Antoine Laurain

Źródło: http://www.babelio.com

7,0/10

Pisze książki: literatura obyczajowa, romans, literatura piękna

Urodzony: 1972 (data przybliżona)

Antoine Laurain jest powieściopisarzem, scenarzystą, dziennikarzem, reżyserem i kolekcjonerem zabytkowych kluczy. Urodzony i wychowany w Paryżu, po studiach filmowych rozpoczął karierę, reżyserując filmy krótkometrażowe i pisząc scenariusze. Jego pasja do sztuki doprowadziła go do podjęcia pracy u sprzedawcy antyków w Paryżu. To doświadczenie stało się inspiracją dla jego pierwszej powieści "Ailleurs si j'y suis", która w 2007 roku otrzymała nagrodę Prix Drouota. Z kolei wydana w przeddzień wyborów prezydenckich we Francji w 2012 roku powieść "Le Chapeau de Mitterrand" (Kapelusz prezydenta) została doceniona przez krytyków, czytelników i księgarzy, którzy przyznali jej Prix Landerneau Découvertes. Ta pełna paryskiego uroku powieść została też laureatką Prix Relay des Voyageurs, nagrody, która celebruje przyjemność czytania. Bestsellerem okazało się także jej angielskie tłumaczenie.
Powieści Antoine'a Lauraina zostały przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków, w tym arabski i koreański.

Wszystkie
Książki
Czasopisma

Sortuj od:

2024

Kapelusz prezydenta

Antoine Laurain

7,3 z 36 ocen

106 czytelników 14 opinii

2024

Dodaj na półkę

Patronat LC

2022

Kwiaty z cukru

Antoine Laurain

Patronat LC

7,2 z 95 ocen

346 czytelników 25 opinii

2022

Dodaj na półkę

2015

Kobieta z czerwonym notatnikiem

Antoine Laurain

6,6 z 132 ocen

290 czytelników 38 opinii

2015

Dodaj na półkę

Popularne cytaty autora

Cytat dnia

– Czy pomaganie innym, którzy chcą pisać, jest złe? – zapytał François dolewając Violaine wina. – Tak, złe. – Violaine… – wyszeptał, wznoszą...

– Czy pomaganie innym, którzy chcą pisać, jest złe? – zapytał François dolewając Violaine wina. – Tak, złe. – Violaine… – wyszeptał, wznosząc oczu ku niebu. – Tak, złe – powtórzyła, zabierając się za swoją porcję giczy ze smardzami. – Przez ciebie wierzą, że zostaną pisarzami, podtrzymujesz iluzje, którymi się karmią. Jeśli mają talent, nie potrzebują twoich zajęć, żeby pisać i zdobyć sławę. Wiara w istnienie nieodkrytego geniusza jest wierutną bzdurą. Kształtujesz nieszczęśników, którzy nigdy się nie otrząsną z porażki, bo pozwoliłeś im na złudną nadzieję, że zasługują na sukces. Przez ciebie posmakują goryczy, François. Krzywdzisz ich. Zostaw ich wreszcie w spokoju i wróć do pisania. Niech bez ciebie się trudzą i pocą nad swoimi maszynopisami, potem mi je prześlą na pocztę literacka i ich ocenię, François. Ja nie ty.

Antoine Laurain, Kwiaty z cukru

1 osoba to lubi

No i proszę, skończyło się. Jak można tak łatwo zniknąć z czyjegoś życia? Może to ta sama łatwość, z jaką się w nie wchodzi. Przypadek, kilk...
No i proszę, skończyło się. Jak można tak łatwo zniknąć z czyjegoś życia? Może to ta sama łatwość, z jaką się w nie wchodzi. Przypadek, kilka słów, które się ze sobą zamienia - i już mamy początek związku. Przypadek, kilka słów, które się ze sobą zamienia - i już mamy koniec związku.
Antoine Laurain , Kobieta z czerwonym notatnikiem
1 osoba to lubi
Alain wstał, podszedł do regału. Na cokole również z cukru leżały trzy kwiaty o fantazyjnych kształtach, każdy mierzący trzydzieści centymet...
Alain wstał, podszedł do regału. Na cokole również z cukru leżały trzy kwiaty o fantazyjnych kształtach, każdy mierzący trzydzieści centymetrów wysokości. Splecione płatki tworzyły finezyjne korony mieniące się tysiącami kryształków cukru jakby zostały zerwane mroźnym rankiem i zachowały na powierzchni drobinki szronu. Kwiaty rodem z baśni.
Antoine Laurain , Kwiaty z cukru
1 osoba to lubi

