Ciało a stres. Jak uniknąć fizycznych kosztów ukrytego stresu

Co tu dużo mówić- ta książka zmienia postrzeganie zjawiska stresu. Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem, w życiu codziennym na przełomie lat `90 i `00 niewiele się jeszcze o tym mówiło i pisało (czytałam prasę kobiecą u cioci). Później zjawisko to zaczęło mi się coraz częściej obijać o uszy, czy to w telewizji, w książkach, w szkole, zarówno na biologii, jak i na lekcjach wychowawczych. Później również cały czas miałam z nim do czynienia, bo sama zaczęłam interesować się psychologią. Ale nigdzie nikt nie opisał zjawiska stresu tak, jakim jest ono naprawdę i co w tej książce zrobił Gabor Mate. Nie z punktu widzenia samozwańczego coacha, guru, szamana, ale lekarza, dla którego ciało nie jest odrębnym od psychiki bytem, ale całością. Jasno i zrozumiale opisał spustoszenie, jakie wywołuje stres, osiągając apogeum w postaci chorób autoimmunologicznych, gdzie to nasz własny organizm buntuje się przeciwko nam. Choć to książka trudna i wymagająca świadomego jej czytania (a nie połknięcia na raz) to jest ona tego warta, bo całkowicie zmienia spojrzenie na to, co może zrobić nam stres. Ja po lekturze zaczęłam czuć przed nim większy respekt, nie zaś- jak wcześniej- postrzegać go, jak może i troszkę groźne psychologiczne zjawisko, ale "przecież każdy się stresuje". Teraz już myślę inaczej, bo poznałam "wroga", przed którym skutecznie bronić możesz się dopiero wtedy, gdy poznasz jego siłę. Uważam, że w dzisiejszych czasach każdy powinien przeczytać tę książkę.

Co tu dużo mówić- ta książka zmienia postrzeganie zjawiska stresu. Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem, w życiu codziennym na przełomie lat `90 i `00 niewiele się jeszcze o tym mówiło i pisało (czytałam prasę kobiecą u cioci). Później zjawisko to zaczęło mi się coraz częściej obijać o uszy, czy to w telewizji, w książkach, w szkole, zarówno na biologii, jak i na lekcjach...

Straszna książka napisana pod wydumaną (hipo)tezę. To tak w skrócie.

Dłużej: książka o pewnie nawet słusznej idei łączności psyche i somy, wpływu psychiki na ciało, chorób fizycznych "wywołanych" chorą duszą. No i tak to, idea pewnie słuszna, koncepcja możliwości rozchorowania się ze stresu raczej nikogo nie dziwi, ale autor zdecydowanie przesadził z gdybaniem i rozdmuchiwaniem tej, niestety niezbyt klarownej i słabo ufaktowionej, hipotezy.
Kilkaset stron udramatyzowanych historyjek o pani X, albo panu Y, czyli kilkadziesiąt dowodów anegdotycznych podlanych uwagami typu "no nierozsądne byłoby uważać, że jedno (np. stres spowodowany konfliktem w związku) z drugim (np. stwardnienie rozsiane) nie ma żadnego związku".
Trochę takie czary mary, naciąganie korelacji i sugerowania czytelnikowi, że w tych luźnych powiązaniach kryje się jakaś głębsza wiedza, którą pomijają i ukrywają przed nami zapracowani lekarze.
Szkoda czasu.

Straszna książka napisana pod wydumaną (hipo)tezę. To tak w skrócie.

Dłużej: książka o pewnie nawet słusznej idei łączności psyche i somy, wpływu psychiki na ciało, chorób fizycznych "wywołanych" chorą duszą. No i tak to, idea pewnie słuszna, koncepcja możliwości rozchorowania się ze stresu raczej nikogo nie dziwi, ale autor zdecydowanie przesadził z gdybaniem i...

Dosyć nietuzinkowe spojrzenie na przyczynę chorób zazwyczaj uważanych za niewyleczalne. Chociaż autor bardzo promuje wpływ emocji jako główną przyczynę omawianych chorób, to nie jest skrajny w swoich poglądach, wyraźnie widoczne jest jego długoletnie doświadczenie i otwartość umysłu. Lektura bardzo ważna i godna polecenia.

Dosyć nietuzinkowe spojrzenie na przyczynę chorób zazwyczaj uważanych za niewyleczalne. Chociaż autor bardzo promuje wpływ emocji jako główną przyczynę omawianych chorób, to nie jest skrajny w swoich poglądach, wyraźnie widoczne jest jego długoletnie doświadczenie i otwartość umysłu. Lektura bardzo ważna i godna polecenia.

Książka niesamowicie daje do myślenia i z jednej strony przygnębia, a z drugiej pozwala przejąć kontrolę nad własnym życiem. I nie myślę tu o panicznym i kurczowym trzymaniu się "zdrowego trybu życiu" w obawie przed zachorowaniem, a raczej o przyjrzeniu się swoim doświadczeniom z dzieciństwa, codziennym stresom i sposobom radzenia sobie z nimi. Żeby żyć w zgodzie ze sobą, trzeba najpierw uświadomić sobie i zaakceptować to, kim się jest. Znaleźć osoby wokół siebie, z którymi więzi dadzą nam oparcie, a jednocześnie pozwolą na zachowanie autonomii i podejmowanie decyzji w zgodzie ze sobą. Pozwolić sobie na przeżywanie i wyrażanie emocji, w szczególności gniewu, i afirmować swoje dążenia, obejmujące nie tylko poznawanie swojego wnętrza, ale także swojego miejsca we wszechświecie.

