobie odwagę do spełniania marzeń i krok po kroku dążyć do realizacji życiowych celów. Według autora nie warto iść na kompromisy, aby zadowolić innych. Rodzic, który zaplanował dla dziecka bezpieczną ścieżkę życiową chce na pewno jak najlepiej, ale to dziecko wie, co naprawdę sprawi mu przyjemność i kim chce zostać naprawdę. Aby jednak postąpić wbrew oczekiwaniom potrzebna jest wiara w słuszność własnych zamiarów, prawdziwa pasja. I z takimi problemami mierzą się bohaterowie tej powieści. Bardzo podobał mi się subtelny sposób opowiadania obu historii. Kiedy ją czytałam czułam, że nie muszę się spieszyć, powoli smakowałam treść, ale też zatrzymywałam się przy ilustracjach, a nawet analizowałam japońskie znaki kanji, bo one też mają znaczenie. Krótko mówiąc, lektura sprawiła mi dużo przyjemności. Polecam miłośnikom książek ciepłych, relaksujących i mądrych zarazem.