Ewelina Miśkiewicz

Książka prowadzona jest w narracji pierwszoosobowej. Możemy ją przez to potraktować jako pami��tnik głównej bohaterki. Całe życie marzyła ona o posiadaniu prawdziwej, szczęśliwej rodziny jakiej nie miała jako dziecko. Z początku tak właśnie było. Mąż, nowi „rodzice” i dzieci. Wszystko ładnie, pięknie. Z pozoru. Do czasu. Z każdą kolejną stroną narasta ilość kłamstw, tajemnic i zbrodni. Muszę przyznać, że tak pokręconej i zniszczonej rodziny chyba jeszcze nie spotkałam. Nie ma tam osoby „zdrowej”. Każdy ma coś za uszami i kryją siebie nawzajem. Robią wszystko, aby światła dziennego nie ujrzało nic nieodpowiedniego i niszczą każdego, kto może zburzyć obraz idealnej rodziny. Bohaterka bardzo często wraca wspomnieniami do swojego dzieciństwa albo krótkiego czasu przed teraźniejszością. Niestety przez takie, częste, zabiegi można było się pogubić, w którym czasie właśnie jesteśmy. Rozumiem, że autorka chciała jak najlepiej ukazać jej życie, ale chyba troszkę przesadziła. Ilość rozważań i użalania się nad sobą został chyba wyczerpany w 100%. Nie miała ona w sobie nic co by mnie do niej przekonało. Zresztą każdy w tej rodzinie był nijaki, bez życia. Zabrakło mi tego czegoś co przyciągnęło by mnie do nich bardziej. Wystarczyło rozwinąć któryś wątek bardziej, a dać mniej nic nieznaczącego monologu. Ogólnie książka została napisana z pomysłem i mogła być naprawdę bardzo interesująca. Trochę mniej chaosu, a więcej spójności i było by ok. Zachęcam do samodzielnej lektury i przekonania się jakie będą wasze wrażenia.