Joseph Brown

Dość często zdarza mi się sięgać po książki debiutantów i tym razem zdecydowałam się na zbiór opowiadań grozy polskiego autora wydającego pod pseudonimem Joseph Brown. Co mnie do tego skłoniło? Chęć posmakowania grozy oczywiście. Czy jednak mój apetyt został zaspokojony? W każdej antologii zdarzają się opowiadania dobre i takie, które do nas nie trafiają i tak jest również w tym przypadku. Dziewięć tekstów, z których trzy okazały się znakomite. Czy to mało? Niekoniecznie, bo objętościowo zajmują połowę książki. Najdłuższe z nich, to trzymające w napięciu, a jednocześnie zaskakująco ujęte „Trupie czwartki”, w którym grupa nieznajomych realizując czyjś chory plan, uczestniczy w grze o przetrwanie walcząc z plagą zombie. Poczucie niepokoju wzbudziły we mnie również niesamowicie klimatyczne opowiadania „Łazienka” i „Pływak”, w których nie wszystko jest oczywiste. Pierwsze z nich sięga dziecięcych koszmarów potrafiących zmienić duszę na zawsze, drugie próbuje tę duszę ratować z degrengolady rodzinnego domu. Kilka opowiadań napisanych przyjemnym językiem, nie wzbudziło jednak we mnie głębszych emocji. Ale znajdzie się tu coś zarówno dla miłośników brutalnych zbrodni, krwi, mięsa i odoru rozkładu, jak i orientu. Tylko dwa opowiadania miałam wrażenie jakby zostały napisane trochę na siłę, by wypełnić czymś pozostałe strony. „Przemiana”, traktująca o wilkołakach, czy „Przemyśl, o co prosisz” o dżinnie nie wniosły niczego odkrywczego, ani nie wywołały szybszego bicia serca. Autor miał kilka ciekawych pomysłów i szczerze powiedziawszy zamiast w opowiadaniach widziałabym go w dłuższej formie, biorąc pod uwagę jak zgrabnie i zajmująco napisał najdłuższe z nich „Trupie czwartki”. Może warto to przemyśleć?