Jowita Kosiba

DNF 185/430 str. (reszta kartkowana) Nie mam już cierpliwości do tej książki. Najbardziej rozwleczona powieść jaka wpadła mi w ręce! Początek obiecujący - dobre opisy, tempo, uwiecznianie chwili ma zdjęciach, pasja do fotografii głównego bohatera. Ale jak tylko zjawia się w pałacyku, wszystko co było interesujące znika. Książka ma 50 rozdziałów, ale przez 1/3 z nich nic, kompletnie nic się nie dzieje. Ciągle tylko jedzenie obiadów, picie herbaty, spacery po ogrodzie, czekanie na ducha, wzdychanie do pięknej Ewy. Gdy w końcu próbuje wyciągnąć informacje od domowników, to zawsze nie mają nic do powiedzenia. Główny bohater Robert, to dopiero aparat. Nie krepuje się co pewien czas wspomnieć o tym jaki to jest przystojny i inteligentny. Zawsze ma rację i wie wszystko lepiej od innych, ale o duchach i łapaniu ich nie ma zielonego pojęcia. Jednocześnie jest mamisynkiem. Generalnie książka po klimatycznym początku staje się rozciągniętym, drętwym romansem. Grozy nie ma, napięcia, czy dusznej atmosfery nie ma. Bohater uważa że nawiedza go kobieta w czerni, ale mamy tylko dwa sny, które cokolwiek mają z nią wspólnego. Bardzo łatwo jest się wszystkiego domyśleć. Jeszcze styl. Gawędziarski to mało powiedziane, to jest paplanina o wszystkim co przyjdzie do głowy Robertowi. Trudno jest się przebić to głównego wątku fabuły. Na koniec okładka. Brzydkie, stockowe zdjęcie, w dodatku niewyraźne. W ogóle nie zachęca do sięgnięcia po książkę. Dla mnie to 1/10. Nie polecam! @moze_booka