o miłości dworskiej: "Strategia jednak ustawia rycerza w pozycji sługi. I pod tym względem jest miłość dworna zaprzeczeniem codzienności. W ...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyNajlepsze thrillery wszech czasów według „Time’a”. Polska pisarka na liścieKonrad Wrzesiński8
- ArtykułyTo on odważył się wydać „Harry’ego Pottera”. Do podjęcia tej decyzji zainspirował go pewien pisarzAnna Sierant6
- ArtykułyKraj więdnącej wiśni – „Miecz Kaigenu” M.L. WangBartek Czartoryski10
- Artykuły[QUIZ] Rozpoznaj książkę po pierwszych zdaniach. Tylko dla ekspertówKonrad Wrzesiński35
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Georges Duby
Źródło: Autorstwa Rob Bogaerts (ANEFO) - Cropped from GaHetNa (Nationaal Archief NL),CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=66502144
8
7,8/10
Pisze książki: powieść historyczna, historia
Urodzony: 07.10.1919Zmarły: 03.12.1996
Historyk francuski, mediewista, członek Akademii Francuskiej.
Był jedynakiem. Wczesne dzieciństwo spędził w Paryżu. Uczył się w liceum w Mâcon. Od 1937 studiował na Faculté des Lettres w Lyonie. Poza historycznym, uzyskał też wykształcenie geograficzne oraz w dziedzinie literatury klasycznej. W 1940 wcielono go do Chantiers de la jeunesse française. Ukończył studia w 1942, zdając egzaminy nauczycielskie. W latach 40. i z początkiem lat 50. pracował jako asystent na uczelniach w Lyonie i w Besançon.
W 1953 opublikował swoją dysertację pt. La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise. Od 1951 był zatrudniony na Uniwersytecie Marseilles-Aix-en-Provence. Był następnie profesorem Collège de France od 1970[1]. Tam wykładał historię do przejścia na emeryturę w 1991 lub 1992.
W 1962 wydał pracę pt. L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval, stanowiącą obszerne dzieło historii ekonomicznej, traktujące o dziejach gospodarczych Europy od IX do XIV wieku. W zbliżonej tematyce utrzymane zostało monumentalne Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle, wydane w 1973, które wykorzystywane było na wielu uczelniach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, jako podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej. Za książkę tę otrzymał Nagrodę im. Paula Valéry'ego. Był autorem kilku głośnych prac antropologiczno-historycznych nt. małżeństwa w średniowieczu. Wraz z Philippe Arièsem był redaktorem naczelnym monumentalnej serii wydawniczej Historia życia prywatnego (Histoire de la vie privée). Z kolei wraz z Michele Perrot współredagował wielotomową pracę nt. historii kobiet, pt. Storia delle donne in Occidente. Do innych znaczących dzieł Duby'ego należą m.in. monografia bitwy pod Bouvines i biografia Wilhelma Marshala. Skupiał się także na zagadnieniach historii sztuki, historii mentalności (np. w głośniej i często tłumaczonej pracy pt. Rok tysięczny) oraz metodologii historii. Był współtwórcą i redaktorem czasopisma "Etudes rurales". Publikował m.in. w piśmie "Annales".
W 1987 został wybrany do Akademii Francuskiej. Był honorowym prezesem Société d'édition de programmes de télévision (SEPT). Występował we francuskich programach telewizyjnych i radiowych w roli eksperta ds. historii. W 1990 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Był członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Opublikował łącznie około 400 prac naukowych. Był Komandorem Orderu Legii Honorowej. W 1992 (lub 1991) opublikował autobiograficzną książkę-esej pt. L'histoire continue.
Był żonaty, miał troje dzieci[2].
Był jedynakiem. Wczesne dzieciństwo spędził w Paryżu. Uczył się w liceum w Mâcon. Od 1937 studiował na Faculté des Lettres w Lyonie. Poza historycznym, uzyskał też wykształcenie geograficzne oraz w dziedzinie literatury klasycznej. W 1940 wcielono go do Chantiers de la jeunesse française. Ukończył studia w 1942, zdając egzaminy nauczycielskie. W latach 40. i z początkiem lat 50. pracował jako asystent na uczelniach w Lyonie i w Besançon.
W 1953 opublikował swoją dysertację pt. La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise. Od 1951 był zatrudniony na Uniwersytecie Marseilles-Aix-en-Provence. Był następnie profesorem Collège de France od 1970[1]. Tam wykładał historię do przejścia na emeryturę w 1991 lub 1992.
W 1962 wydał pracę pt. L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval, stanowiącą obszerne dzieło historii ekonomicznej, traktujące o dziejach gospodarczych Europy od IX do XIV wieku. W zbliżonej tematyce utrzymane zostało monumentalne Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle, wydane w 1973, które wykorzystywane było na wielu uczelniach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, jako podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej. Za książkę tę otrzymał Nagrodę im. Paula Valéry'ego. Był autorem kilku głośnych prac antropologiczno-historycznych nt. małżeństwa w średniowieczu. Wraz z Philippe Arièsem był redaktorem naczelnym monumentalnej serii wydawniczej Historia życia prywatnego (Histoire de la vie privée). Z kolei wraz z Michele Perrot współredagował wielotomową pracę nt. historii kobiet, pt. Storia delle donne in Occidente. Do innych znaczących dzieł Duby'ego należą m.in. monografia bitwy pod Bouvines i biografia Wilhelma Marshala. Skupiał się także na zagadnieniach historii sztuki, historii mentalności (np. w głośniej i często tłumaczonej pracy pt. Rok tysięczny) oraz metodologii historii. Był współtwórcą i redaktorem czasopisma "Etudes rurales". Publikował m.in. w piśmie "Annales".