Zobacz więcej cytatów

Najnowsze opinie o książkach autora

Kapelusz prezydenta Antoine Laurain

JoMarch

ocenił(a) na 826 tyg. temu

Elegancka, przyjemna i relaksująca jak wizyta w paryskiej brasserie. Krzepiąca lektura o działaniu podobnym do schłodzonego kieliszka szampana w upalny wieczór. Sama historia wydaje się prosta, kapelusz prezydenta trafia do kolejnych bohaterów i poprzez swoje niezwykłe właściwości zmienia ich życie... Nie będzie chyba dużym spoilerem to, że tak naprawdę to splednor i autorytet głowy państwa ma tu największe znaczenie. Tego brakuje mi właśnie we współczesnej literaturze - budowania autorytetu, legendy, wzmacniającej duchowo opowieści. A dodatkowo mamy tu opisy Paryża, francuskich specjałów, a nawet wycieczkę do Wenecji, co było dla mnie cudownym zaskoczeniem,, bo całkiem niedawno właśnie w tym mieście się zakochałam. Serdecznie polecam.

Przeczytaj

Kapelusz prezydenta Antoine Laurain

Pani_Ka

ocenił(a) na 831 tyg. temu

Legimi udostępniło tę książkę przedpremierowo, ja wpadłam na nią przypadkiem, nie znając autora, widząc tytul po raz pierwszy w życiu... i był to przypadek wspaniały. Dostałam do czytania książkę uroczą, na wskroś francuską, niebanalną, przemycającą sporo politycznych sympatii autora i przede wszystkim, jako rzecze notatka na okładce, z którą zgadzam się całym sercem, nadrodzoną "za przyjemność czytania". "Kapelusz prezydenta" jest niczym baśń o przedmiocie o szczególnej mocy. Wędrujący kapelusz zmienia bowiem właścicieli (może sam ich dla siebie wybiera?),przynosząc zmiany, które nie pojawiały się nawet w myślach ludzi ogarniętych zwątpieniem i marazmem. Uwiązanie do nudnej pracy i niefortunnie wybranego kochanka, przyznanie się do utraty talentu, tkwienie w kręgu ludzi o wątpliwej wartości i moralności - wszystko to okazuje się być ulotne, możliwe do zweryfikowania, zupełnie niekonieczne. Czy nałożony na głowę kapelusz jest impulsem do działania czy jest jedynie świadkiem przełomów, o tym musimy zdecydować sami. Być może autor z uśmiechem chce nam powiedzieć, że kapelusz wystarczy sobie wyobrazić... Byłaby to płocha opowiastka gdyby nie nasycenie jej francuską rzeczywistością lat 80tych XX wieku. Będzie i polityka i społeczeństwo, nowe trendy w sztuce i różnorodność medialna. Będą głosy zza granicy i wydarzenia z pierwszych stron gazet. A nade wszystko będzie Prezydent Miterrand. To on przypadkiem zostawi kapelusz w restauracji, czym uruchomi całą eskapadę nakrycia głowy. A epilog zaskoczy nas wszystkich rolą wyznaczoną dla "człowieka spokoju", jak pisano o polityku. Piękny język z lekkością przeskakuje od opisów zmysłowych odczuć (co za piękno tkwi we fragmentach poświęconych zapachom!) do intensywnych dysput politycznych. Melodia opowieści pozwala przemierzać z bohaterami parki i salony, a mieszanina uczuć, które zawsze mają szansę się odmienić sprawia, że książka jest wyjątkowo przyjemną lekturą. Tak, chciałabym więcej Antoine Lauraina a tymczasem wszystkim polecam "Kapelusz prezydenta" na styczniowe chłody. Będzie Wam ciepłej w ten uroczy ale i niezwykłe ciekawy sposób. Katarzyna

Przeczytaj