Choć książka może się wydawać "szarlatanerska", pozbawiona podstaw naukowych i naciągana - szczególnie, gdy autor przytacza przytłaczającą, wręcz niewiarygodną liczbę danych i przypadków na poparcie swych tez o związku umysłu z chorobami - myślę, że warto jej zaufać. Jak zauważa autor, współczesna medycyna bardzo starannie oddziela ciało od umysłu, tylko czasami przyznając, jak wielki wpływ na nasze funkcjonowanie może mieć stres, ale raczej nie sięgając do przeżyć z dzieciństwa czy młodości. Takie podejście sprawia, że powstaje sztuczny podział, a pacjenci traktowani są raczej jako przypadki do rozwiązania niż żyjące, czujące jednostki, które nie pozostają bez wpływu ze strony środowiska, w którym funkcjonują. Po zapoznaniu się z licznymi przykładami z własnej praktyki lekarskiej autora, aż trudno uwierzyć, jak wielka część naszego życia jest zwyczajnie bagatelizowana i uznawana za nieistotną przy leczeniu choroby. Szokuje też, jak psychoterapia i wynikająca z niej zmiana nastawienia do życia mogą wpłynąć na cofnięcie się teoretycznie nieuleczalnej choroby. Czytanie tej książki samo w sobie jest jak terapia - pozwala wyłapać wzorce zachowań i przyłożyć je do siebie, zastanowić się, czy nas dotyczą, a jeśli tak - to co z nimi zrobić.

Książka niesamowicie daje do myślenia i z jednej strony przygnębia, a z drugiej pozwala przejąć kontrolę nad własnym życiem. I nie myślę tu o panicznym i kurczowym trzymaniu się "zdrowego trybu życiu" w obawie przed zachorowaniem, a raczej o przyjrzeniu się swoim doświadczeniom z dzieciństwa, codziennym stresom i sposobom radzenia sobie z nimi. Żeby żyć w zgodzie ze sobą,...

Pan Gabor Mate czasami dryfuje w niebezpieczne zakamarki totalnej biologii. Czytając o tym, że jakaś emocja może wywołać raka (przetrwała, wyparta, silna) myślę sobie, że wiele osób walczących z chorobą nowotworową bedzie się obwiniało. A chyba nie o to chodzi. Za to jedyny minus, poza tym cenie autora i jego dzieła

Pan Gabor Mate czasami dryfuje w niebezpieczne zakamarki totalnej biologii. Czytając o tym, że jakaś emocja może wywołać raka (przetrwała, wyparta, silna) myślę sobie, że wiele osób walczących z chorobą nowotworową bedzie się obwiniało. A chyba nie o to chodzi. Za to jedyny minus, poza tym cenie autora i jego dzieła

Książka dośc cięzka w moim odczuciu, czytałam długo, odkładałam i wracałam. Terminologia czesto medyczna, w przypadku ,gdy mowa o przykładach konkretnych pacjentów dość interesujące.

Książka dośc cięzka w moim odczuciu, czytałam długo, odkładałam i wracałam. Terminologia czesto medyczna, w przypadku ,gdy mowa o przykładach konkretnych pacjentów dość interesujące.

Czytałam chyba pół roku, spowodowane to dosyć "ciężkimi" treściami poruszanymi w książce. Często odpływałam w trakcie lektury, może to spowodowane bardzo długimi zdaniami i medycznym językiem. Ale też sporo interesujących fragmentów sobie zaznaczyłam, książka do której będę wracać.

Czytałam chyba pół roku, spowodowane to dosyć "ciężkimi" treściami poruszanymi w książce. Często odpływałam w trakcie lektury, może to spowodowane bardzo długimi zdaniami i medycznym językiem. Ale też sporo interesujących fragmentów sobie zaznaczyłam, książka do której będę wracać.

"...choroba nie jest po prostu skutkiem jakiegoś ataku z zewnątrz, lecz rozwija się w organizmie podatnego gospodarza, którego środowisko wewnętrzne uległo zaburzeniu." Str 126

"...choroba nie jest po prostu skutkiem jakiegoś ataku z zewnątrz, lecz rozwija się w organizmie podatnego gospodarza, którego środowisko wewnętrzne uległo zaburzeniu." Str 126

Książka otwiera oczy na wiele spraw i pokazuje co tak naprawdę stres może zrobić z ciałem, pokazuje że umysł i ciało nie są osobnymi częściami, a wzajemnie na siebie współdziałają. Mocno otwiera oczy, lecz zawiera wiele powtórzeń i tak naprawdę autor mógłby przekazać tą samą treść w znacznie krótszej formie. Momentami też ma się wrażenie wręcz agresywnego przekonywania do swojej racji, czy też celowego opisu historii pacjentów w taki sposób by pasował pod prezentowane argumenty.

Książka otwiera oczy na wiele spraw i pokazuje co tak naprawdę stres może zrobić z ciałem, pokazuje że umysł i ciało nie są osobnymi częściami, a wzajemnie na siebie współdziałają. Mocno otwiera oczy, lecz zawiera wiele powtórzeń i tak naprawdę autor mógłby przekazać tą samą treść w znacznie krótszej formie. Momentami też ma się wrażenie wręcz agresywnego przekonywania do...

Absolutnie każdy powinien przeczytać tę książkę. Zadziwiające, jak dużo nasz organizm może nam zakomunikować, kiedy sami pewnych rzeczy nie dostrzegamy. Myślę, że do takich książek powinniśmy wracać, żeby nie przeczytać raz i zapomnieć, tylko naprawdę zmienić coś w swoim życiu.

Absolutnie każdy powinien przeczytać tę książkę. Zadziwiające, jak dużo nasz organizm może nam zakomunikować, kiedy sami pewnych rzeczy nie dostrzegamy. Myślę, że do takich książek powinniśmy wracać, żeby nie przeczytać raz i zapomnieć, tylko naprawdę zmienić coś w swoim życiu.