Angela Carter

Czy Piękna może stać się Bestią, a Kapturek wilczycą? U Angeli Carter wszystko może się zdarzyć. „Czarna Wenus” to zbiór opowiadań będących reinterpretacją lub (jak powiedziałaby sama autorka) demitologizacją europejskich baśni i archetypów. Jej fantastyczne scenerie – lasy, zamczyska, senne miasteczka – odurzają duchotą i mrokiem. Jej bohaterowie mają ciut większe kły niż mogliśmy zapamiętać z dzieciństwa. W centrum opowieści Carter stawia kobiety padające ofiarą męskich Bestii, ale i te, które same czerpią ze swojego zwierzęcego pierwiastka. Pisze więc o oblubienicy tygrysa, z której zwierzak zlizuje skórę. Pisze o dziewczynce-wilczycy, która niefrasobliwie chłepce wodę ze strumyka, choć dopiero co niemal zagryzła własną rodzinę. Nie zapomina też o sadycznym markizie, którego (biedaczysko!) dosięga śmiertelny gniew teściowej. Opowieści Carter nazywa się feministycznymi, jest to jednak feminizm podszyty dzikim erotyzmem, zbudowany na napięciu pomiędzy kobietą a mężczyzną. Jej teksty naszpikowane są odniesieniami literackimi, tymi oczywistymi, jak Grimm czy Perrault, i tymi bardziej subtelnymi. Carter bawi się formą, z jednych historii czyniąc horrory, z innych rubaszne commedia dell'arte. Spuszcza ze smyczy swoja wyobraźnię i daje jej biec we wszystkie strony jednocześnie. „Czarna Wenus” pachnie krwią i mokrą sierścią; błyszczy jak brylanty i jak oczy dzikiego zwierzęcia. Czytajcie, jeżeli chcecie umrocznić sobie ulubioną bajkę z dzieciństwa.