W 1987 został wybrany do Akademii Francuskiej. Był honorowym prezesem Société d'édition de programmes de télévision (SEPT). Występował we francuskich programach telewizyjnych i radiowych w roli eksperta ds. historii. W 1990 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Był członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Opublikował łącznie około 400 prac naukowych. Był Komandorem Orderu Legii Honorowej. W 1992 (lub 1991) opublikował autobiograficzną książkę-esej pt. L'histoire continue.
Był żonaty, miał troje dzieci[2].
7,8/10średnia ocena książek autora
237 przeczytało książki autora
622 chce przeczytać książki autora
16fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Czasy katedr. Sztuka i społeczeństwo 980-1420
Georges Duby
7,7 z 99 ocen
380 czytelników 18 opinii
2022
Historia życia prywatnego. T. 2, Od Europy feudalnej do renesansu
Georges Duby
7,6 z 30 ocen
160 czytelników 2 opinie
2005
Rycerz, kobieta i ksiądz. Małżeństwo w feudalnej Francji
Georges Duby
7,1 z 28 ocen
94 czytelników 0 opinii
1986
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Przeszłość nie wyjaśnia teraźniejszości, jest tylko jej prefiguracją i jednocześnie dopełnieniem.
1 osoba to lubiOtóż w punkcie przecięcia miłości z rozumem, w miejscu gdzie światło zstępujące spotyka się z tym co powraca ku górze, na styku tego, co stw...
Otóż w punkcie przecięcia miłości z rozumem, w miejscu gdzie światło zstępujące spotyka się z tym co powraca ku górze, na styku tego, co stworzone, z tym co przedwieczne, natury z tym co nadnaturalne, wieczności z historią staje Chrystus, Bóg-Człowiek, "światłość ze światłości", a mimo to cielesny.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Damy XII wieku Georges Duby
7,2
W tej książce Georges Duby przybliża czytelnikom historię XII-wiecznej codzienności. Głównymi bohaterkami są kobiety: te słynne jak Eleonora Akwitańska, ale i te bezimienne. Autor nie skupia się na pisaniu biografii bardziej znanych postaci kobiecych, ale stara się przedstawić pozycję kobiety, jej obowiązki, uprawnienia i środowisko, w jakim żyły. Dużo miejsca poświęcił średniowiecznej mentalności, zwłaszcza tej związanej z małżeństwem. Ostania część książki – zatytułowana nieco przewrotnie „Ewa i księża” – poświęcona jest stosunkowi Kościoła do kobiety, płciowości oraz instytucji małżeństwa w ogóle. Nie powiedziałbym, że więcej w tej publikacji kobiet niż mężczyzn, bo też mówić o jednej płci nie wspominając o drugiej chyba się nie da, a nawet gdyby się dało, byłoby to – zwłaszcza w kontekście średniowiecza – naukowo pozbawione sensu. Czytelnik dowie się, że w tym zmaskulinizowanym świecie wyjątkowo mocno podkreślano znaczenie matek i babek, które – o dziwo! – zazwyczaj wchodziły w związki małżeńskie jako te bogatsze. Osobny podrozdział dotyczy książąt Normandii i ich zamiłowania do konkubinatów (następcy jakoś dziwnie nie rodzili się tam z prawowitych związków). Książka jako całość prezentuje dość pesymistyczny obraz kobiecości w wieku XII. Zupełnie inny jest wydźwięk „Kobiety w czasach katedr” pióra Régine Pernoud. Wydaje mi się, że obie te prace najlepiej byłoby czytać razem, tak by wyrobić sobie pełniejszy osąd na temat lepszych i gorszych stron życia kobiet w tej epoce.
Tomasz Babnis
Bitwa pod Bouvines Georges Duby
7,5
Ciekawa i zajmująca monografia jednej z najważniejszych bitew epoki średniowiecza, która przedstawiona została przez autora w szerszym kontekście socjologiczno-polityczno-kulturowym.
Prolog dla wywodu autora stanowi ekspozycja uwarunkowań pokoju Bożego oraz jego dualistycznego rodowodu - od podmiotów duchowych, biskupów, partycypujących w soborach oraz władzy świeckiej, której desygnat stanowi osoba króla. Wojna omówiona została przez historyka w sposób wielowymiarowy i pogłębiony. Poznajemy, zatem ewolucję praktyk wojennych, zintegrowaną z dynamiką przemian kodeksu rycerskiego oraz wojennego wyposażenia i rynsztunku. Autor z emfazą opisuje bardzo istotne, jego zdaniem, elementy specyfiki epoki transformacji rzemiosła wojennego, które stanowiły turnieje rycerskie, jako instrument progresji sprawności rycerskiej i tezauryzacji, a także emergencyjny wytwór nowych okoliczności walk, czyli wojska najemne, łupiące wsie, miasta, nawet kościoły ku paroksycystycznej wściekłości kleru.
Kulminacyjnym momentem wojny była bitwa, swoiste ordalium, Sąd Boży, w krwistej zaciekłości którego, w nagłym i bezwzględnym starciu, ścisku tarcz i uderzeń mieczy, permanentnie rozstrzygnięty zostawał cały konflikt. Niektóre spory trwały latami nierozwiązane, bitwa zaś stanowiła finalny i niepodważalny werdykt, percypowana była, jako wyrok samego Boga, przeto jego akceptacja miała charakter obligatoryjny dla wszystkich stron. W sposób obszerny i klarowny zaprezentowane zostały przez historyka także różne identyfikacje tego pierwiastka zbrojnego konfliktu w umysłowościach ludzi epoki.
Opis bitwy pod Bouvines stanowił dla autora pretekst do deskrypcji holistycznej kultury doby średniowiecza, swoistej "historii mentalności" ludzkiej, będących determinantami owego ważkiego wydarzenia 27 lipca 1214 roku.